#De Dagdenkers

Kritiek en zelfkritiek zijn onontbeerlijk in het journalistieke vak

door Peter-Vincent Schuld

Laten we eerlijk zijn en laten we eerlijk blijven. Het stuk dat we deze week
brachten over het gegeven dat de Nederlandse minister De Jonge geen 1,5 ,meter
afstand hield tot drie kinderen oogstte wat kritiek. Onder meer van een
gewaardeerd collega die werkzaam is voor een ander gerenommeerd medium. Hij
stelde dat afstand houden tot kinderen tot 12 jaar geen punt was en niet is
verboden. Ik bracht daar onder meer tegenin “hoe zijn we zeker dat een of
meerdere kinderen uit het groepje niet de leeftijd van 12 jaar hadden bereikt?”.

Toch heeft mijn collega ergens een punt. De kop “Keiharde feiten: NL
MInster De Jonge heeft lak aan corona-maatregelen” had wellicht anders gekund of
anders gemoeten. Ik trek mij dit soort kritiek echt wel aan. Je probeert het
beste te doen voor je lezers. Met deze kritiek die ik kreeg kan ik dagen in mijn
hoofd rondlopen, zeker omdat er een kern in zit waarover je moet nadenken en bij
jezelf te rade gaan.

Ik schreef al eerder, in een “Avonddenker”, in een opiniestuk of zelfs in een
analyse kan ik ver gaan, maar in deze is toch wat introspectie noodzakelijk. Het
betrof immers een nieuwsverhaal.

In ons vak vind ik de “factoren “eerlijk” en “naar eer en geweten” toch wel de
primaire pijlers. Kritiek krijgen is goed, het houdt je scherp. Je mag nooit de
arrogantie hebben om te denken dat je als journalist en/of hoofdredacteur
“onfeilbaar” bent.  Ik wil niet vanuit een ivoren toren mijn vak uitoefenen.

Het herinnert mij aan gisterenavond. We waren weer bezig om het menselijk
gedrag in corona-tijden te observeren. Ik was in gesprek met een Marokkaanse
wiskundeleraar, die hier in Spanje zijn brood verdient als straatverkoper van
allerhande goederen. Een vriendelijke man. De man had teveel om in één keer aan
mij  te vertellen. Elk antwoord op een vraag deed bij mij weer bij wijze van
spreken 100 andere vragen oproepen. Zijn antwoorden op tal van vragen
betreffende evenzoveel thema’s noopten me om even de perspectieven te
verschuiven. Met het verschuiven van perspectieven genereer je meer ruimte tot
het krijgen van inzichten en antwoorden op vragen. Je moet je werk zonder
vooroordelen uitvoeren.

Het deed mij ook meteen denken aan een uitzending op de Spaanse televisie waarin
een journalist een kritische arts, die vanuit zijn professie vraagtekens stelde
bij de rigide corona-maatregelen, voortdurend onderbrak en de arts niet liet
uitspreken. De journalist in kwestie was duidelijk bevooroordeeld. Gemiste kans
en een onzuivere vorm van journalistiek. De arts raakte terecht geagiteerd en de
mogelijkheid voor de kijker om kennis te nemen van andere inzichten liep
volledig spaak.

Nu ben ik blij dat collega’s mij ongezouten hun mening even, gevraagd of
ongevraagd. Uiteindelijk dienen we het gedeelde en dus het zelfde belang .

Maar dan moet het vak journalistiek wel een roeping voor je zijn en niet alleen
een “job”. Het biedt ruimte voor discussie, introspectie en uiteindelijk is de
lezer of kijker erbij gebaat.

Nu moet mij van het hart dan mijn eigen redactieteam mij ook op alles kan
aanspreken en dat we over alles overleggen. Wat zou ik zonder mijn goede
collega’s toch moeten beginnen.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *