door Bernd Timmerman

Dit land leeft onder een wrede bezetting. Gisteren, vandaag en morgen. Gevangen
in een collectief zelfmedelijden voortkomend uit een gevoel van angst voor
noodzakelijke ethische veranderingen.

Het zelfmedelijden en de zelfcompassie is groter dan het medelijden en de
compassie voor de ander. Alleen voor onszelf komen we in beweging voor een
economisch bloederig destructief systeem. Het eigen lijden in niet fundamentele
zin raast over de lijken voor wie nooit een fundamenteel belang zichtbaar was.

De opstand voor het eigen belang in een ochtend met geluiden van tractoren
die een blitzkrieg tonen van een voortdurende strijd om dat te behouden wat een
dictatuur voor andere dieren is, in tradities die zo intensief zijn waardoor het
opspattende vuile modder geesten vast doet zitten.

De vasthoudende gespeelde onwetendheid in een bewust gewetenloze traditie
van producerend misbruik voor schijnheilige consumenten in de stad die de natuur
alleen hebben verlaten om zo hun ziel te verkopen door voor het allerlaagste bod
de pijn te eten en de roof te drinken.

Vraag het op straat aan de mens die doorweekt  is in onnadenkend handelen,
of beter gezegd die denken heeft vervangen door driften en instincten zonder
morele overwegingen, het vlees is goedkoop betaald, het denken en voelen
motorisch uitgeschakeld.

Zij steunen de boeren met korte kreten alsof hun bestaansrecht is
geschonden. Duimen omhoog in de arena’s van vlees en spelen om het melk uit de
tepels van anderen te drinken.

Hoera, drie keer houzee, de boeren komen, zij marcheren naar Den Haag en
laten de slachtoffers achter in hun kampen van overvolle concentratie. Ach,
hielden wij vandaag maar bevrijdingsdag. De ellende is immers onbewaakt.
Dierendag is nooit D-Day.

Het zelfmedelijden leidt tot wanen van misverstanden, met de eigen soort
voorop en daarom staan zij letterlijk en figuurlijk met hun hoedje, hun
vlaggetje en hun toetertje langs de kant om de optocht van de verloren harten
toe te juichen alsof het bestaan van de vrije maaginhoud in het geding is.

Wie herinnert zich nog de bezetting van de stal eerder op een dag dit jaar,
waar natúúrlijk, kritiek op was te geven, maar waarbij goede mensen wel lieten
zien, door hun hart en hoofd te openen, wat de onwerkelijke werkelijkheid voor
dierlijke slachtoffers dag in dag uit onzichtbaar tot intensief lijden brengt.

Gaan zij, de andere mensen, de straat op uit medelijden en met empathie
voor degenen, de 500 miljoen dieren hier, die gevangen zitten en pijnlijk
gestraft worden voor een fout economisch systeem? De zelfmarteling van de
moderne mens. Mea culpa voor deze slavernij.
Neen, wij de übermenschen,
schrijven en achten onszelf zoveel hoger dan het andere dier, al dan niet
zogend, we stappen met benen hoog in de lucht, met hoofd in de wolken, voort in
de totale vernietiging van dier, natuur en klimaat omdat de aarde van ons is,
mijn lieveling, overgeleverd en vrijwel bezeten door de lust.
Elke dag
horen we nóóit het verdriet van de 1,7 miljoen dieren in Nederland die naar de
slachtbank gaan. De kostprijs gaat voor het leed. De optocht die er wél toe
doet.

Denken aan Holland en aan ieder land zie ik Le Carnaval des Animaux langs
haken en ogen gaan. Het jammeren op het Netflix van het netvlies dat het “Ik
houd van Holland” publiek liever niet wenst te zien.
Koeien, kalveren,
varkens, hennen, kuikens, eenden, kalkoenen, konijnen, schapen, lammeren, geiten
en paarden, ach welk dier niet, op jonge leeftijd, soms wat ouder, de wagen in
nadat zij meestal voor het eerst de lucht van buiten voelen en de hemel die de
hel even doet vergeten zien, in een laatste of lang transport doorlijdend, naar
de eindelijke verlossing van de dood.

We wijzen nauwelijks naar elkaar. Zo is de natuur, eten of gegeten worden,
neen het is leven en laten leven voor wie in evolutie de innerlijke beschaving
heeft ontvangen. Als we dan toch wijzen dan is het naar de ander. De overheid,
de producenten, de boeren, de consumenten en de supermarkten. 

Wie durft te zeggen dat de mens goed is en goed doet?
Bezoekt u op een
vrije dag de (dief)stallen, de transporten en de slacht? Daarna mag een ieder
walgen van de ander en voor zichzelf goedkope inkopen doen.

De intrinsieke waarde van het dier, het prachtige dier, dat net zoals jij
en ik een doel in zichzelf heeft. Met verlangens om soort eigen gedrag in
vrijheid te kunnen uitvoeren met behoud van integriteit.

Op straat voor het klimaat of het milieu, voor jezelf, voor de toekomst van
de mens, op de weg, al dan niet virtueel, juichen voor de boeren die allang geen
boeren meer zijn, de likes omhoog omdat het te pijnlijk is in de spiegel te
kijken van jouw bijdragen aan het lijden van anderen. 
Een
antropocentrische warme deken. Ik zie geen antropomorfisme, wel een toekennen
van eigenschappen aan de mens die het niet heeft. Compassie met name.

De ecologische mens heeft nimmer bestaan, God is misschien dood maar is vervangen
door een egocentrisch mensbeeld.
Straks na een bevlogen dag keren de
tractoren terug, net zo langzaam rijdend als tanks van het westen naar de
provincies. De coup van het behoud van het oerslechte systeem met de
dictatoriale mens en het onderdrukte dier.

Zondag kijken zij weer naar Boer zoekt vrouw. De maag gevuld met stukjes
dood dier badend in het witte vocht. Het leven is goed voor de bezetters.
Mijn
medelijden voor het andere dier, mijn empathie voor de vele andere dieren, God,
mijn Heer, mijn Vrouw, mijn Mens,ze weten wel degelijk wat ze doen. 

Per dag: 1.756.613 dieren. per uur: 73.192 dieren. per minuut: 1.220
dieren. per seconde: 20 dieren.

Dit is Nederland, laten we de tractoren wegzwaaien, laten we de compassie Welkom
heten en eindelijk omarmen.
Free at last, een schoon geweten.