Met de hond als verbinder raken we in gesprek met het Britse stel, Collin
en Helen. Een hartelijk koppel. U kunt het al raden. Natuurlijk komt de
Brexit ter sprak waarvan de twee mensen ongelofelijke tegenstanders zijn.
Tegelijkertijd leggen ze een heel empathisch gevoel naar hun afgetreden
premier Theresa May aan de dag. Ze hebben het met haar op menselijke gronden
te doen. Ze willen in Portugal een huis kopen, maar durven nog niet goed. Ze
wachten op de uitkomst van de Brexit, of deze al dan niet doorgaat en wat de
consequenties daarvan voor hun zullen zijn.

.

Uit alle gesprekken die we hier met de Britten voeren blijkt dat het niet
de culturele verschillen zijn die het Britse continent en het Europese vaste
land

hebben doen verwijderen. Het is de politieke invulling door de verkozen
poppetjes die ondanks een gegraven kanaaltunnel niet in staat blijken een
virtuele brug over het kanaal te kunnen bouwen. Deze problematiek is niet
van vandaag en niet van gisteren.

.

Ik moet denken aan de reeks van inhoudelijke discussies en gesprekken die
ik voor met mijn twee collega’s binnen de redactie van Facts Found, Bernd
Timmerman en Koos van Houdt. Hoezeer onze opvattingen over sommige zaken
uiterst ver uiteen lijken te liggen, ergens fiksen we het altijd om een brug
te bouwen. Drie denkers, drie journalisten, drie schrijvers, drie
eigengereide en eigenwijze karakters, maar we houden van elkaar in een vorm
van een diepe vriendschap die zo oprecht is als denkbaar.

.

Terug naar Theresa May, die ook haar schoenen uit doet in Downingstreet 10,
en na een verschrikkelijk werkdag haar voeten op de bank smijt. Ze is
opgezadeld met een onverkwikkelijk Brexit-dossier waarbij de struikelblokken
voor iedere opvolger het zelfde zullen blijven. Uit alle gesprekken met haar
landgenoten staat één ding vast, ik kan er niets anders van maken; aftredend
Brits premier Theresa May roept compassie op bij zowat alle Britten die we
hier spreken, voor- en tegenstanders van de Brexit.

.

Een voorstander van de Brexit, tref ik aan op de zwaar beveiligde locatie
waar ik gedurende deze trip verblijf. Ze heet Frances.

Alhoewel ze niet heeft gestemd tijdens referendum over de Brexit en de
gesloten verdragen tussen de EU lidstaten haar als Britse het recht geeft om
zonder al te veel bureaucratische procedures in Portugal te mogen wonen,
ziet ze de UK toch liever uittreden uit de EU.

.

Opnieuw krijgt “Brussel” een veeg uit de pan en laat haar onvrede over de
gang van zaken in Groot-Brittannië overduidelijk blijken waarbij de nadruk
komt te liggen op het element migratie. Ik bemerk een terugkerende fout in
het uitdrukken van onvrede door de Britten. In navolging van de politiek
correcte BBC gebruikt Frances ook de term “Asians” als duiding voor de
bevolkingsgroep die het in haar ogen bont maken. Maar Azië is groot
en bestaat uit weet ik hoeveel culturele en religieuze achtergronden.
Spreekt Frances over de Hindoestaanse Indiërs? Nee. Vol lof spreekt ze over
de Indiërs die hard werkend

hun plaats gevonden hebben in de Britse samenleving. Spreekt Frances over
de Chinezen in het VK? Het antwoord is opnieuw nee.

.

Na wat doorvragen lijkt Frances het over de islamitische Pakistani te
hebben en ze is fel, uiterst fel. Ze vertelt over een arts die is ontslagen
omdat hij een patiënte die een niqab droeg tijdens het consult, vroeg deze
af te doen. Ze vertelt dat de onvrede over  deze gang van zaken en
gerelateerde feiten niet benoemd mogen worden in de media en als je dit toch
doet publiekelijk wordt “afgemaakt”. Maar wat hebben Pakistani en Indiërs te
doen met de Europese Unie? Zijn deze tegenstellingen niet altijd aanwezig
geweest in voormalig Brits Indië? Brits Indië dat juist omwille van de
cultureel-religieuze tegenstellingen is opgedeeld in drie staten te weten
India, Pakistan en Bangladesh.  Is deze problematiek niet gewoon een
voortvloeisel uit de geschiedenis van het Britse Gemenebest? Op die vraag
moet Frances toch met “ja” antwoorden. Al voegt ze er direct aan toe dat de
“regelzucht” vanuit Brussel haar de strot uitkomt. Amper dit onderwerp te
hebben besproken keert Frances in woorden terug naar haar Britse omgeving
waar ze vandaan komt, met name de stad Luton waarvan Frances zegt dat deze
zowat volledig is overgenomen door Pakistani. Ik moet meteen even denken aan
het Britse programma dat op het Nederlandse RTL5 wordt uitgezonden genaamd
“Deurwaarders UK” en dat zich voor een aanzienlijk deel afspeelt in Luton en
omgeving. De beschrijvingen die Frances met uw verslaggever deelt komen
aardig overeen met wat de High Court Enforcement Officers in hun dagelijkse
praktijk meemaken en wat in deze reality serie wordt getoond.

.

De aanduiding “Asians” in de Britse immigratiepolemiek lijkt dus een
volstrekt verkeerde aanduiding te zijn waardoor alle Aziaten de toorn over
zich heen krijgen terwijl het hier om een specifiek deel gaat, die in minder
politiek correcte kringen gewoon “Paki’s” (Pakistanen) worden genoemd.
Ondanks alle stevige kritiek die Frances uit op de immigratie spreekt ze vol
lof over de artsen en specialisten van Pakistaanse (en Indiase) origine die
actief zijn in de ziekenhuizen en die ze bestempelt als zeer kundig. Frances
stelt dat zoals zij het ervaart er totaal geen vrijheid van meningsuiting
meer bestaat en dat elke vorm van kritiek op mensen van vreemde origine of
met andere gebruiken of een andere religie, waarbij de kritiek meestal
beperkt wordt tot de islam sociaal in de kiem gesmoord wordt en door de
magistratuur wordt beknot. Raar voor een land waar Labour-leider Jeremy
Corbyn openlijk antisemitisch is en daarvoor niet de juridische rekening
krijgt gepresenteerd.

.

Een ritje in de auto langs steile weggetjes, dan kan het wel eens zo zijn
dat je een tegenligger treft, waarbij of de ene automobilist of de andere
automobilist zijn roestbak in zijn “achteruit” moet zetten. Het overkwam ook
uw verslaggever en wegens genoten opvoeding en een ontwikkelde mate van
wellevendheid werd zijn hondenhok op wielen in “reverse” gezet en werd op
het steile bergweggetje achterwaarts naar beneden gereden. Met wat uitkijken
voor paaltjes, blokken steen en dicht bebost groen werd de onderkant van de
heuvel zonder schade of fratsen gehaald. Bij wijze van grap lacht uw
verslaggever de oprecht  “thank you” zeggende Britse toeristen toe met de
woorden “Het is omdat jullie nog steeds deel uitmaken van de Europese Unie
maar anders”. De Britse toeristen konden het geintje wel waarderen en handen
werden geschud. De Britten waren de weg kwijt. Nou is dat als we naar de
Britse politiek kijken geen vreemd fenomeen voor de gemiddelde Brit. Wat
doen we met mensen die hulp nodig hebben? Inderdaad even helpen. Maar voor
ik het goed en wel besefte bleek dit Brits stel hun excuses te willen
aanbieden voor alle Brexit-problemen waarmee hun land de andere EU-landen en
burgers mee heeft opgezadeld. Ze bleken felle tegenstanders te zijn van de
Brexit.

.

Wat is dat toch, alle Europese nationaliteiten komen hier heel erg goed
overeen. Enfin, het is een spel tussen de middenstand en de toeristen en
buitenlandse residenten. Waar een armbandjes in Salema 15,00 EURO kost wordt
het zelfde onding in Lagos door een Chinese souvenirshop voor 3 Eurootjes
aangeboden. Wie midden in de toeristenstraatjes “down town” gaat eten weet
dat er voor het “voer” vaak  teveel betaald wordt in verhouding tot de
kwaliteit en de hoeveelheid. Op een enkeling na spelen de straatmuzikanten
zo vals als het maar zijn kant en mag je van geluk spreken dat er geen
ruiten barsten omwille van stemmen die nog voor dat ze wilden mee doen aan
The Voice, er reeds uitgestampt werden wegens daadwerkelijke
geluidsoverlast.

.

Wat wel opvalt is dat de menukaarten een voorblad hebben waarop staat dat
ingevolge de Europese wetgeving verplicht zijn om te melden of het eten op
de kaart al dan niet glutenvrij is met de toevoeging dat er geen glutenvrij
eten geserveerd wordt. Het is maar dat u het weet.