Leonie Linssen over liefde en polyamoreuze relaties: “Jaloezie is de paraplu van emoties en gevoed door angst”

Peter-Vincent Schuld

Ooit ontstond de wereld, het leven, de liefde. Of ontstond er eerst de liefde en dan het leven?

Als we liefde van biologisch perspectief bekijken is het louter reproductief. Als we het vanuit sociaal perspectief bekijken verlaten we de kille en koele wetenschap en betreden we het ongeplaveide pad van emoties, een onvoorspelbare weg met valkuilen en laag hangende takken zodat we als mensen vallen en de takken soms het recht in ons gezicht krijgen.

Over de liefde is al zoveel geschreven; eindeloze lijsten van songteksten en boeken vol. Maar de liefde kent realiteiten die we soms proberen te verdrukken. Harten breken en harten spreken maar worden bijlange na niet altijd gehoord om over het negeren nog maar te zwijgen. Harten die er niet alleen voor kiezen om binnen het sociaal-cultureel gedomesticeerd kader van de monogamie te bloeien. Tijd om eens dieper te duiken in realiteit van leefstijlen die ruimte geven om de liefde te delen met meerdere partners maar toch de monogamie niet uitsluit en we betreden respectvol het gebied van polyamorie; het kunnen hebben van meerdere partners waarmee de liefde voor elkaar en het leven gedeeld wordt.

Een hartelijke begroeting aan het einde van een donkere druilerige middag op de laatst dag van de oktobermaand in haar praktijk gelegen nabij het spoor niet ver van het Hilversumse station.

In heel wat huiskamers elders komen rond dit tijdstip vaders, moeder en de kinderen thuis. Verwarming aan, het avondeten wordt her en der weldra opgediend dan wel uit de magnetron getrokken. In menig huis voltrekt zich de institutionaliteit van de klassieke relaties.

Als ware het een gedrild ritme wordt het leven volgens gekende patronen geleefd. Maar in heel wat mensen wandelen gedachten en harten, wegen die een fiks stuk verwijderd liggen van het in een substantieel aantal gevallen opgevoerd familiaal acteerstukje.

Liefde; ongegeneerd vraag ik Leonie wat het woord voor haar inhoudt en zonder enig aarzelen antwoordt Leonie gepassioneerd dat liefde voor haar bewustwording betekent, het aanvoelt als thuiskomen bij jezelf, dat liefde voor een ander geen liefde voor jezelf uitsluit, integendeel.

Leonie krijgt als relatiecoach mensen met een keur van vragen en problemen over de vloer. Niet alleen mensen die in een relationele crisis zitten.

Ze kreeg naar eigen zeggen te maken met een wel heel bijzondere hulpvraag die indirect bij haar werd neergelegd.

Het betrof een man die zo knel zat met zichzelf dat het de vorm aannam van zwaar en ondraaglijk psychisch lijden. Een man die een doodsverlangen had en zodoende de weg op dreigde te gaan van euthanasie en behandeling door de levenseindekliniek. Intensieve gesprekken en therapie gegeven door Leonie, hebben volgens Leonie de man uiteindelijk van het letterlijk doodlopend levenspad gered en de man lijkt thans opnieuw het levensgeluk te hebben gevonden dat bovendien bekroond werd door de liefde die hem een vriendin gaf die met hem door het leven wil gaan. Daar komt het woord “liefde” weer terug.

“Liefde is ook compassie” stelt Leonie Linssen. Het sublieme voorbeeld is de man die op weg was naar zijn laatste adem, die weer levenslust en levenslicht kreeg. De facto bevrijd uit een letterlijke kooi des doods, opgegeven door de klassieke hulpverlening. Opgevangen door Leonie die van hem het geschenk kreeg om volledig vanuit haar hart te durven werken, niet langer belemmerd door opgelegde of aangeleerde structuren vanuit beroepsverenigingen of gewenst therapeutisch gedrag.

Met compassie maar zonder aan duidelijkheid in te boeten vervolgt Leonie haar gepassioneerde woorden. Wat naast dat Leonie heel duidelijk is over het gegeven dat liefde passie is, stelt ze dat liefde ook loslaten is. In haar praktijk krijgt ze mensen die na een gesprek of meerdere gesprekken hun relatie weer oppakken of als de wegen samen ten einde zijn gelopen zonder rancune naar de betreffende ex-partner kunnen doorleven.

Het mooie beleefde en geleefde te koesteren. Met stelligheid poneert ze nogmaals haar gegeven dat de liefde voor een ander nimmer de liefde voor jezelf mag uitsluiten. “Liefde voor een ander, begint met liefde voor jezelf” aldus Leonie.

Uw verslaggever neemt een verandering waar in het gezicht van gesprekspartner Leonie. Plotsklaps verandert haar gezicht van een liefdevolle blik naar een denkend gelaat en het is duidelijk dat er op dat moment een reeks van gedachten door Leonie haar hoofd gaan. Wie een oog of het gevoel daarvoor heeft bemerkt dat kriskras emoties, gevoelens en bevindingen bij Leonie door elkaar lopen.

Wat is dat toch die liefde ? Moet liefde beperkt blijven tot 1 vaste partner en jezelf, of kun je liefde delen met meerdere partners?

Leonie kwam op jonge leeftijd, ze was 19 jaar, al tot de ontdekking dat ze meerdere partners tegelijkertijd kon liefhebben en ze bemerkte dat ze de kriebels van verliefdheid voelde voor drie mensen op het zelfde moment. Het was voor haar een heel natuurlijk gevoel.

Een mogelijkheid is dat je meerdere partners tegelijkertijd kunt hebben die je het gevoel van vlinders in je buik kunnen geven . Sociaal is het zelfs tot op de dag van vandaag niet altijd geaccepteerd en veel misverstanden rondom de het beleven van de polyamoreuze liefde zijn volop daar. Op de vraag pf dat polyamorie voor het merendeel louter een wens zou zijn van mannen antwoordt Leonie uitdrukkelijk ontkennend. Volgens Leonie is de verhouding tussen mannen en vrouwen die deze relatievorm prefereren op zijn minst gelijk. Polyamoreuze relaties komen in alle vormen voor; van met meerdere partners onder een enkel dak tot mensen die bewust er voor kiezen om een autonoom leven te leiden maar wel plaatsvinden in hun hart om hun liefde te delen met meerdere partners. Het komt voor in de dierenwereld en het komt voor in de mensenwereld, zo goed al monogamie in beide relatievormen voorkomt.

Liefde en relaties fascineren; immers het gaat om de verbinding die mensen met elkaar zoeken en hebben. Het is en blijft een opmerkelijk biologisch als wel een sociaal fenomeen. Wat is er nu mooier dan die chemie tussen partners die hen in elkaars armen doen vallen en het gevoel van erkenning en thuiskomen geven.

Leonie vervolgt; “In regel hebben vrouwen wel meer behoefte om aan relaties te werken”. “Relaties zijn net zoals de zee, je hebt eb en vloed”, “een relatie kan stabiel zijn, maar behoeften en gevoelens kunnen wel eens veranderen”. Als we Leonie goed begrijpen is een relatie niet louter een statisch maar een dynamisch gegeven waarin de natuurkrachten ook haar rollen opeisen.

“Ik word blij van de liefde, liefde is wat mij hier houdt” zegt ze vol overgave, terwijl haar ogen twinkelen en ze de woorden uit haar mond laat dansen.

Weer trekt Leonie de vergelijking met de getijden, ze vergelijkt liefde met de wisselwerking van de golven, golven die op het strand kunnen slaan, maar zich ook kunnen terugtrekken. “Een relatie is nooit 100 % stabiel”, “er is altijd sprake van een bepaalde dualiteit” hierbij doelende op partners die verschillend ontwikkelen en levensinzichten van partners die in een relatie los van elkaar kunnen evolueren.

De woorden van Leonie horende, mag er geconcludeerd worden dat een relatie niet voor altijd hoeft te zijn. Het kan wel, absoluut. Er zijn mensen die eeuwig en voor altijd met elkaar verbonden blijven. Leonie beaamt dit en haalt een voorbeeld aan van een dame in haar werkomgeving die al decennia lang gelukkig is met de zelfde partner en ook niet anders wil. Leonie benadrukt de vrijheid van keuze en de vrijheid van ontwikkelen.

“Voor de een houdt een polyamoreus bestaan op een zeker moment op en kiest van een en de zelfde vaste partner, een ander gaat juist het ontdekkingspad op van het liefhebben van meerdere partners”.

Leonie trekt zich het lot en de lotsbestemming van haar cliënten aan. In de klassieke hulpverlening en psychologische bijstand wordt geprobeerd om een gevoelsmatige distantie en een neutraliteit in stand te houden, hetgeen er als een dogma klaarblijkelijk in de hulpverlening ingebakken wordt. Leonie ervaart dit naar eigen zeggen anders zonder haar professionaliteit te verliezen. Ze gebruikt haar eigen ervaringen, de door haar ervaren verlichting en bevrijding om een ander te kunnen helpen en te kunnen invoelen in wat die de hulpzoekende beleeft en voelt.

Al vroeg in het vraaggesprek wordt het uw verslaggever al heel gauw duidelijk dat Leonie Linssen haarfijn aanvoelt met wie ze praat en voortdurend de zoektocht aangaat om te leren van uitwisselingen van vragen en gedachten over het thema wat haar zo na aan het hart ligt, die oude vertrouwde liefde, gegoten in welke vorm dan ook.

De vraag hoe zij zichzelf terugziet in het veld van de liefdesbegeleiding wordt door haar met een liefdevolle kracht beantwoord. “Als een engel” zegt ze, waarbij ze naadloos er aan toevoegt dat het niet per definitie de zorgende engel hoeft te zijn maar ook de engel met het spreekwoordelijk zwaard om een einde te stellen aan een situatie waarin het gevoel niet langer strookt met wat het hart zegt. Maar ook deze zin spreekt ze niet emotieloos uit en refereert aan haar eigen verdriet dat ze heeft ten gevolge van een relatiebreuk, een relatie die na 4 jaar ten einde is gelopen. “Relaties kunnen 13 jaar duren, 4 jaar, 1 jaar, voor het moment dat de liefde gevoeld en beleefd wordt is het goed”, beredeneert Leonie. Als je niet beter weet, lijkt het alsof Leonie haar persoonlijke emoties door een sorteermachine laat lopen om ze te ordenen, maar juist de veelkleurigheid en de diversiteit van de door elkaar lopende emoties en gevoelens brengen Leonie voortdurend tot voortschrijdende inzichten om anderen te helpen bij gelukkiger te worden op het pad van de liefde. Ze leert anderen om zich niet langer meer gevangen te voelen, hoe de weg naar innerlijke vrijheid te bewandelen in verbinding met zichzelf en met elkaar.

De liefde kent nu eenmaal emoties van geluk, verlating en angst, maar ook van het geborgen thuiskomen bij je zielsverwant.

Tegenover de menselijke eigenschap “jaloezie” geheten staat de innerlijke drang naar vrijheid en het vrij voelen. Onlosmakelijk neemt het gesprek de wending naar de hippietijd van vrijheid, blijheid en de vrije liefde. Maar ook in die liefdevolle context deed jaloezie met regelmaat haar intrede.

Leonie beredeneert vervolgens krachtig met de woorden “Jaloezie is de paraplu van de emoties en gevoed door angst”. Relaties, gesloten, open of vrij kennen allemaal hun spanningsvelden en getijden en weer komen de woorden als water op het zand terecht om zich na verloop van tijd weer terug te trekken in de zee, de zee die geeft en neemt en daarom qua vorm niet zoveel verschilt van de liefde.

Als Leonie niet bezig is met het helpen van andere mensen die in relationeel wat moeilijker vaarwater zitten, dan schrijft en schildert ze om op die manieren ook uiting te geven aan wat ze voelt en ervaart. Leonie wil hetgeen haar aan schoonheid in het leven gegeven wordt orgastisch en in alle vrijheid ervaren. Of dit nu het schrijven van een artikel is of een penseelstreek op het doek. “Orgastisch ervaren is het loslaten van ballast” vertelt ze vol overgave. Ze kan het zo mooi omschrijven en als je het allemaal op een rijtje zet en overdenkt klopt het. We zijn als mensen echt zo geconditioneerd geraakt door cultuur, religie en wat er van ons verwacht wordt. Dat je niet geacht wordt om te doen wat je gevoel van vrijheid of je oerdriften je op dat moment ingeven. Ja, we leven nog steeds in een cultuur van schaamte.

Leonie probeert in elk vraagstuk de nuance te vinden die bij de persoon past, of dit nu haarzelf betreft of hen dan wel haar die bij haar de gesprekken aangaat. Ze vervolgt haar gesproken gedachten met “liefde met overgave, overgave met liefde, het ook vrijheid, zolang het geen onderwerping wordt maar een vrije keus blijft”

Een weer brandt het liefdevolle zonnelicht in de ogen van Leonie, je ziet haar ogen twinkelen en merkt dat ze zoveel wil vertellen en blijven vertellen, ongeremd en taboeloos met de intensiteit van een ultiem orgasme.

“Tijden zijn veranderd, het gezin is niet langer de hoeksteen van de samenleving, relatievormen veranderen, mensen blijven single maar willen wel de orgastische intensiteit ervaren”.

Feit is dat relatievormen diversifiëren. Emancipatie van de (vrije) vrouw en homo-emancipatie is, en voor zover dat niet het geval is, zouden moeten, ingebed zijn in de fundamenten van de open en vrije samenleving met inbegrip relaties. De vrijheid om liefde te kunnen delen met meerdere partners en die vrijheid te kunnen beleven waarin die partners elkaar die ruimte gunnen behoort evenzeer tot de vrijheid die mensen hebben.

Die vrijheid om te kunnen kiezen tussen het hebben een enkele partner van of desgewenst meerdere partners, is een keuze van het individu die met liefde genomen wordt en alleen maar met liefde beantwoord kan worden.