Met het overlijden van Silvio Berlusconi verliest de strijd tegen de valse deugmens het beste boegbeeld

door Peter-Vincent Schuld

Politici zijn vaak gekend om hun hypocriet gedrag en hun grotesk gedrag waar het gaat om hun moralistisch eigen gelijk. Dat eeuwige verdomde opgeheven vingertje. Maar zijn we ergens niet allemaal lekker ondeugend? Ik heb altijd een zwak gehad voor deze viervoudige premier van Italië die ik talloze keren tegen kwam tijdens Europese raden van staats- en regeringsleiders in Brussel en elders.

Zijn brede lach was en blijft voornamelijk een grijns met tegelijkertijd een opgestoken middelvinger naar alles en iedereen die met het woord de ultieme deugdzaamheid belijdt maar achter de schermen de kat in het donker knijpt.

Uit de 16e eeuw stamt een sage die iedereen kent maar schier opzettelijk vergeten is; het verhaal van Tijl Uilenspiegel. Hij reisde door het ganse Duitsland van die tijd, haalde grappen en grollen uit en hield eigenlijk iedereen een spiegel voor. Tijl Uilenspiegel heeft daadwerkelijk bestaan. Uilenspiegel was ondeugend en had een hoog Benny Hill-gehalte en daarmee was hij toch een voorloper of zelfs mogelijk een directe of indirecte bron van inspiratie voor Berlusconi. Niemand van ons, helemaal niemand, is een heilige. Ik ook niet. Ook al zijn er reeds ver voor mijn geboorte talloze stadjes en dorpen naar mij vernoemd zoals San Pedro in Spanje, Sankt Peter in Duitsland en Sint Petersburg in Rusland. Leve de knipoog.

Berlusconi als de kwajongen

Dit gegeven is wellicht de één van de grootste verdiensten van Berlusconi als mens, mediamagnaat en politicus. Het was een haat-liefdeverhouding tussen Berlusconi en de pers. Hij wist voortdurend de voorpagina’s en de beeldbuizen te bereiken en werd tegelijkertijd door voornamelijk de linkse pers tot de grond toe afgebrand. Maar zagen we niet een verschrikkelijke vorm van jaloezie de kop opsteken? Berlusconi had centjes, Berlusconi had vrouwen, Berlusconi had charisma, Berlusconi was ondeugend. Berlusconi was dus een mens.

Dat was wat Berlusconi zo verschrikkelijk populair maakte bij de Italiaanse bevolking. Kijk, laten we gewoon de feiten benoemen zoals ze zijn. Italianen zijn gekend om hun viriel gedrag. Niks mis mee. De roep van de natuur en biologie. Ze biechten hun “fouten” op bij de priester, doen een aflaat en de lol begint weer van vooraf aan. God tevreden, schelm tevreden. Wat is nu het probleem? De katholieke kerk als broedplaats voor het hedonisme. U maakt mij niet wijs dat de in kazuifels geklede pseudo-celibataire priesters niet zinnelijk genoten van de biechtporno.

Berlusconi had die biechtstoel niet nodig.  Hij gebruikte er televisiecamera’s voor. Met een grap en een grol wist hij de fatsoensrakkers en moraalridders weer onderuit te halen, tot groot genoegen van de Italiaanse bevolking.
Alleen al vanuit dat perspectief is Silvio Berlusconi een “Verlichter” geweest. Hij sloeg een diepe bres tussen de verzuurde Italiaanse communisten en socialisten enerzijds en de totaal in het geconditioneerd en geconformeerd en dus knellend keurslijf gedwongen christendemocraten anderzijds en haalde daar zijn electorale winst uit.

Berlusconi blies met zijn flamboyante gedrag de dogma’s van katholiek en communistisch Italië op en liet beiden in vertwijfeling en ontreddering achter. Al mag u moeite hebben met de “mens en politicus” Berlusconi, mensen zoals Berlusconi zijn echt noodzakelijk om een samenleving weer lucht te geven en dus zijn ze van grote waarde en bovendien politiek gezien meer dan functioneel. Het is een noodzakelijke politieke dynamiek in een samenleving die we te snel en vaak ongegrond afdoen als “populisme”.  Het relativeert het absolute karakter van het vermeend deugdelijk denken.

Berlusconi werd inderdaad veroordeeld voor belastingontduiking. Spreekwoordelijk gezegd: Welke ondernemer steekt geen geritselde bonnetjes in zijn fiscale boekhouding? De schaal en omvang wordt alleen maar groter naargelang het vermogen groter wordt. Wie wordt er niet moedeloos van de grijpgrage handjes van de tollenaars van vadertje staat? Wie stelt zich geen vragen bij de overheidsuitgaven? Zeker omdat de uitgaven gerelateerd zijn aan de politieke kleur die het regeringspluche bezet houdt. De ene politieke kleur vindt het belangrijker dat er geld besteed wordt aan het terugsturen van vermeende vluchtelingen en de andere politieke kleur wil alles maar opvangen.

Beide kampen hebben daar ook een mening over in relatie tot de gepaard gaande overheidsuitgaven. Maar Berlusconi zou Berlusconi niet zijn, als hij het niet voor elkaar had gekregen dat de hem bij rechterlijke uitspraak ontnomen politieke rechten weer terug kreeg door tussenkomst van een andere rechtbank. Zo kon hij zich weer volop mengen in de Italiaanse politiek en werd hij de politieke “godfather” van Giorga Meloni, die in het politieke zadel werd geholpen door zijn hulp en thans de post van premier bekleedt.  Het voornamelijk door de linkse pers opgeplakte beeld, als zou Meloni een “extreemrechts kreng ” zijn, vervaagde naar haar aantreden zeer snel. Van deze vooringenomen stelling en dito brandmerk bleef niet veel over. Berlusconi had haar een wijze les gegeven; Communiceer!

Door niet de ultieme deugdzame mens uit te hangen kon Berlusconi de deuren in Moskou lang openhouden en een goede band bewaren met de Russische president Poetin. Dat is diplomatie avant la lettre. Het amicale karakter van Berlusconi gaf hem invloed en daarmee macht. Iets wat de andere Europese leiders in het begin fiks onderschat hebben. Maar Berlusconi zag bijvoorbeeld zijn “vriend” Poetin zienderogen veranderen en verzuren en kon ook vanuit zijn eigen denken niets anders doen dan het Russisch geweld in Oekraïne scherp veroordelen. Hoe dat kan? Heel eenvoudig. Neem u zelf als voorbeeld. U kunt het vandaag heel goed vinden met uw overbuurman. Morgen vermoordt de overbuurman zijn gezin en vermoordt de gezinnen van de buren langs weerskanten. De feiten van het moment geven de kleur en de inhoud van de vriendschap van vandaag en de rest van het leven.

Italië werd door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg (geen EU-instelling) veroordeeld omdat Italië onder leiding van Berlusconi bootjes met illegale immigranten terug naar Libië stuurde. Hier kampen we met een dubbele realiteit. Strikt juridisch gezien heeft het Europees Hof gelijk als we uitgaan van het VN Vluchtelingenverdrag. Tegelijkertijd hebben we te maken met botsende beschavingen. Dat was wat dit weekend weer aan de orde kwam tijdens de besprekingen die de voorzitter van de Europese Commissie Ursula von der Leyen, de Italiaanse premier Meloni en de Nederlandse premier Rutte bespraken in Tunesië. De onhoudbaarheid van de toestroom van immigranten over zee naar Italië is een hard feit. De toename van criminaliteit, gepleegd door lieden uit de Noord-Afrika in Italië maar ook in Nederland en België plus elders in Europa is evenzeer een hard feit.

Berlusconi had als gedachte; “Dan wordt Italië maar veroordeeld, opbokken met die lui!” Iedere revolutie start met het breken van de wet die op dat moment geldt. Dat is geen aanmoediging om de (internationale) wetten te overtreden, maar er is altijd zoiets als “overmacht” of een “last resort”. Het VN vluchtelingenverdrag houdt immers geen rekening met de ontwrichting van staten die de migranten moeten opvangen. Daar zal een verdragsmatige modus op gevonden moeten worden. Daar was Berlusconi wel mee bezig en was daarmee zijn tijd ver vooruit.

Het uitzetten van kolonies hongerige haaien was en is geen optie. Want naast al het maatschappelijk niet te integreren religieus verdwaasden en de neo-proletarische en dus nutteloze zandkorreltellers zijn er ook mensen, vaak intellectuelen, die bij ons van een enorme toegevoegde waarde kunnen zijn en zich makkelijk laten integreren. Mensen die ons een spiegel kunnen voorhouden en ons wensdenken over de betrokken landen van herkomst weer in realistische perspectieven kunnen trekken.

Dus Berlusconi heeft ons nog maar eens geleerd dat het keren tegen massa-immigratie niets te maken heeft met racisme maar het realisme. Verwacht van een religieus verdwaasde zandkorrelteller geen intellectuele prestaties of enig andere toegevoegde waarde voor de samenleving.  Berlusconi zette met zijn handelen een streep door het egalitair, socialistisch en communistisch denken waarmee het VN Vluchtelingenverdrag wellicht onbedoeld doorspekt is.

Yoehoe, bunga-bunga, let’s party

Naar Romeinse tradities en tijden waarin orgiën en hedonistische vieringen van het tijdelijke leven op aarde gevierd werden en de losse seksuele moraal zorgde voor surplus hoogtepunten vonden in die geest de door Silvio Berlusconi (mede) georganiseerde zogenaamde bunga-bunga feestjes plaats. Fatsoensrakkers en fatsoensrukkers meenden daar weer wat van te moeten vinden. U zou de politici de kost moeten geven die naast “de pot plassen”. Wij zijn geen roddelblad en dus laten we het privéleven met eventuele sappige en vochtige details van politici volstrekt buiten beschouwing. Veel plezier zeg ik dan maar.  Seks hoort bij het leven, zowel vanuit reproductief oogpunt als vanuit het perspectief van het beleven van plezier. Wat is daar ten gronde hemelsnaam mis mee? Niks! Of bent u misschien jaloers dat u geen welgevormde boezems oraal aangeboden krijgt? Door open te zijn over je hedonistische manier van leven kun je ook niet chantabel worden gemaakt. Dus wat was het probleem?

RAI vs Mediaset

Silvio Berlusconi had genoeg van al die saaie en seksloze dozen en seuten op de Italiaanse staatsomroep RAI. Met dezelfde grijns op zijn bakkes liet hij schaars tot amper geklede dames via de opnamestudio’s de TV-schermen passeren. Kijk het oog wil ook wat. De facto was Silvio Berlusconi de grondlegger van een gewenste en niet opgelegde vorm van  diversiteit in de Italiaanse media. Er kwam kleur, er kwam vermaak en daar houden veel mensen van.

Denk maar niet dat wij journalisten allemaal feitelijk van die grijze, saaie, oerdegelijke deugtypes zijn. Mijn credo was en is altijd nog “Seks, News and Rock & Roll”.

Rust zacht waarde en bovenal lieve vriend. Wellicht zien we elkaar weer ergens waar we geen weet van hebben.