Het snel naderend afscheid van je hondje: In liefde vaarwel

Zachtjes streel ik over haar vachtje en ruik aan haar kleine oortjes. Haar geur is nog steeds het zelfde vanaf het moment dat ze als puppy in ons leven kwam. Ik streel haar en ze kijkt me vragend aan. Een mengeling van een rimpelhond en een labrador. Zachtjes pak ik haar koppie en geef haar een dikke kus op haar hoofdje en haar neusje.

Ruby zal niet lang meer bij ons zijn, ze heeft kanker in een ver gevorderd stadium.

Ze is te oud om nog een zware ingreep te ondergaan. Ik hecht aan het leven, leven dat zo kostbaar en zoiets wonderlijks is. Ik herinner mij de woorden van mijn vader, die dierenarts was. “Ik weiger dieren in te laten slapen als het niet nodig is”.

Ondanks dat mijn vader helaas niet meer leeft, neem ik zijn woorden nog altijd met me mee. Een dier mag je zeker niet laten lijden. Maar ook een hondje geeft aan wanneer ze pijn heeft, geeft ook aan dat ze je als “baasje” niet kwijt wil maar geeft ook aan wanneer het genoeg is geweest. Een onzalig dilemma. Maar wat nu met onze kleine Ruby? Ik neem haar in mijn armen.

Ze kruipt met haar warme lijfje tegen dat van mij aan, legt haar pootjes stevig in mijn nek en weer kijkt ze me aan, Ze voelt zich veilig en om eerlijk te zijn, ik voel me veilig bij haar. De gedachte dat ze weldra niet meer levend in mijn armen ligt is onverteerbaar.

 

Ik ga me niet groter en stoerder voordoen dan ik ben, het naderend verlies van ons moppie valt me ongenadig zwaar en er staan thans meer tranen in mijn ogen dan de zon kan opdrogen. Sinds het moment dat ik weet dat Ruby niet lang meer heeft speelt er van de vroege ochtend tot het moment dat eindelijk mijn ogen van vermoeidheid dichtvallen, treurige en melancholische muziek in mijn hoofd.

Dus ja, ik heb verdriet. Als de nacht valt, vallen ook mijn tranen. Als ik naar boven ga om te slapen, ligt ze altijd te wachten, staat op en loopt stukje bij beetje vooruit. Halverwege de trap wacht te op me en kijkt om om te vragen “ben je er ?”, “ga je echt mee?”. ik leg de tippen van mijn vingers op haar ruggetje en zo hobbelen we samen naar boven. Zij voelt zich veilig, ik ben blij dat ik haar veilig mag laten voelen.

.

Eenmaal in bed geïnstalleerd springt ze er op, legt ze eerst haar twee pootjes op mijn voeten om daarna haar hoofdje veilig op mijn benen te leggen. Het voelt zo vertrouwd. Nog even een aai over haar bolletje en dan sluiten we samen onze ogen. Maar haar krachten nemen af en toch is het voor haar nog geen tijd om voor altijd te gaan slapen. Zij wil niet, ik wil niet. Hoe intens? Hoe puur? Hoe liefdevol? Een band tussen een hond en zijn mensenvriendje is iets aparts. Ik treur en vier haar leven tegelijkertijd, dus nog maar eens extra verwennen. Een stukje kip, een stukje brood met paté, een frietje, een likje mayonaise. Wat maakt het allemaal nog uit. Geniet maar vriendinnetje.

Haar oogjes blijven vragen en ze kijken recht door mijn ziel. Als ik haar vastpak gieren de emoties door mijn lijf, ze voelt hoeveel ik van haar houd, en het is wederzijds, ze wil bij mij zijn, bij ons zijn, en sinds een paar dagen is ze zich een beetje aan het terugtrekken.

.

Ze legt veilig haar hoofdje op mijn schouders, met haar pootjes pakt ze me vast. In huis hangt een onwaarachtige sfeer van liefde, sereniteit en diepe droefheid tegelijkertijd.  Wat moet ik met alle “lege mensen”? Egocentrische types, egoïstische types.

Ga en blijf weg uit mijn omgeving. Geef mij mijn hondjes maar.

Hoezo “het is maar een hond”? Als er een wezen is die je vertrouwen nooit zal beschamen is het een hond. De liefde en trouw die je van je viervoeter krijgt is onvoorwaardelijk.

Ook haar twee vriendjes uit de roedel die helaas nog maar uit drie honden bestaat weten dat ze hun vriendinnetje gaan kwijtraken. De leider en de jongste van de roedel, Milo beschermt Ruby, gaat regelmatig bij haar kijken en geeft haar voorrang bij het eten. Zijn blik in zijn ogen zegt me genoeg. Een en al compassie met zijn roedelgenootje  Hij komt me troosten en krijg weer een dikke lik uit dikke vriendschap. Allemaal goed. En ik troost hem, ook hij zoekt troost en we vinden troost bij elkaar. Nu het zo bergafwaarts gaat met Ruby wijkt Milo voor geen meter en is het meeste bij Ruby te vinden. Hoe bijzonder zijn het gevoel en het bewustzijn van een hond.

En Ruby? Ze volgt me overal. Als ik even de deur uitga voor een boodschap, dan mag ik niet van haar weg en ze kijkt me aan met een blik: “Waar ga je naar toe? Blijf alsjeblieft hier of kom snel weer terug”.  Nee, dit is geen inbeelding of verbeelding.

Ik ken haar door en door. Zodra ik de deur open doe komt ze op me afgerend haar pootjes tegen mijn benen, likjes op mijn handen, en priemende oogjes. Even knuffelen en dus even een moment van puur wederzijds geluk. Maar haar krachten nemen af.

Ik verwen haar nog maar eens met een extra hondenkoekje. Nu kan ik het nog doen.

.

Begrijp me niet verkeerd, ik hou van alle drie de hondjes even veel en ze liggen me alle drie na aan het hart. Alle drie verschoppelingetjes, alle drie geadopteerd, alle drie in een warm nestje terecht gekomen.

Och, ik herinner mij het nog als de dag van gisteren. Ik reed met mijn stiefdochter door het Belgische Kampenhout en onderweg vertelt me ze over een circus waar ze met school geweest was en waar ze een nestje met jonge puppy’s hadden.

Er was er nog eentje over en als ze niet opgehaald zou worden, zouden ze het beestje ombrengen. Dat hoef je tegen mij maar één maal te zeggen en dus was het verdict gevallen, het hondje kwam naar ons. Als donzig vriendinnetje werd ze in alle liefde opgenomen.

Het prille begin van dierenleven, het prille begin van wederzijds geluk. Het leven ging zoals het ging, veel in het buitenland, aanhoudend in het buitenland en dus logeerde ze veel bij mijn hoogbejaarde moeder die in haar ook haar donzig vriendinnetje vond met wie ze praatte en Ruby diep lief had. Tja, dierenliefde zit diep in de familie en mijn moeder kon er niet meer tegen om Ruby telkens weer te zien ophalen.

Tot het moment dat mijn moeder zonder mijn medeweten via een criminele actie van een voormalige huishoudster geniepig en achterbaks in een verzorgingstehuis geplaatst werd.

Een razendsnelle speurtocht leerde dat mijn moeder veilig was, maar waar waren de hondjes? Ruby en het andere hondenvriendje Chadesse werden door de huishoudster, zo bleek, valselijk als “vals” aangemerkt en eveneens buiten mijn medeweten in een asiel gestoken en overgeplaatst. Ik had de mensen van de dierenambulance snel te pakken en zo kwamen we er achter dat ze naar het opvangtehuis gebracht waren in Den Bosch. Zowel bij de dierenambulance als bij het tehuis, waar ze al ter adoptie aangeboden werden hadden ze direct door dat de verklaring van de huishoudster vals was.

Met de snelheid van het licht zijn we vanuit het zuiden van Europa naar Nederland gereden om mijn moeder en zowel de honden te “redden” en ze met elkaar voor zover mogelijk te herenigen. Intussen de politie in Nederland al in kennis gesteld. Mijn aan Alzheimer leidende moeder was onder valse voorwendselen afgeschermd geweest door de huishoudster met motieven die u wel kunt raden.

De auto met Spaans kenteken reed de parkeerplaats op van het Dierentehuis in Den Bosch waar toenmalig vrijwilligster Eef ons herenigde met onze vriendjes. Een emotioneel weerzien, voor ons, voor de hondjes maar ook voor Eef die later vertelde dat ze zo’n weerzien nooit had meegemaakt .De hondjes renden naar ons toe, vlogen ons in de armen en niet alleen wij hielden het niet droog.Ook vrijwilligster Eef, tot op de dag vandaag een hele dierbare vriendin, had tranen in haar ogen. Dit is was een nachtmerrie die eindigde in een sprookje. Gauw met de hondjes naar mama in het verzorgingstehuis. Mama was weer even herenigd met de beestjes en opnieuw vloeiden er tranen. Mijn moeder kon haar geluk niet op toen de de hondjes weer zag. Wat moet er wel niet door alle hoofden van mijn moeder en de hondjes zijn heengegaan.

Mama besefte dat ze was verraden door haar huishoudster waarvan ze dacht dat ze die kon vertrouwen en die iedereen die mijn moeder lief had middels manipulatie, list en bedrog van haar weg hield en afpakte tot en met de hondjes die ze maar als “vals” liet “ophalen”.  Wie is er dan vals?

.

We hadden het voor elkaar, de beestjes gered. Iedereen was met elkaar herenigd en nu voorgoed. Intussen zijn Chadesse en mijn moeder overleden. Intrieste periodes van verschrikkelijk veel verdriet. Ruby is de laatste die nog in leven is en dit leven is als een nachtkaarsje, zachtjes dooft het tot het moment van donkerte aanbreekt, er een stilte valt en een leegte valt die niet op te vullen is. Dood, die ellendige dood. Ze wordt versterkt en verzacht tegelijkertijd door symfonische klanken van meesterlijke melancholische muziekwerken die een afscheid symboliseren. Als ongrijpbare sterren in het grote donkere niets.

Nu zijn we kort bij het moment waarop dit geluk met Ruby tot een verdrietige apotheose gaat komen. We weten het allebei, we weten het allemaal. Ik hecht me niet snel en ik hecht me niet vaak en zeker niet aan mensen.

Alleen dieren kunnen die muur eenvoudig doorbreken.

.

Ik lig naast haar, streel haar door haar haartjes, ze vindt het fijn. Overal waar ik ga volgt ze me en telkens ga ik op mijn knieën zitten om haar even een kus op haar hoofdje te geven en haar snoetje te strelen. Zeker nu moet ze weten dat ze niet alleen is en ze weet het. Haar oortjes zijn nog even lief en klein. Ze is nog steeds zo zacht.

De dagen die ons nog resten worden minder. Maar als mijn lieve kleine Ruby voor altijd gaat slapen, zal het in onze armen zijn en voor eeuwig in ons hart.