door Peter-VIncent Schuld

Een marathonvergadering van 24 uur, het mocht niet baten. De 27 staats- en
regeringsleiders van de Europese Unie kwamen er niet uit.

De top die op 20 februari van start ging in Brussel is op de rotsen gelopen.
Nederland, Zweden, Oostenrijk en Denemarken wensten niet verder in de buidel te
tasten om de “verliezen” door het wegvallen van de Britse bijdrage te
compenseren.

Het mislukken van de Europese top is een mokerslag voor de Europese
Commissie, maar wel een verdiende.

De meerjarenbegroting (voor maar liefst 7 jaren) is een gedrocht. Niet
transparant en past moeilijk in een democratisch stelsel waarin deze zelfs de
eerst komende Europese verkiezingen over vier jaar overbrugt. De megalomane
plannen van de Europese Commissie waar de klimaatmiljarden gestrooid worden
alsof het snoepjes zouden zijn getuigen van niet realisme of voeling hebben met
de Europese kiezer.

Wat is het grootste probleem met de meerjarenbegroting? Nederland en België
kennen een nationale begroting die jaarlijks gepresenteerd wordt.

Deze begrotingen houden rekening met actuele wereldgebeurtenissen die van invloed
zijn op de financiële handel en wandel van de overheid. Wie zegt dat over 7 jaar
onze kennis en technologie de huidige visie op het schoner maken van onze
leefomgeving de politieke voornemens niet links en rechts ingehaald hebben? Wie
zegt dat we over 7 jaar geen andere acute problemen hebben waarvoor een Europees
antwoord nodig heeft en waarvoor budget nodig is? In een instabiele wereld van
vandaag wik en weeg je de problemen per dag.

Er doet zich iets opvallends voor. Een paar dagen terug schreef ik een opiniestuk
over immigratie en de noodzaak om in Europees verband onze buitengrenzen ferm te
bewaken om destabilisatie te voorkomen. Burgers van de Europese lidstaten kampen
overal met de gevolgen migratie- en vluchtelingenstromen. De verhoudingen worden
totaal scheef getrokken. Er is feitelijk sprake van geïmporteerde stromingen die
haaks staan op de Europese normen en waarden en dus op de Europese rechtsstaten.

Geen lezer gaf negatief commentaar op mijn stelling dat Europese samenwerking
inzake veiligheid en het inperken van de migratiestromen een bittere noodzaak
is. Ik trok daarin de vergelijking met de brandweer. Geen mens is er tegen als
er bij een grote ramp direct hulp geboden wordt door andere landen.

Maar om deze bijstand juridisch mogelijk te maken heb je wel afspraken met
elkaar nodig. Dat noemen we dan een verdrag. De Europese Unie is zo’n mechanisme
van verdragen dat hulp bij om het even wat voor calamiteit of probleem mogelijk
maakt.

Zo zijn er tal van thema’s waarbij we uiteindelijk goedkoper en beter af zijn als
we dit in Europees verband doen.Er is echter wel een voorwaarde. Het handelen
moet uitsluitend in het belang zijn van de ingezetenen van de Europese
lidstaten. Make Europe Great Again om de terminologie van
Europees tegenstrever Donald Trump te gebruiken.

Het heeft feitelijk geen enkele zin om te beginnen over grote thema’s als klimaat
als de burger zich niet een goed en veilig voelt in zijn eigen land.

Hoeveel Europeanen trekken op dit moment wel niet naar onder meer Spanje omdat ze
meer vertrouwen hebben in het daadkrachtig optreden van de Guardia Civil en de
Spaanse gerechtelijke autoriteiten dan in ze vertrouwen op de bescherming van de
Nederlandse of Belgische politiediensten. Maar louter door Europese afspraken
over vrije vestiging en ziektekosten is deze omgekeerde migratiegolf mogelijk.

De burger schreeuwt om veiligheid, de burger heeft recht op veiligheid.  Niet
iedere burger is onderlegd in geopolitieke thema’s, niet iedere burger is
onderlegd in de grote vraagstukken over milieu en klimaat. Niet iedere burger is
onderlegd in Europees recht of internationaal recht. Ook de journalisten niet
die het u allemaal moeten uitleggen. Om over kennis van de geschiedenis nog maar
te zwijgen.

De
burger wil concreet verbeteringen van zijn leefsituatie en zijn
leefomgeving hebben. In deze realiteit is er geen ruimte voor
hoogdravende verhalen vanuit een ivoren toren waarbij de burger alleen
de zoveelste graaioperatie ziet en voelt in zijn portemonnee.

Los van bovenstaande, het maatschappelijk draagvlak voor de Europese Unie is in
veel landen afnemend met het vertrek van de Britten uit de Europese Unie als
baken tot nadenken.

Wat ons ook tot nadenken moet zetten is de stroom van landbouwsubsidies.
Een fiks deel van de Europese begroting gaat op aan landbouw subsidies.

Vooral Frankrijk verzet zich sterk tegen versobering laat staan afschaffing. Maar
is het anno 2020 nog wel eerlijk en realistisch om deze bedrijfstakken te
subsidiëren? Dat is een vraag die gerechtvaardigd is maar niet zonder
overdenking maar wel zonder vooroordelen, een antwoord verdient.

Rond de meerjarenbegroting ontstond er weer een stroom van allerhande
onzinverhalen die los staan van waar het feitelijk om gaat.

Deels door een stroom van apert onjuiste informatie over de werking van de
Europese instellingen, deels door ronduit klungelig denken en besturen vanuit
Brussel. Marketingmensen en spindocters lijken te zijn ingehuurd om de het
denken van de burger te beïnvloeden en waar nodig te manipuleren.

Dat ging vroeger misschien wel makkelijk, maar de burger is wantrouwend geworden
om dat de excellenties stevige repliek te verduren krijgen en het duplicerend
antwoord daarop de excellenties opeen wat minder excellent blijken te zijn.
Ballonnetjes zijn er om door te prikken.

Arrogante politici en misinformatie, allebei even ernstig en ze werken
gezamenlijk een afkalving van het maatschappelijk draagvlak in de hand om
middels “samen sterk” de handen in een te slaan en problemen voor eens en voor
altijd de kop in te drukken.

Wie gaat er in hemelsnaam beginnen over “wij moeten meer geld hebben” van de
nationale lidstaten als je weet dat het draagvlak voor Europa afneemt? Dan heb
je op zijn minst een plaat voor je hoofd.

Het handelen en wandelen van Europees Commissaris Frans Timmermans al dan
niet in innige tango met commissievoorzitter Ursula von der Leyen is hier een
lichtend voorbeeld van. “Meer geld, meer geld, meer geld” klinkt het na het
vertrek van de Britten. De bewoners aan de overkant van het kanaal waren een
grote nettobetaler. “Dit moet gecompenseerd worden” is zo’n beetje het devies
van de Europese Commissie. Enige nederigheid en introspectie over waarom de
Britten de EU hebben verlaten wordt gemakshalve overgeslagen.

Ga eerst maar eens bewijzen aan de Europese burger dat je het vertrouwen waard
bent, waarde leden van de Europese Commissie! Kom eerst eens uit die ivoren
toren. Ga eens incognito een reeks aan werkbezoeken brengen zonder dat deze
opgetuigd zijn als “officiële ontvangsten met politie-escorte”.

Maar Europees commissaris Timmermans was zich meer en meer aan het ontpoppen als
de Kim Jong Euro uit Brussel. Er moet dit en er moet dat en dat moet betaald
worden door……de afzonderlijke lidstaten en onder meer een belasting op plastic
afval en dus door de burger en het bedrijfsleven.

De Europese begrotingstop werd een politiek slagveld. Nederland blokkeerde samen
met Denemarken, Zweden en Oostenrijk de geldzucht van de Europese Commissie. In
eigen land hebben veel regeringsleiders bakken met kritiek te verduren, maar
bijvoorbeeld Mark Rutte heeft zich in deze kranig gedragen en liet niet over
zich heen lopen. Nee is nee.
Andere staats- en regeringsleiders mogen hier
dan wel kriegelig op reageren, maar zij moeten ook beseffen dat zijn een
bevolking hebben waarvoor ze aan het werk zijn en dat ze tegelijkertijd, juist
omdat ze deel uitmaken van de Europese Unie, ook aan het belang van de bevolking
in de andere lidstaten waaronder Nederland en België moeten denken.