Jan Jansen, is dit zijn echte naam of een pseudoniem? In een sfeer van
bedreigingen, moord en terrorisme is het niet opportuun om het antwoord op die
vraag publiek te stellen noch te delen. Hij schreef het boek “Wie zijn religie
verlaat, dood hem,” Jan Jansen een Vlaming, trouwde een moslima en bekeerde
zicht tot de islam totdat hij tot na gegronde studie tot de conclusie kwam dat
de islam in zijn ogen en na uitgebreide studie indruist tegen alles waar de
beschaving voor staat. Jan is nog steeds getrouwd met zijn islamitische vrouw,
reeds gedurende een dertigtal jaren en het stel is niet voornemend om te
scheiden in tegendeel. De liefde bindt hen aan elkaar, de liefde voor elkaar als
partners is de brug. Zijn vrouw belijdt nog steeds haar geloof. Jan niet meer.
Jan is activist geworden met gevaar voor eigen leven. Jan is voorman van de
Belgische vereniging van ex-moslims. Een bont gezelschap van immigranten, hun
nazaten en Belgen die zich ooit tot de islam bekeerden maar daar op rasse
schreden van zijn weergekeerd .

.

Het is zaterdag 15 juni, plaats van handeling is het Liberaal Archief in een
van Vlaanderen’s meest vrijzinnige steden, Gent. Ik parkeer mijn voertuig en ik
loop naar  de plaats waar de boekpresentatie gegeven zal worden.

.

Ik neem de mensen in mijn omgeving goed op. Buiten staan twee voor het blote
oog onherkenbare politiemensen, een man en een vrouw. De vrouw draag onder haar
om haar middel gebonden spijkerjasje een vuurwapen, de man draagt een rugzak en
ook hij draagt verborgen minimaal één vuurwapen naar ik vermoed zelfs een tweede
van een wat zwaardere slag, al ik ik het niet met zekerheid stellen. Schuin
tegenover het Liberaal Archief staat een donkere snelle auto met inzittenden,
onherkenbaar voor zij die onwetend zijn. Merk en type doen er niet toe. De
verborgen flitsers in de grill verraden dat het een onopvallend politievoertuig
is de welke zich strategisch heeft opgesteld. Voortdurend rijdt er een
herkenbaar donker interventievoertuig van de Gentse politie voorbij, een
voertuig met politiebeambten die gezamenlijk als doel hebben het beschermen en
bewaken van gevoelige objecten. Het is 2019. De wereld ziet er anders uit na de
eindeloze reeks van aanslagen en moordpartijen vanuit islamitische middens. Ik
kom met een van de politieambtenaren in gesprek. Hij en zijn collega’s zijn hier
om alle bezoekers, mijzelf inbegrepen, te beschermen tegen  een mogelijke
gewelddaad. Uw verslaggever is hem erkentelijk en uw verslaggever kan het niet
nalaten persoonlijk blijk van waardring te geven terwijl de ogen van uw
verslaggever een derde onopvallende politiefunctionaris waarneemt die zijn
dienstwapen verborgen heeft onder zijn donker gebreid vest dat niet modieus is,
maar wel efficiënt bij het verbergen van zijn vuurwapen. Alleen een geoefend oog
neemt de bobbel waar boven de rechter heup.

.

Het behoeft geen uitleg dat het evenement van deze middag een gevoelig
evenement is, dat het een potentieel doelwit is voor terrorisme. Hier staan
fiere mensen die ons en dus de samenleving beschermen tegen het ergste kwaad dat
we kennen sinds de misdaden van het Derde Rijk. “Het is mijn job” zegt een van
de politiemensen tegen uw verslaggever. Maar die job is niet zonder risico’s.
Zij staan in de “line of fire” in het geval van een mogelijk incident waarvan
een ieder hoopt dat deze zich niet zal voordoen. Uw verslaggever beseft heel
goed dat wat deze middag staat te gebeuren ongekend is.

.

Op een voorverhaal in de Gazet van Antwerpen na, laat de Belgische en
internationale pers het afweten. Op een gekende blogger na, lijk ik de enige
journalist te zijn die de maatschappelijke importantie van wat komen begrijpt,
zonder mijzelf op een voetstuk te willen plaatsen. Binnen bevinden zich minimaal
een twaalftal ex-moslims die willen getuigen over de afstand die ze namen van
hun religie en die “openlijk” blijk geven van het uittreden uit de islam.

.

Om veiligheidsredenen is het verboden te fotograferen tijdens een deel deze
bijeenkomst. Zie hier de paradox tussen de vrije nieuwsgaring de vrijheid van
drukpers, het vrije woord enerzijds en de veiligheid van het individu
anderzijds. Het is de organisatoren van deze middag absoluut niet kwalijk te
nemen dat het maken van beeld niet is toegestaan. Het illustreren van dit
verhaal is op talloze andere wijzen mogelijk. Wie wil dat er ook maar één van
deze mensen vroeg of laat zijn of haar herwonnen vrijheid met de dood bekopen
moet?

.

De middag wordt bijgewoond door twee parlementariërs; Sam van Rooij,
parlementslid voor het Vlaams Belang in het Vlaams parlement en Darya Safai, lid
van het Belgisch federaal parlement voor de NVA. Haar naam verraadt een andere
origine. Afkomstig uit Iran, tandarts van origine, vrouwenrechtenactiviste en na
in België te zijn aangekomen opnieuw haar studie voor tot tandarts te hebben
overgedaan. Ooit in Iran gevangen gezet omdat ze niet wenste te buigen voor de
vrouwenonderdrukking die haar van sharia-wege ten deel viel. Haar verschijning
is opvallend en haar voorkomen vertelt over de onbegrensde schoonheid en de
ultieme waardigheid van de oude Perzische pre-islamitische beschaving die met
het kromzwaard ooit werd gebroken. Haar gezicht en haar ogen vertellen een
verhaal van belevingen en ervaringen, haar woorden geven blijk van een extreme
bovengemiddelde intelligentie. Haar gelaat vertoont de tekenen van de ultieme
vastberadenheid om haar objectieven te bereiken, zichzelf ter zijde schuivende
voor het hoger doel. Ze is deze middag, in al haar  bescheidenheid, de grote
stralende en leidende ster aan het fonkelend firmament van de hoop. Darya heeft
qua doen, laten en voorkomen

iets adelijks. Gracieus neemt ze het woord, gracieus begeeft zij zich onder de
mensen.

Als een Perzische prinses de brug slaande tussen de waardigheid 
waartoe”noblesse” verpllcht en een vertegenwoordiger van het volk.

.

De zaal stroomt vol. Geen enkel spoor van van bezoekers met een racistische of
een politieke extremistische signatuur. Integendeel. De bezoekers van de
presentatie zijn Vlamingen die bezorgd zijn om mensen, die geven om mensen
ongeacht hun afkomst maar die het woord “vrijheid” ten gronde onderschrijven en
verdedigen. Mij tussen het publiek begevende luister ik beroepshalve naar
gesprekken die onderling tussen de bezoekers en genodigden worden gevoerd. Geen
militante toonzettingen. Ik hoor woorden van compassie en barmhartigheid, zinnen
van naastenliefde, maar niet naïef.

Dit is het Vlaanderen dat ik ken.

.

De opgeworpen façade door politieke tegenstrevers al zouden islam-critici allen
racistisch zijn, donderstraalt  als een slecht gebouwd kaartenhuis ineen, gaat
op in stof die weliswaar een tijdelijke stofwolk veroorzaakt, maar eens deze is
neergekomen resteren de naakte feiten die zich onderscheiden van de praatjes
voor de vaak.

.

Waar zijn mijn collega-journalisten? De confraters die met een enkele quote die
ze opgevangen hebben, het hele verhaal uit het verband rukken? Nu kunnen mijn
“collega’s”  eens kennis nemen van harde feiten en dan laten ze het allemaal
afweten of zoals de Vlamingen zeggen, “ze sturen allemaal hun kat”.

Gewogen en objectieve berichtgeving blijkt niet te passen in het  beeld van de
maakbare samenleving die middels redactieprotocollen de “nieuwsvoorziening”
bepaalt.

.

Je zou op zijn minst de moeite kunnen nemen om je oren te luisteren te leggen,
in de eeuwige zoektocht naar waarheidsvinding waar je als journalist moreel toe
verplicht bent. Blijkbaar geen interesse. Geregisseerd vanuit en geïnstrueerd
door de hoofdredacties?

.

Karl van Camp, uitgever bij Uitgeverij Polemos is duidelijk over de tijdsgeest
in relatie tot de boekenverkoop.

.

De hitlijsten van boeken worden voornamelijk bestormd door uitgaves van
buitenlandse origine en op plaats 1, 2 en 3 staan boeken over culinair geneuzel
in eigen keuken. Zaken die er toe doen worden klaarblijkelijk een stuk minder
gelezen.

.

De schrijver van het boek, Jan Jansen neemt het woord. Voor ons staat een man,
niet al te groot van stuk.

.

Je zou hem een een stoffig kantoortype aangeven, zelfs qua spreekvaardigheid
ten overstaan van de genodigden. Maar de man lijkt zo te kunnen veranderen in
een intellectuele rambo, wat zeg ik, zelfs een rambo te velde en ergens voel ik
een vergelijking met de Amerikaanse superhelden uit de befaamde comics

die van een bureauklerk opeens veranderen in figuren met superkracht die het
kwaad te vuur en te zwaard te lijf gaan.

.

Zijn uitleg is weliswaar droog maar uiterst inhoudelijk. Kernwoord is
apostasie, een woord dat zich het beste laat uitleggen als het willens en wetens
uittreden uit de geloofsgemeenschap en het geloof integraal afvalt en verwerpt.
Een term die we qua oorsprong kennen uit de katholieke kerk.

.

Hij vertelt in duidelijke bewoordingen dat de islam en haar haar gemeenschappen
geen afvalligen velen en dat de islamitische literatuur en wetgeving louter de
toe te brengen dood predikt van hen die hun religie verlaten.

.

De woorden van Jan Jansen aanhorende (b)lijken we geconfronteerd te worden met
extreme sektes die onder leiding van hun voorgangers extreme levensvisies
aannemen. Per saldo komt de uitleg van Jan Jansen er op neer dat de islam in al
haar diversiteit bestaat uit uiterst sektarische geloofsgemeenschappen die elke
aansluiting bij de moderne opvatting over de vrijheid van het individu, het
respect voor het menselijk leven, anders dan het leven van de eigen volgelingen
resoluut en ten gronde afwijst. Een religie die geen enkel respect heeft voor de
lichamelijke, intellectuele en existentiële vrijheid van de vrouw. Hoe verhoudt
zich dat met feministische bewegingen die opkomen voor het recht op het dragen
van een hoofddoek? Jan Jansen is hier duidelijk over. Het verhoudt zich niet en
feministen die voor het dragen van een hoofddoek opkomen ondermijnen hun eigen
grondvisie door zich niet inhoudelijk te hebben verdiept in de islamitische
geschriften zoals de Koran, de Hadith en de islamitische wetgeving “Sharia”. 
Hoe haaks staan deze feiten op de uitlatingen van de Nederlandse voormalige
justitie-minister Donner (CDA)?  Die stelde ooit dat als een meerderheid van
Nederland zou aangeven voor de invoering van de sharia te zijn, dit zou moeten
plaatsvinden. Jan Jansen, maakte zonder de frase van Donner te hebben aangewend,
korte metten met mensen die zo’n gedachtegang er op na houden. Jan Jansen
vertelt dat het Europees Hof voor de Rechten van de Mens zou hebben gesteld dat
de sharia niet compatibel is met het Europees Verdrag voor de Rechten van de
Mens (EVRM).

.

Vanuit zijn ervaring als Vlaming die zich ooit bekeerde tot de islam bewandelt
Jan Jansen zijn verdere paden van de uitleg rond zijn boek. Onomwonden stelt hij
dat psychologische manipulatie en acceptatie sociale in familiale kringen je in
de tentakels van de niet loslatende mohammedaanse octopus doen belanden en dat ”
er zomaar uitstappen” geen optie is op straffe van uitsluiting en familiale
excommunicatie. En dat is nog maar het begin om in het ergste geval vermoord te
worden.

.

Auteur Jan Jansen onderbouwt stevig zijn betoog en daarmee ook zijn boek, waar
echt geen inhoudelijke speld tussen is te krijgen. Jan Jansen verwijst naar zijn
bronnen zoals het boek “Reliance of the Traveller” oftewel in Arabisch Umdat
as-salik wa,”Udat-an-Nasik. Hoe onbekend u de titel van het boek ook in de oren
mogen klinken, het is het standaard werk waar het de uitleg van islamitisch
recht en jurisprudentie betreft wat de islamitische wereld als “sacred law”
beschouwt, aangenomen geaccepteerd, zelfs door westers getinte islamitische
organisaties tot in de VS, ondanks de oproepen tot moord en de rechtvaardiging
van geweld als deze heilige wetten geschonden worden.

.

Het relaas van Jan Jansen is feitelijk en als ik de door Jan Jansen geponeerde
stellingen nog even ter controle naloop in de literatuur is elke poging tot
weerleggen van wat Jan Janssen ten berde brengt bij voorbaat tot mislukken
gedoemd.

.

Jan Janssen waarschuwt voor het gevaarlijk karakter van de islam als
maatschappij inrichtende religie en ideologie. Jan staat hierin niet alleen, 12
ex-moslims, waarvan de meesten van buitenlandse afkomst delen  samen met Jan hun
getuigenissen.  Van een oud-voorzitter van een Luikse moskee tot de tot het
christendom bekeerde Omar, ze zijn unaniem in het oordeel over de islam. De
godsdienst die ze van huis meekregen deugt niet en is gevaarlijk. Omar heeft het
postuur van een straatvechter met een gouden hart. Om zijn nek hangt een
kettinkje met daaraan een zilveren kruisje. Hij vertelt over alle vijf zijn
broers die de islam eveneens achter zich gelaten hebben uit volle overtuiging,
één van zijn broers was Zelfs ooit een salafistiche imam, ook hij kwam tot
inkeer en keerde de islam de rug toe.

.

Hoe mooi kan het zijn dat iemand het kromzwaard des doods heeft ingeruild voor
het rechte zwaard van rechtvaardigheid.

.

Dit zijn mensen die meer te vertellen hebben en naar wie we zullen terugkeren.
Omar laat een schokkende tape horen. Na dat hij publiek had gemaakt dat hij de
islam verlaten had kreeg hij ladingen met bedreigingen. Hij ging aangifte doen
bij de politie en werd afgescheept dat het geen bedreigingen zouden zijn. Sinds
wanneer is “ik maak je dood, of iets van gelijke aard geen doodsbedreiging meer?
Omar trekt nog feller van leer als hij de toehoorders een stemadvies geeft en
eindigt met “er bestaan geen goede moslims”.

Omar trekt hiermee absoluut de aandacht en het was al een authentiek en
ongezouten persoon bij kennismaking. Zijn felle bewoordingen waarmee hij zijn
voormalige religie aanvalt doen niets af aan het warme karakter dat hij bij een
persoonlijke ontmoeting aan de dag legt.

.

Bij mij rijst de vraag hoeveel van deze mensen niet geschikt zouden zijn om in
dienst te treden van de Belgische inlichtingendienst “Staatsveiligheid”, uw
verslaggever deelt zijn gedachte met het Vlaams parlementslid Sam van Rooij die
er fijntjes aan toevoegt “Wie zouden er al voor de Staatsveiligheid” werkzaam
zijn?”.

.

Wat opvalt is dat er in het gezelschap van afvallige moslims die getuigen
slechts drie vrouwen zitten. We beperken ons tot Elana, een vrouw van
Tsjetsjeense afkomst. Een bevallige verschijning gekleed in een blauw broekpak
van lichte en luchtige stof met een open rug. Een lichte huid met een bos
gekruld haar, een sterke vrouw maar een voorzichtige vrouw.  Antwerpen kent een
grote Tsjetsjeense gemeenschap die vooral woonachtig is op de  Antwerpse
Linkeroever  en daarmee de bijnaam “Grozny aan de Schelde” krijgt toebedeeld. De
Russische deelrepubliek is lang een toneel geweest van heftige strijd tussen de
Russische veiligheidstroepen en opstandige rebellen en nog broeit het
onderhuids. Elana laat er geen misverstand over bestaan.

.

Ten tijde van de communistische Sovjet Unie haalden de moslims in de thans
opstandige deelrepublieken zoals Tsjetsjenië maar ook Dagestan (red) het niet in
hun hoofd om te rebelleren. Toen de Sovjet Unie uiteen viel begon het geweld en
keerden de moslims terug naar hun fundamentalistische roots. Ze vertelt over
haar grootvader die deze ontwikkeling met lede ogen aanzag en de maatschappelijk
ontstane druk om als vrouw een hoofddoek te dragen. Nu is ze een vrije vrouw
maar ook zij waarschuwt voor de ontwrichtende gevolgen voor onze samenleving als
we de islamitische invloeden in onze Europese samenleving niet drastisch een
halt toeroepen.

.

Wie kunnen de boodschap van gevaar nu beter communiceren dan mensen die onder
het juk geleefd hebben en die niet gehoord wensen te worden door voornamelijk
linkse partijen met een religieus egalitair wereldbeeld dat nergens op gestoeld
blijkt te zijn. Regeert hier de waanzin? Regeert hier de opgelegde leugen van de
opgedrongen mening? Regeert hier de propagandamachine? Wordt het niet tijd dat
waarheid aan het licht komt? In pakkende vervolgverhalen gaan we een aantal van
deze mensen verder interviewen.

.

Uw verslaggever had al nauwe contacten met afvallige moslims die het per saldo
niet aan de grote klok hingen maar wel van Allah los door het leven gaan.

.

Ze hebben allemaal één ding gemeen; ze verlieten hun religie van haat en kozen
voor de liefdevolle vrijheid.