De Nachtdenkers: Angst, liefde en angst

Als journalisten schrijven we en schrijven we. Maar er is niets moeilijker dan een gevoel van iemand zodanig beschrijven dat de lezer 1 op 1 echt voelt wat er door mensen heengaat.

.

In de afgelopen weken en maanden las u menig feitelijk verhaal of vileine column. Maar als ik alle verhalen en columns terug las dan viel er mij één ding op.

Vaak was het onderliggende gevoel bij de onderwerpen die we beschreven slechts in één woord te vatten. Angst!

.

We leven in onzekere tijden. Veel van ons leven onder constante druk van het moeten presteren en anderen gaan gebukt onder trauma’s die voor angststoornissen zorgen.

Achter menig voordeur gaat veel leed en angst schuil. Ik wou het met u eens hebben over dat fenomeen dat zo knaagt aan ons aller geluksgevoel, die vermaledijde angst.

.

Op het moment dat ik dit schrijf zitten mensen op verdicten van artsen te wachten met de gedachten “heb ik wel of niet iets onder de leden”. “Is het te genezen of ga ik er aan dood?.

.

Knijpen in elkanders armen in de hoop dat alles goed komt. Angst! Neem dat ventje in Malaga nu. Julen was zijn naam, de hele wereld leefde mee in spanning of de Spaanse reddingswerkers Julen levend zouden terugvinden of niet. Ik probeer me in te leven in het gevoel van de ouders van het kereltje. Bijna twee weken moeten wachten, twee moordende weken van angst.

.

De angst voor het verlies van het ventje zijn leven werd, hoe triest, waarheid. Reddingswerkers haalden het kereltje levenloos uit de 71 meter diepe schacht. Het is voor een ouder het ergst denkbare scenario om een eigen kind te verliezen. De ouders van Julen waren al een kind verloren. Hoeveel kan een mens hebben? Als het eerste kindje verloren is en het tweede kindje komt ook om het leven. Ik wed dat de ouders na het verlies van hun eerste kind in angst hebben geleefd dat Julen niks zou overkomen. Maar het bittere noodlot sloeg toe. Denk maar niet dat de angst voorbij is. Vragen als “heeft mijn kind geleden?” en “heeft het leven na zulke tragedies nog wel zin?”, de angst voor te toekomst druipt er vanaf.

.

Terwijl ik dit schrijf vraag ik mij in alle eerlijkheid of ik ooit angst heb gekend? Nu zal het u niet bevreemden als ik zeg dat ik in mijn privéleven en in mijn professioneel leven als journalist best veel heb meegemaakt en dat ik, zo ik denk, best sterk ben. Maar ja, ook ik heb angsten. Angst om de controle over situaties te verliezen of uit handen te moeten geven. Angst om een (verkeers)ongeluk te veroorzaken of iemand in een onveilige situatie te brengen. Mijn grootste angst was voor het moment dat mijn ouders hun laatste adem uit zouden blazen.

.

Oh wat was ik verschrikkelijk bang voor dat moment. Zo’n grote man, zo assertief, zoveel crisisgebieden en crisissituaties beleefd en doorstaan en als een klein kind bang om je ouders te verliezen en voor de periode daarna. Ik weet hoe verlammend en verscheurend angst kan zijn.

.

Zondag 27 januari…. we herdachten de verschrikkingen van de holocaust. Wat moeten al die Joodse mensen, homoseksuelen en zigeuners wel niet gevoeld hebben toen ze uit hun huizen werden gehaald, van straat werden opgepikt en op transport werden gesteld naar de vernietigingskampen? Wat voor doodsangsten moeten deze mensen wel niet hebben uitgestaan.

.

Ik probeer me opnieuw  in te leven. Ik probeer hun angsten te voelen, het gaat door merg en been. Al zei de Amsterdamse burgemeester Femke Halsema vandaag tijdens de Auschwitzherdenking dat we waakzaam moeten zijn voor antisemitisme. Haar woorden kennen in vergelijking met haar handelen in mijn ogen een substantiële leegte.

.

Amsterdam, een keppeltje of een kettinkje met een davidster dragen komt je te staan op haatuitingen. Homoseksuelen die hand in hand lopen ondergaan een gelijk lot.

He is niet voor niets dat de Europese Joodse bevolking terugloopt omdat mensen hun veilige haven zoeken in Israël. Joodse mensen hebben angst voor nieuwe golven van geweld.

.

Het antisemitisme is nooit weggeweest. Ik werd recentelijk gebeld door een dame. Zij maakte deel uit van de “gele hesjes beweging”. Zij wilde tegen mij haar verhaal kwijt over Facebook-censuur. Het eerste wat uit haar strot kwam was het fulmineren tegen Joden, zionisten en Israël. Ik heb resoluut een einde gemaakt aan dat gesprek.

Ik ben van dat soort gedachten niet gediend. En ik voelde op dat moment de angst die onder de Joodse mensen leeft voor het oplaaiend antisemitisme. Angst……voor haat ten gevolge van eeuwenoude valse complotverhalen.

.

Angst….. angst onder de Europese bevolking voor nieuwe aanslagen, ontwrichting van de samenleving door inwijkelingen die demografisch en dus getalsmatig de oorspronkelijke Europese samenleving onder druk zetten door anders tegen onze vrijheden en vrijgevochtenheid aan te kijken en geweld niet schuwen. Angst om in een strafrechtelijke molen te komen als men zich daar tegen verzet in woord of daad.

.

Kinderen worden in onze samenleving in regel uit liefde tussen mensen naar hun levenslicht gebracht. Maar de liefde en de warmte is vaak zover weg.Ik zou geen kinderen op deze destructieve aardkloot durven zetten.

.

Angsten om het slachtoffer te worden van geweldsdelicten, levensdelicten, haat en terrorisme zijn realistisch. Angst om ten prooi te vallen aan een ziekte is realistisch of wordt aangepraat als je niet meedoet aan alle gezondsheidsrages.

.

Angst is dominant van karakter. Angst kan een zeer slechte raadgever zijn.

Zeker in acute situaties.

.

Echter angst is zo’n onderdeel van het dagelijks leven.

.

Maar iedereen die nu gebukt gaat onder angst, omdat ze niet hand in hand over straat durven lopen, omdat ze Joods zijn, omdat ze geen lijfeigene willen zijn van de overheid, omdat ze in afwachting zijn van een verdict van een arts, of tijdens hun ziekte bang zijn voor de dood…ik geef u allemaal een warme knuffel, want ik leef oprecht met u mee.

.

Ik keek vaak in de ogen van mensen waarbij angst bezit had genomen van de psyche. Ik knoopte een gesprek met ze aan. Of het zin heeft gehad weet ik niet, ik hoop van wel.

Als ik buiten schoten hoor of hard vuurwerk zitten mijn hondjes dicht bij me, trillend van angst. Ik knuffel ze en stel ze gerust. Ik voel me het veiligste met mijn hondjes op mijn stek, ietwat geïsoleerd van de buitenwereld die knettergek is.

.

Ach….wat zeg ik nu? Het blijkt, angst voor de grote boze wereld heeft mij ook in zijn greep gekregen. Niks menselijks is ons vreemd mij ook niet.