De week van de Notre Dame en een klimaat-kleuter in het Europees Parlement
Door Peter-Vincent Schuld
Man, man, man was wat het een week. De Notre Dame in de hens. Wie had dat nu kunnen denken. Ondanks de in Frankrijk zeer strikte scheiding van Kerk en Staat greep Frankrijk even snel terug naar de grondslagen van de Europese samenleving. Die uiteindelijk joods-christelijk-humanistisch zijn. Franse kapitaalkrachtige ondernemers en ondernemingen zorgden vrijwel direct voor toezeggingen om uiteindelijk de wederopbouw te kunnen financieren.
.
Ik ben benieuwd of de raamprostituees ook bij gaan dragen om de Notre Dame, deze stenen publieke vrouw, in al haar eer en glorie te herstellen middels een “Glas-in-Bloot”-raam-actie.
De Nederlandse Josti-band gaat ook bijdragen, en verandert haar naam tijdelijk in de Hosti-band. Toch was de brand een beetje aan de late kant, “aswoensdag” is namelijk daags na carnaval.
.
De aan de Heere Jezus toegeschreven doornenkroon bleek ongeschonden uit de brand te zijn gekomen, waarmee we een nieuw sprookje kunnen toevoegen, namelijk dat van Doorn Kroontje. Doornroosje is gewoon te oud en te seksistisch. Tijd voor wat nieuws.
Het feit dat de muren, dus het feitelijk bouwwerk uit de 11e eeuw gewoon is blijven staan toont maar weer eens aan dat het hedendaags modernistisch gepalaver over duurzaamheid zo relatief is als maar zijn kan. Een beetje gebouw haalt tegenwoordig de 30 jaar niet eens.
Dus in vroeger eeuwen was men meer gericht op duurzaamheid dan de hedendaagse inhoudsloze woordenwatervallen van gladde marketingtechneuten die meevaren op het collectief schuldgevoel om onze planeet alsnog te kunnen redden. Ik durf te wedden dat op menig slagveld in vroegere en recentere tijden er meer CO2 uitstoot te meten was dan en gevolge van uitgevoerde cyberoorlogen. Alles is zo relatief als maar zijn kan.
.
Dan hadden we het kinderlijke emokipje die ik thans de bijnaam SøteMøt geef. Het kind maakte een gevaarlijke reis vanuit het door verkrachtingen geteisterde Zweden, al dan niet via de grondgebieden van kinderlokkers als Dutroux en Fourniret, helemaal naar het noordoosten van Frankrijk waar het belandde in Straatsburg. In een gebouw waar de kakofonie van zinnig en onzinnig geleuter je oren doen laten suizen. Het kind, net haar barbiepopjes ontgroeid die van niet-duurzaam plastic zijn gemaakt, begon er een huilebalkerij over het klimaat. “Alsof je huis. in brand staat” jankbankte ze voor de commissie milieu van het parlement. Geef dat kind een lolly.
.
Geloof me, op een paar geitenwollen sokken na, boeit het geen enkel parlementslid wat dat kind te mekkeren heeft. Leuke PR-stunt, goed voor de foto, goed voor het imago het het Europees Parlement, maar daar houdt het dan ook echt op. Ik heb zelf jarenlang als fotojournalist in de gangen van het Europees Parlement rondgelopen en zowel commissievergaderingen en plenaire zittingen bijgewoond en denk nou maar niet dat als er een of andere emo-truus werd uitgenodigd ik in enige vervoering raakte. Hoe meer
tam tam er gemaakt werd over de komst van iemand, hoe meer ik zei “doei”, ik ga een bak koffie en een peuk pakken”.
.
Denkt u nou echt dat het relaas van Greta Thunberg enige afdruk of indruk heeft achtergelaten? De parlementsleden en Europese journalisten die het tegendeel beweren staan te liegen dat ze barsten. Gewoon een leuk optreden van een nietszeggende pukkel-puber en over tot de orde van de dag. Punt.
