door Peter-Vincent Schuld, hoofdredacteur
“Nou dat weet ik nog zo net niet” , het is een van de vaste zinnen van “Peter. R. De Vries¨die alles en iedereen in vraag stelt zonder in complotten te gaan denken. Peter is wars van complottheorieën, maar tegen het moordcomplot van afgelopen avond had Peter geen schijn van kans.
Van achteren benaderd en vuren. Bij gebrek aan exacte kennis over de forensische feiten ga ik het wat betreft het schietincident zelf hierbij houden.
Feiten zijn dat Peter is neergeschoten, dat er drie verdachten zijn aangehouden (en 1 verdachte is inmiddels vrijgelaten) en Peter vecht voor zijn leven. Feit is evenzeer dat in een rechtstaat een journalist zijn werk moet kunnen doen onder dat hij het slachtoffer wordt van bedreigingen of al dan niet geslaagde moordpogingen. Dit is niet louter een aanslag op de Nederlandse rechtsstaat, maar op onze Europese rechtsstaten. Of denkt u dat de zware jongens denken”goh een grens, laat ik deze maar niet gaan passeren?” Als morele grenzen al niet bestaan, laat staan dat landsgrenzen voor het respecteren in aanmerking komen.
Deze laffe en laaghartige moordaanslag kan alleen maar met de scherpste woorden veroordeeld worden en wij journalisten moeten hierin de rangen sluiten en in eenheid een luid krachtig protest laten klinken met de boodschap dat we nooit zullen zwijgen of buigen. Voor niemand. In klare en begrijpelijke mensentaal: “Fuck You Mocro Maffia”, “Fuck You Holleeder”, “Fuck you” naar iedereen die de vrije pers bedreigt en/of geweld pleegt tegen journalisten.
Mijn eerste reactie was vol drieste woede samen met een brok in mijn keel want Peter R. De Vries was ooit mijn eerste hoofdredacteur die me veel geleerd heeft. Ik heb gevloekt en getierd.
Mijn eerste emotionele reactie als mens? Geef die leden van de Mocro-maffia en al die andere andere klootzakken die geen enkel respect hebben voor onschuldige mensenlevens allemaal maar een nekschot met mijn persoonlijke en hartelijke groeten. Ik belde mijn collega Koos die me even tot bedaren wist te brengen en mij even terecht herinnerde aan het gegeven dat we, als het goed is, in een rechtsstaat leven. Had iemand anders het slachtoffer geweest, was het niet ondenkbaar geweest dat Peter tegen mij had gezegd; “Schuld, doe eens even normaal”.
Maar mijn woede is er nog steeds niet minder om. Als er juist iemand was die dit niet verdiende dan was het Peter omdat hij als geen ander juist de nuances van de rechtsstaat onder de neus van de samenleving duwt, of de samenleving er nu blij mee is of niet.
Misdaad en recht. Je kunt er oneindig over berichten. Misdaad kent meer kanten en nuances dan het volledige gamma van kleuren. Is een mens meteen definitief “outcast” als hij enige tijd in de bak gezeten heeft?
Op 5 juni jl. schreef Peter R. de Vries mij naar aanleiding van een bepaalde vertrouwelijke casus waarover wij spraken¨Ik vind altijd dat iemand een tweede kans verdient, dus dat is simpel”. De schutter, zijn handlangers en opdrachtgevers geloofden niet in de wederkerigheid van barmhartigheid en het doel was niet meer en niet minder dan het leven uit Peter R. De Vries te schieten. De gunfactor voor het verderzetten van een leven bestaat niet in de zware misdaad. Iemand van het leven willen beroven die ook zovele ouders bijstond in verdwijningszaken en onschuldig veroordeelde verdachten vrij kreeg is wat mij betreft een zeer verzwarende factor naast de directe aanval op persvrijheid en de rechtsstaat.
Peter R. de Vries, een man die opstaat en nuances toont. Een man die je niet naar de mond praat maar gewoon direct en vlakaf zijn visie recht in je gezicht zegt.
Een man waarmee je het inhoudelijk op maatschappelijke thema´s hartgrondig mee eens of mee oneens kunt zijn. Maar hij zei tenminste wat hij dacht en stak dit nimmer onder stoelen of banken. Ook naar mij toe niet. Peter schreef me nog zo´n anderhalf jaar geleden toen we over het vak van de journalistiek hadden “Kwestie van dicht bij jezelf blijven en principes niet verloochenen”, om te vervolgen “we komen elkaar ongetwijfeld weer ergens op de barricaden tegen” was getekend Peter. R. De Vries. Altijd heeft hij een welgemeend advies.
Ik hoop zo dat Peter deze aanslag, als een wonder, te boven komt en zijn journalistieke strijd voor recht en rechtvaardigheid voortzet. Liever met een grote mond de discussie aangaan dan dat er een oorverdovende stilte van een gevallen leegte overblijft. De journalistiek is de waakhond van de democratische rechtsstaat, die functie hebben we als journalisten in alle pluriformiteit te vervullen gelijk een roeping.
Wij als journalisten kunnen Peter alleen maar steunen door onverdroten, zonder angst onze plichten te vervullen ten dienste van de samenleving op basis van waarheidsvinding en feiten. Geen lulverhalen.
Woorden van afgrijzen, boosheid en verslagenheid zijn weliswaar oprecht, maar ze zijn vergankelijk. Kwalitatieve journalistieke daden daarentegen niet.
Namens de gehele redactie van Facts Found delen wij u mee ¨Wij laten ons door niets en niemand het zwijgen opleggen, NOOIT”
Peter R. de Vies was ooit mijn eerste hoofdredacteur toen hij chef d´equipe was bij het weekblad Aktueel, waar ik als beginnend fotojournalist aan het einde van mijn tienerjaren binnenkwam en met de eerste foto meteen de voorpagina haalde. Wat was ik trots, wat schreeuwde ik het uit van blijdschap, zoals ik het vanavond uitschreeuwde van woede en verdriet.
Want achter de mensen met hun ferme onverzettelijkheid om feitelijk de feiten te brengen schuilen gewoon mensen met hun emoties, met familie, vrienden en bekenden die ze liefhebben. Die mensen zitten nu ook in diep verdriet en balanceren tussen hoop en wanhoop. Steekwoorden? Menselijkheid en liefde en daar ontbrak het vanavond weer eens aan met gekend gevolg. Peter, hold on buddy!
Laat je lichaam het nog niet opgeven er is nog veel werk te doen.
