#De Dagdenkers

De Dagdenkers: Dit emotioneerde me: Het vastgebonden dove hondje met staar

Peter-Vincent Schuld

Ik moet er nog iedere dag aan terugdenken. Dat arme dove hondje dat met staar
ergens werd vastgebonden in het Limburgse land en dat er zo slecht aan toe was,
dat de dierenarts besloot om het arme dier in te laten slapen.

In de tussentijd knuffel ik een van mijn hondenschatjes nog een keer. “Papa gaat
jou niet vastbinden hoor, als je oud, blind en doof bent” zeg ik tegen mijn
Jenna.
Jenna hebben we gered van een wisse dood. We kwamen terug van een
verblijf in België en Nederland. We hadden ons ander hondenvriendje Milo in een
hondenhotel ondergebracht en bij terugkomst vanaf het vliegveld gingen we Milo
direct ophalen. Milo is namelijk lid van de familie. Millootje is een moppie.
Dus wij vanaf het vliegveld in Alicante rechtstreeks naar het hondenhotel.

Milootje (intussen een hele Milo) had vriendschap gesloten met een ander hondje.
En toen we Milo wilden meenemen was het andere hondje zo verdrietig dat ze in de
leiband van Milo sprong, en aan Milootje vertelde “ik wil mee”. Ze liet niet
los. Ze smeekte zowat om bij haar haar vriendje Milo te mogen blijven.

De eigenaar van het hondenhotel (??!!??) zei tegen ons “wil je haar hebben?”
Hoezo wil je haar hebben? was onze reactie. “Ja, anders wordt ze vandaag of
morgen toch geëuthanaseerd”. Een hondje op deathrow. What the fuck? We
antwoordden direct binnen een paar seconden. “Afmaken, wel godverdomme, hoezo
afmaken, dat gaat hier niet gebeuren! Ze gaat mee”.

De eigenaar van het hondenhotel zei nog “als ze niet bevalt breng haar maar
terug”. We keken verbaasd. “Terugbrengen? Hoezo terugbrengen? Het is geen
tosti-ijzer”. Nog voordat onze eigen Milo in de wagen zat was Jenna, die
destijds nog naar de naam “Bertha” luisterde, al onze auto ingesprongen, wat zeg
ik gevlogen. Ze had vastberaden haar nieuwe ouders en levenspartner gekozen.

Jenna bleek ernstig te zijn mishandeld en uit haar gedrag bleek dat een een lange
tijd op straat had geleefd. Ze deed het overal in huis, liep voortdurend weg,
molde van alles en haar oogjes stonden er, ondanks haar nieuwe veilige thuis, 
ongelofelijk triest in. Ze was bang van mij als man. Met andere woorden, mannen
hadden haar mishandeld, geslagen, geschopt.

Uw schrijver
Peter-Vincent Schuld met zijn grote hondenliefde Jenna, foto © Christel
Dubos/ Schuld

Nu 4 jaar laten molt Jenna niks meer, ligt ze voortdurend in mijn armen ze is zo
enorm dankbaar. Ze geeft de hele dag likjes en haar ogen, een gelukkiger hondje
kan ik me niet indenken.

Word ik midden in de nacht wakker ligt Jenna naast me, haar hondenlijfje stevig
tegen me aangedrukt, bij onweer schuilt ze in mijn armen. Samen zijn we
vriendjes tot de laatste dag. Al krijgt ze staar en wordt ze doof, dat
vastbinden aan een paal zal nooit gebeuren. Jenna is ook een moppie. Samen lopen
we door het huis, samen voor een koekje en ze kijkt me aan “krijg ik echt een
koekje?”. “Ja je krijgt echt een koekje”. We zitten soms minuten lang elkaar aan
te kijken. Haar pootje voortdurend op mijn arm. We houden van elkaar.

Ik hoop dat die eikels die dat andere hondje eerder deze week aan een paal bonden
en niet voor het hondenvriendje haar oude dag wilden zorgen, beseffen wat voor
onmensen ze zijn. Geen gevoel, geen geweten, liefdeloos en harteloos. Ik kijk
Jenna aan, geef haar nog een knuffel en zeg tegen haar “papa houdt van je”. Ze
legt haar hondenhoofdje in mijn armen, haar lijfje dicht tegen me aan. Wat had
ik graag gezien dat het blinde dove hondje ook zo’n fijn en onvoorwaardelijk
thuis had gehad.

De Dagdenkers: Dit emotioneerde me: Het vastgebonden
                        dove hondje met staar

De Dagdenkers: Prinsen en hoeren van Amsterdam

De Dagdenkers: Dit emotioneerde me: Het vastgebonden
                        dove hondje met staar

De Dagdenkers: Ondertussen wordt er in Iran

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *