door Peter-Vincent Schuld

We reizen en rijden wat af om u in de komende weken en maanden van interessante
verhalen te voorzien. We werken tegelijkertijd zelfs aan verhalen die voor
volgend jaar gepland zijn. Verhalen die via  een stuk geschiedenis iets
vertellen over het heden. Zo moesten we even (spoedbezoek) naar het Nederlandse
Zutphen, gelegen in de provincie Gelderland om even een paar spreekwoordelijke
bouwstenen op te halen voor een verhaal over de oude Hanzesteden, zeg maar de
middeleeuwse voorloper van de Europese Unie.  Eeuwig probleem? Te weinig tijd en
altijd weer iets anders dat op je weg komt. Ook in deze plaats hangt het spook
van corona.

We bevinden ons in een stadje waar een substantieel deel van de bevolking
het antroposofisch gedachtegoed aanhangt dat ooit werd neergepend door de
Oostenrijkse filosoof Rudolf Steiner. Het denken houdt kortweg in dat een
aandoening niet op zichzelf staat maar het gevolg is van de levensloop en
(dis)functioneren van de mens. Niet echt een manier van denken die aansluit bij
de rigide en vrijheidsontnemende maatregelen die ingevolge de corona-crisis zijn
genomen.

Het is een gedachtegoed van vrije scholen en werd vaak omarmd door mensen met een
wat links-progressieve kijk op het leven. Maar velen van hen zijn weergekeerd
van het links-progressief denken omdat dit veelal vervat is in dogma’s met een
absoluut karakter en dat staat nu juist haaks op het vrije denken. In politiek
opzicht zijn deze mensen tussen wal en schip geraakt waarbij de
collectivistische overheersing het scheepsroer vormt  waardoor deze vrije mensen
politiek verscheurd lijken geraakt. Er het staatscollectivisme dat er thans
heerst in vrijwel alle Europese landen lijkt er geen plaats meer te zijn voor
andere opvattingen, levensstijlen of alternatieve trajecten.

Zelfs bij de partijen waar mensen met alternatieve levensstijlen dachten hun
thuis te hebben gevonden is dit een barre droom en een thuiskomen van een koude
kermis geworden. Hun absoluut onschuldige goedgelovigheid, hun pure ziel is aan
flarden geschoten. Zutphen heeft een aantrekkingskracht gekregen op mensen uit
de Randstad, met name Amsterdam en dreigt in sommige opzichten nu de
“Grachtengordel” van de provincie Gelderland te worden inclusief alle stadse
streken. Ook Zutphen kreeg te maken met de corona-tegenstellingen die onze
samenleving gespleten heeft. In de stad zien we een pluriform en divers beeld
van mensen die wel en geen mondkapjes dragen. 

Opnieuw dient zich een surrealistische realiteit aan. In de winkelstraat treft u
een vestiging aan van Miss Etam, een zojuist failliet gegane keten van
damesmodezaken. De koopjes trekken mensen aan die aan de deur een afspraak maken
om de winkel te betreden op het moment van afspraak, welke feitelijk gewoon
enkele seconden later plaatsvindt nadat de afspraak is gemaakt. Een volstrekte
krankzinnige maatregel uit hoofde van het openbaar bestuur.

Op een parkeermeter is een sticker aangebracht met de tekst
#stopdelockdown”. De polarisatie in de samenleving heeft ook het van snelwegen
verstoken stadje Zutphen bereikt. Ter hoogte van de oude stadsmuur in het stadje
ontmoet uw redacteur toevallig een man die de eenden, de duiven en al de andere
vogels die in vrijheid deel uitmaken van onze werkelijke natuur, brood geeft. Uw
redacteur is een dierenvriend pur sang en in het opgelegde collectieve
corona-gevang dat leidt tot chagrijn en agressiviteit even een vriendelijk woord
naar deze man die de dieren lief heeft. “Niet iedereen is er zo gelukkig mee”,
ik krijg vaak opmerkingen en kritiek als ik de vogels voeder”.

Ook deze man lijkt het slachtoffer te zijn geworden van aso-gedrag dat niet
alleen vertoond wordt door de mensen die in de samenleving het stempel krijgen
van “asocialen”. Ik raak met de man aan de praat. Eco Teunissen heet de man die
naar eigen zeggen de 60 als als mijlpaal heeft bereikt. Een aparte paradijsvogel
die zo zijn eigen opvattingen er op nahoudt. In de lokale media blijkt de man
omschreven te worden als een “levenskunstenaar”. Eco omschrijft zichzelf als een “voormalig
terrorist” en vertelt dat hij in een grijs verleden ooit drie zelfgemaakte
explosieven ergens in het stadje tot ontploffing heeft gebracht niet ver van de
restanten van de oude stadsmuur waar wij op straat het gesprek voeren.

Eco vertrouwt meer op de dieren dan op mensen en geef de man daar eens ongelijk
in. De vogels lijken hun mensenvriend te kennen want Eco wordt omringd door de
stadsvogels. Het schouwspel veroorzaakt een grote glimlach op het gezicht van uw
redacteur. Eco zegt dat jij ondanks dat het een slagerszoon is, vegetariër is
geworden. Hij voelt een sterke verbondenheid met de natuur. Televisie of
internet heeft hij naar eigen zeggen niet.

Uiteraard ontkom je in deze context niet aan de vraag hoe Eco aankijkt tegen de
corona-crisis, want ook als levenskunstenaar, dierenliefhebber en paradijsvogel
ontkom je niet aan de realiteit van de dag. Eco draagt weliswaar geen mondmasker
maar neemt de coronacrisis erg serieus. Hij verwijst hiervoor naar de Bijbel en
met name het Evangelie volgens Johannes. Eco stelt dat we het einde der tijden
zijn genaderd en stelt dat we thans met de eerste der 7 plagen geconfronteerd
worden. Maar is Eco de vorige golven van dood en verderf ten gevolge van ziektes
vergeten? De pest, de cholera, Mexicaanse griep, de vogelgriep, de Spaanse
griep? Eco volhardt in zijn standpunt. “Het is gedaan met de mensheid
overeenkomstig de Bijbelse profetie” waarbij hij ietwat selectief toevoegt dat
hij de overige Bijbelse verhalen, boeken en verklaringen naast zich neerlegt
want hij beschouwt zichzelf niet als gelovig. Zien we hier geen zekere
selectiviteit die wat ver van de realiteit is verwijderd? Ach ieder mens kan het
noorden soms wat kwijt zijn, zeker in donkere tijden waarin het denken van de
mens erg gehypothekeerd wordt. Eco, een man met een goed hart voor de dieren
lijkt ook verbrokkelde stukken informatie te percipiëren en te interpreteren
naar eigen inzicht.

Het is zijn wereld waarin hij leeft en beleeft. Liefdevol pakt hij een hand vol
graan en ander vogelvoer en strooit dat naar de vogels die hem omringen. Niet
voor iedereen is de harde realiteit weggelegd. In zekere zin is Eco hetzelfde
lot beschoren als het antroposofische deel van Zutphen….vermorzeld en verscheurd
door het scheepsroer van het dolend en stuurloos schip der tijdsgeest. Eco is
een sympathieke vriendelijke man. Laat dat juist nu het enige zijn dat in deze
tijden telt. We nemen hartelijk afscheid van elkaar. Dag Eco, zorg goed voor
onze gevleugelde vriendjes.