Euthanaseren tot een einde gebracht: Eindelijk een toekomst voor Portugese zwerfhondjes

Hobbelend door straatjes en steegjes, vragend om iets eetbaars bij mensen die zitten te eten. Scharrelend tussen achtergelaten etensresten en afval op zoek naar voedsel. De straathondjes. Een beeld dat menig mens niet van het netvlies kan weren. Eenmaal de aanblik van die dieren ten deel gevallen moet je van steen zijn. om het je niet te laten raken. Je zou ze allemaal wel een goed tehuis willen geven. Vragende oogjes, angstige oogjes. De ene mens is lief voor de zwervertjes, de ander schopt ze weg als ongedierte.

.

Ongedierte? De hond is een van de meest invoelende en empathische dieren die we kennen. En toch, ze werden van straat opgepikt door de hondenvangers en kregen meestal snel een spuitje. Aan deze gruwelpraktijken is in Portugal een rigoureus einde gekomen. Zwerfhonden mogen niet zomaar geëuthanaseerd worden sinds begin dit jaar. Een overwinning voor de honden en zij die zich aanhoudend hebben ingezet voor dierenrechten en dierenwelzijn. De honden moeten opgevangen worden in “shelters” waar er voor ze gezorgd moet worden. Dit is een grote ommekeer in het denken en doen van de mens ten aanzien van het dier in Portugal. Een enorme stap voorwaarts in het respect voor het dierlijk leven.

Honden, ze zijn onze vriendjes, menigeen, mijzelf inbegrepen, zou zich geen leven kunnen indenken zonder de warme en onvoorwaardelijke liefde van onze trouwe viervoeters. Oogjes die je doen laten smelten.

.

We rijden op een klein weggetje, voor een buitenstaander amper of niet te vinden. Het weggetje dat omhoog gaat bestaat uit zand en stenen en is wat moeilijker begaanbaar. Aan het eind van het weggetje ligt een paradijsje voor de dieren. Het hek dat de boze buitenwereld scheidt van het hondenresort wordt geopend door een goedlachse amicale Britse man met rastakapsel en een wijde open blik op de wereld. Een man die klaarblijkelijk niks op heeft met het snelle leven van alledag. Niet op jacht naar geld en status. Eens te meer genietend van het helpen van dieren. Paul, zoals hij zich voorstelde zijn gezicht laat zien dat het leven hem niet altijd even goed gezind is geweest, Maar de positieve lach van Paul, zijn hartelijkheid en zijn humor lijken het van de ogenschijnlijke lastige levenswegen gewonnen te hebben. Grote gemene deler? De zwerfhondjes van Lagos. Ook ik moet in alle eerlijkheid toegeven dat hoe beter je de mens leert kennen, je meer van dieren gaat houden. Ik had de mens al vroeg door en uw verslaggever sluit makkelijker vriendschappen met viervoeters dan met de eeuwig opportunistische menselijke tweevoeter, waarvan de meesten zijn te vertrouwen zolang je ze in het oog hebt en houdt en dan nog niet eens.

.

Misschien niet qua aanzicht bij de eerste aanblik. Maar wie even de moeite neemt om verder te kijken ziet gloednieuwe verblijven tussen de oudere hokken waarin een beperkt aantal honden per verblijf zitten. Zie de beestjes genietend van de ruime bewegingsvrijheid, genietend van elkaar, genietend van de zorg die ze krijgen.

We zijn in Lagos bij de Cadela Carlota, het plaatselijk opvangcentrum voor zwerfhonden. Volledig gerund door een klein groepje vrijwilligers onder het bestuur van de plaatselijke Dierenbescherming . We worden hartelijk begroet door de Nederlandse Anja Philippart. Sinds begin van dit jaar koos ze voor het helpen van dieren.

Na een loopbaan in de show- en entertainmentbusiness koos ze met haar man Paul (niet de man die de poort voor ons opendeed) voor een leven in de Portugese Algarve dat zowat volledig ten dienste staat voor de verschoppelingen onder onze trouwe viervoeters. Maar wat schetst de verbazing, hoe mooi kan het leven lopen? De dakloze Thomas, een man van Duitse origine vond ook in deze opvang zijn veilig stekje maar hervond ook een doel in zijn leven tegen een kleine vergoeding. De man is dag in dag uit begaan met de dieren en runt de opvang samen met de vrijwilligers. Kent het leven een betere synergie?

Het eerste verblijf dat direct opvalt is de “ziekenboeg” dat tijdelijk bewoond wordt door onder meer Poppix. Poppix is een mengeling van van alles en nog wat, maar zijn brede snuit verraadt dat er iets inzit van een boxer en nog wat rassen.

Poppix werd iets meer dan twee weken geleden binnengebracht mee twee gebroken poten. Vroeger zou zoiets aanleiding zijn geweest om het beestje direct in te laten slapen. Tijden veranderen, en waar de beschaving op andere vlakken afneemt, nam deze hier toe. Poppix werd gered, beide voorpootjes werden door de dierenarts in het gips gezet en, hoe wonderbaarlijk, met beide voorpootjes springt hij tegen ons op, met liefde, met warmte, onvoorwaardelijk en weer een smeltmoment veroorzakend.

Wederzijdse liefde op het eerste gezicht.

.

Hoe het beestje aan twee gebroken voorpootjes komt? Een raadsel echter een aanrijding met een auto ligt voor de hand.

Het verkeer in de dorpjes, langs de doorgaande wegen en kleine weggetjes, het wordt vaak gekenmerkt door roekeloos rijgedrag, niet anticiperend op eventuele plots opdoemende honden. De Portugese wegbeheerders en de politie kunnen nog zoveel proberen om het rijgedrag ten positieve te beïnvloeden maar gezegd moet worden dat ik met eigen ogen waarneem dat zowel locals als toeristen met huurauto’s er maar wat op losrijden. Naar het aantal honden die door dit vermaledijde rijgedrag de dood heeft gevonden is het louter gissen, maar ieder slachtoffer is er één teveel en het zijn er veel.

Een gang langs de verblijven leert ons dat het bij elkaar plaatsen van de zwervende viervoeters nauwkeurig en met bedachtzaamheid plaatsvindt. Alle honden krijgen een naam, en nee ze zijn geen nummer en worden ook niet als zodanig behandeld. Niet de Zuid-Europese temperaturen vertellen hier de graad van warmte. De toewijding en de zorg voor de donzige vriendjes vertellen de echte gevoelstemperatuur, en die ligt hoog.

.

Anja leidt ons rond langs de verblijven. Nieuwsgierig komen de snuitjes naar ons toe. Sommigen viervoeters houden afstand en blaffen hard. Wie het gedrag van de beestjes observeert ziet dan de mens het vertrouwen van de hondjes echt heeft verpest.

Je ziet in de ogen de angst voor het kwaadaardig gedrag van de mens naar de honden. Angst. Weggejaagd, weggestuurd, weggeschopt. Een groot aantal van deze dieren hebben veel aandacht en liefde nodig voordat het vertrouwen in de mens hersteld zal zijn. Toch voelen de honden aan, want al komen sommigen direct naar je toe, zij die nog even op afstand blijven hebben wel een blik in hun ogen die vraagt “zouden deze tweevoeters wel lief voor me zijn?”.  Bruine hondenogen vertellen veel zo niet alles. Hier worden ze met liefde opgevangen en wachten op een nieuw huisje waar ze wel welkom zijn.

Natte neuzen snuffelen aan mijn handen her den der valt zelfs een lik van een enthousiaste hondentong mij ten deel. Ik ga een verblijf in en wordt begroet door een roodbruin donzig vriendje. Ze is zo blij. En wat doen honden als ze blij zijn en zich veilig voelen? Ze gaan op hun ruggetje liggen om geknuffeld en gekroeld te worden. Het moppie is door het dolle heen. Eindelijk weer genegenheid. Het hondje weet van geen ophouden uw verslaggever evenmin.

Alhoewel het Gemeentebestuur van Lagos de dierenbescherming financieel in beperkte mate ondersteunt is het dierenverblijf afhankelijk van gulle gevers. Die zijn er gelukkig. Het Portugese inkomen ligt verhoudingsgewijs erg laag, dus de expats die in deze regio verblijven dragen in grote mate bij aan de budgetten om de tientallen hondjes die er verblijven van een goed en vooral veilig leven te voorzien zolang ze in de opvang verblijven. Diezelfde avond wordt er een benefietavond georganiseerd, niet ver van Lagos. Als je de weg niet kent is het restaurantje waar het evenement plaatsvindt amper of niet te vinden. Het draagt zelfs geen kenmerken van een pleisterplaats. Langs de weg parkeren zich een groot aantal auto’s. Hier wordt vanavond geld opgehaald voor de dieren. Britten, Nederlanders, Amerikanen. ze druppelen binnen en zijn gul voor de hondjes.

Er zijn nog mensen met het hart op de juiste plaats voor de dieren die van nature het hart op de plek hebben zitten waar het hoort.