#De Nachtdenkers

De Nachtdenkers: Spionage? Rustig, we hebben allemaal een license to chill


De Nachtdenkers: Spionage? Rustig, we hebben allemaal een license to
chill

door Peter-Vincent Schuld
Tja, het is me wat. Nederland stond weer eens in het wereldnieuws. Breaking
News zelfs.
Van erudiete wetenschapper op het gebied van internationale betrekkingen, de
deskundigen op heb gebied van inlichtingendiensten tot en met de liefhebbers van
spannende spionagethrillers konden hun lol op.
De Russen wat minder. Die baalden GRU-welijk. Het zal je maar gebeuren dat je
als geheim agenten met naam, toenaam, geboortedatum en met profiel op een
datingsite “exposed” wordt. Dat valt niet echt onder de arbeidsvoorwaarden.
Enfin vier Russische geheim agenten gingen op reis. Bestemming Nederland. Niet
om op een Haags gabberfeestje te gaan hakken maar om te gaan hacken.
De Russen waren alleen even vergeten dat Heras Hackwerk een Nederlands bedrijf
is dat ook wel bekend staat onder de naam MIVD. Resultaat? Surprise! You’re
caught on camera.
En zo verschenen de vier antihelden als boze poppetjes in de Nederlandse
ochtenduren op televisie en werden ze later op de dag wereldberoemde
spionnensterren en kwamen ze op een poster van de FBI voor een paar andere
akkefietjes.
Ja, je loopbaan kan zomaar een wending nemen. Wereldberoemd tegen wil en dank.
Er is voor een “operative” niks vervelender, zachtjes uitgedrukt. om met
gezicht, naam en toenaam bekend gemaakt te worden ten overstaan van de
internationale media zodat je gezicht wereldwijd bekend is.
Nu deze tendens is ingezet, kun je er op rekenen dat andere buitenlandse
mogendheden dit ook gaan doen.
Zo wordt fysiek spionagewerk verrichten moeilijker en moeilijker. Je kunt niet
iedere week naar de plastisch chirurg voor een verbouwing of restauratie.
Maar lieve mensen, laten we nu eens even eerlijk zijn. Even gewoon echt
eerlijk. Denkt u dat medewerkers van de Nederlandse inlichtingendiensten in het
buitenland braaf zijn? Hallo, het is hun werk om inlichtingen te vergaren. Dit
soort zaken gebeurt onder meer middels operaties waarbij gebruik wordt gemaakt
van allerhande handigheden en apparatuur.
Wie denkt dat de locatie van de cyber-afdeling van de Russische
inlichtingendienst ontdekt is tijdens een spelletje “zakdoekje leggen” gelooft
ook nog in sprookjes.
De wereld van het vergaren van inlichtingen en contraspionage is een spel.
Een keihard spel maar wel een noodzakelijk spel dat je moet spelen als je er
mee geconfronteerd wordt.
Ik vergeet nooit meer die keer dat ik meereisde in een delegatie van de
(voormalige) Belgische minister van defensie naar China.
In ons hotel, het Beijing New Century Hotel gingen we met de “club” ’s avonds
nog even wat drinken in de bar van het hotel.
Een bloedmooie Chinese dame begon zich naar mij toe wat te manifesteren. De
dame kwam naast me zitten op de barkruk.
Ze stelde zich voor als de PR-manager van het hotel. Tuurlijk, ik geloof ook
nog in sinterklaas.
Naar eigen zeggen had ze de missverkiezing gewonnen en was ze met de titel Miss
Macau gaan lopen. Ik wist al lang hoe laat het was. Je ruikt dit soort types op
10 kilometer afstand. ik speelde het spel even mee en raapte haar zakdoekje op
als een gentleman,  de welke ze redelijk opzettelijk liet vallen. “What’s next?”
Het was amper een minuut later of het befaamde kaartspel kwam op de bar. Een
kaartspel dat ze even daarna op ostentatieve ook voor mijn ogen op de grond
tussen de barkrukken liet vallen, waarbij haar blouse, welke een aardig
decolleté bevatte, uitnodigde om de kaarten op de grond van wat dichterbij te
gaan bekijken.
Ik vond het onderhand wel genoeg geweest en zei op een lieve maar duidelijke
wijze voorzien van Chinese beleefdheden dat ik dit soort trucjes wel kende en
dat het wel erg doorzichtig was. De dame droop af.
Na enig speurwerk kwam ik er achter dat ze haar “eigen appartement” had van
waaruit zij opereerde in het tientallen verdiepingen tellende hotel en er dus
woonde op een wijze die voor Chinezen als redelijk luxe bestempeld mag worden.
Ik neem de “spionne” niks kwalijk, het is haar job, haar trucs horen bij haar
vak en soms win je en soms verlies je.
Zomaar een voorbeeld uit een reeks van anekdotes die ik op dit gebied op mijn
vele buitenlandse reizen heb mogen meemaken.
Het vergaren van inlichtingen, het uitvoeren van operaties om inlichtingen te
vergaren of de “vijand” een loer te draaien is zo normaal als koffie drinken en
naar het toilet gaan. Een land kan nu eenmaal niet zonder het vergaren van
inlichtingen.
Er is altijd wel een andere mogendheid die er belang bij heeft om bepaalde
zaken te weten of om vergaarde wetenschap te saboteren. Maar het vergaren van
inlichtingen gebeurt soms ook heel onschuldig of subtiel.
De bekende recepties op ambassades in den vreemde waar het in de buurt
“politiek onrustig” kan zijn, is ook zo’n ideale vijver.
Het uithoren van uitgenodigde en tijdelijk alleenstaande en letterlijk en
figuurlijk droog staande medewerksters en medewerkers van NGO’s die
ogenschijnlijk met beleidsmedewerkers van een departement spreken onder het
genot van glaasjes steeds sterker wordende drank is ook zo’n befaamde werkwijze.
Ik nam het waar met een verborgen grijns op mijn gezicht. Hoe dacht u dat ik als
journalist soms aan mijn informatie kom? Wilt u het echt weten? Jammer, het gaat
u geen barst aan.
Alleen moet ik u wel zeggen, uw verslaggever drinkt niet.
De Nachtdenkers: Spionage? Rustig, we hebben allemaal
                        een license to chill

007, 0031, Stoute Russen en een hoop

De Nachtdenkers: Spionage? Rustig, we hebben allemaal
                        een license to chill

De Dagdenkers: Over de Nobelprijs en mijn

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *