#De Dagdenkers

De Dagdenkers: Obesitas-toerisme en ezeldeugd


Obesitas-toerisme en ezel-deugd

door Bernd Timmerman

In een documentaire, waarbij de verslaggever door het Midden-Oosten trok, vroeg
de bekende Nederlander aan een Arabier wat de naam van zijn ezel was. De man
antwoordde ‘’hij heeft geen naam, het is een ezel.’’
Het lot van een ezel
is naamloos een pijnlijk bestaan te hebben in het leven als transporteur voor
mensen.

Op social media kleuren de pagina’s van woede bij het zien van de dieren die te
zware lasten moeten dragen en letterlijk neervallen.  Dan volgen de klappen,
zelfs van de zweep, of de schoppen om het arme dier de weg te laten vervolgen.
De pakezel is één van de meest ongelukkige dieren op aarde.  Ook in de
toerisme-industrie komt de ezel er bekaaid af. Heen en weer naar schitterende
plekken met op de rug de mens, die steeds dikker lijkt te zijn.  Wie gevoel in
de donder heeft kan er nauwelijks naar kijken. Het lijdende dier met de
mens-abonimatie op de rug.

Een eerste beeld van de ezel zie je in het verleden. Met een zwangere Maria op de
rug. Op weg naar de bevalling en het zachte stro. De Romeinen brachten de ezel
naar Europa en in de zuidelijke landen werd de ezel al snel als gift gezien om
lasten te dragen. Zo ontstonden de eigen ezels in Spanje, Frankrijk en Italië.
Steeds kan ik niet anders dan aan Griekenland denken. Santorini, een
paradijselijk eiland dat een plaats van dagelijks delict is.

Meer dan 400 ezels verdragen de pijn van het toerisme aan den lijve. ‘’Wandelen’’
gaan de toeristen met hun zakken vol geld en hun buiken met spek. Op de ruggen
van dieren, een tocht meestal zonder voldoende water en voer. Op een versleten
zadel met wonden op rug en andere delen van het lichaam. De fototoestellen
klikken om de kiekjes van dierenmishandeling thuis te laten zien of zelf nog
eens na te genieten.

De ezels balken nog. Het dier dat verworden is tot een object dat beweegt. Dat is
de pech. De ezel kan lopen en zware lasten dragen, maar te veel is te veel en te
erg. Ezels zijn nota bene kuddedieren. Maar nu is het dier veroordeeld tot
eenzaamheid in dagelijks lijden. Ezels hebben het bijna altijd slecht. Lang
lopen, zwaarbepakt, wonden, pijn stress, angst, te weinig water, te weinig voer,
wachten op de dood als verlossing. Niet alleen in Santorini, maar overal en
vooral in de zuidelijke landen en de Arabische wereld. Laten we eerlijk zijn
dierenwelzijnswetgeving en naleving is heel ver weg in deze gebieden.

De top van de Fira is 500 treden hoog, dan kun je als Goddelijke toerist van
boven even in de hemel zijn. Vijfhonderd treden voor de ezel, je kunt er
makkelijk 500 zweepslagen in zien met een product van 5000 jaar beschaving op je
arme rug. Dag in dag uit, een kruistocht zonder Maria en Jezus maar met een
Amerikaan, Aziaat of Europeaan op je uitgewoonde lijf.

Een ezel kan 20 jaar leven, ik hoop dat de ezels op het eiland van de zon snel
uit hun lijdende treurnis zijn verlost. Het bloedende schouwspel staat gelijk
aan het kijken naar stierenvechten in de arena’s.  Gaat u de heuvel op geladen
op de ezel, meneer of mevrouw: U bent een schoft.  De ezel stoot zich steeds
omdat de mens de ezel is die twee en vele malen erna de intelligentie heeft
verlaten en ook het gevoel waardoor dieren de dupe zijn.

Het gaat niet alleen om het neerwerpen van de karikatuur die werkelijkheid is. De
steeds dikker wordende obesitastoerist uit Amerika, ook een anorexia vrouw uit
Europa of een kleine Aziaat horen beter te weten. Het dier mishandelen is geen
goed onderdeel van uw geweldige vakantie.  Wat te doen om ezels te redden of in
ieder geval de pijn te minderen?

De autoriteiten over te halen maatregelen te nemen. Dat zouden staten,
organisaties, bedrijven en individuen moeten doen.  In ieder geval zorgen dat
er:

En u Toerist? Doe niet mee aan dierenmishandeling en geef de boodschap door.

Richt ook de aandacht op meer, niet alleen op Santorini, de wreedheden tegen
ezels zijn talrijk. Denk aan de stad Petra in Jordanië, waar 1.350 ezels het
haasje zijn om op de rug of in koetsjes de decadentie naar de schittering te
vervoeren.
Uitputting, pijn, kreupelheid, honger, kolieken en dorst, het
leven van de ezel.

Ach het liefst kwam ik in opstand door met moorkoppen te gooien naar de toeristen
die best wel weten dat zij dierenbeulen zijn. En als er geen moorkoppen meer
voorhanden liggen dan pakken we wel iets anders.
Kan bevrijding komen
zonder revolutie?

Wat je in ieder geval alvast kunt doen is donateur worden van ‘’the donkey
sanctuary’’ https://www.donkeysanctuary.nl/ezel/stop-dierenleed/

Werelds grootste liefdadigheidsinstelling voor ezels en muildieren. Al meer dan
45 jaar verzachten zij wereldwijd de wanhoop, pijn en hopeloosheid van deze
geweldige mooie en lieve dieren.  Help ze alstublieft met een donatie.

De ezel is niet het symbool van domheid maar juist van deemoed en geduld. Het
geduld van mensen die voor rechten van dieren opkomen wordt zwaar getest.

In een toekomstig mooiere wereld zien we een kudde ezels, vrij balken met kleine
ezels spelend daar waar ze thuishoren. In vrijheid levend met toeristen die
genieten van het kijken naar dit edele dier.

De Dagdenkers: Obesitas-toerisme en ezeldeugd

De Dagdenkers: De kracht van Waanzin

De Dagdenkers: Obesitas-toerisme en ezeldeugd

De Dagdenkers: Vlees eten uit het Privédomein

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *