–

Je zult maar vrouw zijn en wonen in een gebied waar warlords, onderdrukkers,
notoire geweldplegers en terroristen de dienst uitmaken. Ik moet denken aan
Congo waar militieleden vrouwen de meest verschrikkelijke ervaringen doen laten
ondergaan.

Verkracht worden middels mannelijke geslachtsdelen, geweerkolven, messen en
andere voorwerpen die met geweld ingebracht worden met alle verwondingen van
dien. De biologische instrumenten van een vrouw die de natuur heeft gegeven om
leven voort te brengen ten prooi gevallen aan onbeschrijflijk en intens gemeen
geweld.

–

Weerloos en machteloos moeten vrouwen ondergaan dat machtswellustingen hen
gebruiken en die de zone van hun lichaam waar liefde en wederzijdse passie het
leven vieren doen ontheiligen.

–

De verhalen van de getroffen vrouwen raken me, ze maken mij intens verdrietig.
Nadia Murad is zo’n vrouw. Zij is Iraaks-Koerdisch jezidisch. Ze viel in de
handen van IS-strijders en werd gebruikt als seks-slavin waar de bloeddorstige
krijgers na hun moordpartijen hun lusten op bot konden vieren. Nadia was niet
alleen, talloze Koerdische jezidi-vrouwen ondergingen het zelfde lot. Nadia gaf
deze vrouwen een stem, schreef er over, stond voor ze op. Ik zou deze vrouw wel
zo’n liefdevolle knuffel willen geven om haar voor één moment de oprechte warmte
te laten voelen die recht uit mijn hart komt.

–

Maar ik ben man….ik ben van het geslacht dat deze vrouw en haar lotgenoten
onmetelijk en onherstelbaar veel pijn hebben gedaan. Mijn oprechte blijk van
warmte, respect en waardering kan mogelijk door haar en haar lotgenoten worden
aangevoeld als een nieuwe aantasting van hun fysieke integriteit. Hoe een
oprecht gebaar voor deze vrouw een nieuw trauma kan opleveren. Hoe zullen deze
vrouw en haar lotgenoten ooit nog kunnen genieten van oprechte fysieke warmte nu
hun zoveel onrecht is aangedaan. Ja, Nadia Murad verdient de Nobelprijs voor de
vrede. Ze verdient alle prijzen. Ze verdient het om voor de rest van haar leven
onbezorgd en in alle vrijheid haar stem te laten horen en te zijn wie ze is.

–

Nadia kreeg de Nobelprijs toegekend samen met een andere held die opkomt voor
de vrouwen die verkrachtingen en verminkingen moesten ondergaan. De Congolese
gynaecoloog Denis Mukwege. Onder moeilijke omstandigheden

hielp hij talloze vrouwen die vernederd, verkracht en verminkt werden door
doorgeslagen misdadige militie-leden in Congo.

–

Onbaatzuchtig en met tomeloze inzet werden deze vrouwen door de arts geholpen,
geopereerd om de fysieke schade aan de lichamelijke vrouwelijkheid dat leven
geeft waar mogelijk te herstellen. Het bleef bij deze arts niet beperkt tot het
geven van medische hulp. De betrokken vrouwen lopen ook voor het leven
psychische littekens en verminkingen op. Ook hier geeft dokter Mukwege begrip,
steun en hulp samen met zijn team. Dokter Mukwege heeft een grote prijs moeten
betalen. Zijn twee dochters werden ontvoerd een naaste vriend van hem werd
vermoord en de man leeft onder voortdurende dreiging om van het leven beroofd te
worden.

–

Nadia Murad, en Denis Mukwege, de jaarlijkse toekenning van de Nobelprijs voor
de Vrede aan u beiden heeft in mijn ogen weer een betekenis gekregen.

–

Het leven begint bij de vrouw, we worden allemaal gebaard uit de vrouw. De
vrouw verdient daarom bescherming en respect. Haar biologische existentie is de
glanzende parel, de diamant met het hoogste karaat in het leven.

De vrouw is Alpha en Omega.  De vrouw, zo vaak onderdrukt, gediscrimineerd,
onderworpen en vernederd. Slachtoffer en voorwerp van de bruutst denkbare
oorlogsvoering. De ontmenselijking zelve.

–

Aan deze getroffen vrouwen verklaar ik collectief mijn liefde, zonder deze
vrouwen ook maar op een manier aan te willen raken.

Mijn hart en hoofd verklaren oneindig begrip en compassie aan hen.

–

Maar ik besef dat ik op geen enkele manier iets beteken voor deze vrouwen in
vergelijking met wat Nadia Murad en Denis Mukwege betekenen. Hoeft ook niet. Het
gaat niet om mij, het gaat om de getroffen vrouwen.