#METOO: DE SCHANDPAAL IS GEEN RECHTSPLEGING!

Peter-Vincent Schuld

Met uiterst gemengde gevoelens aanschouw ik de talloze getuigenissen over seksueel misbruik en vermeend seksueel misbruik en al dan niet ongewenste intimiteiten.

Laat er geen onduidelijkheid over bestaan; ik veroordeel feitelijk en daadwerkelijk seksueel misbruik ten sterkste; onderlijnd en vet gedrukt.

De reden dat ik deze vergrijpen veroordeel ligt niet in het feit omdat ik zelf in mijn puberjaren hieraan ten prooi ben gevallen.
Ja, ook mij is het overkomen. Ik heb het thuis nooit durven vertellen uit schaamte. Het gezin waarin ik opgroeide had in mijn beleving de schouderlast van het oerconservatieve puriteinse en feitelijk was ook dat zo met de aantekening dat wijlen mijn vader veel wereldser was dan ik zelf besefte op die leeftijd zo goed als ik pas later besefte dat ik het juist aan mijn vader had kunnen vertellen.
Mijn vader had de kop van de dader zijn romp getrokken. De dader in deze is al meer dan 25 jaar overleden.

Wel heb ik het ooit proberen te vertellen aan een goede vriend die het als onzin wegwuifde.
Het waarom van het wegwuiven kon ik destijds niet plaatsen.

Ik vrees dat zijn afwijzing van mijn verhaal er mogelijk meer te maken had met het mogelijke feit hijzelf destijds ook het slachtoffer is geworden van de zelfde persoon en het wilde verdrukken. Ik vermoed dat hij vervolgens de confrontatie niet aankon of niet aandurfde.

Deze vriend maakte in de eerste maand van 2016 een einde aan zijn leven. Als ik achteraf alle puzzelstukjes bij elkaar leg en zijn leven reconstrueer dan vrees ik met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat ik niet ver naast de waarheid zit.
Hij vertelde mij nooit veel over wat er werkelijk in zijn hoofd omging. Ik voelde ergens een verkniptheid aan. Een ex-vriendin van mij heeft hem ooit betrapt op het wegnemen van haar lingerie. Later biechtte hij mij zelf op dat hij zich graag hulde in vrouwenkleren en zo waren er meerdere indicaties dat hij een oorzakelijke geschiedenis met een duistere kant kende. Iedereen heeft zijn eigen manier van omgang met traumata.

Zelf ben ik niet blijven hangen in boosheid over wat mij overkomen is. Vergeven heb ik het niet, vergeten evenmin. Maar het maakt geen beladen en beperkend deel uit van mijn dagelijks denken en doen. De schaamte en walging over hetgeen dat mij is overkomen heeft zich eerder in een heel andere vorm ontwikkeld. Het heeft zich in mijn zijn ontwikkeld tot dat ik me niet schaam voor wie ik ben, mij niet schaam voor mijn lichaam en ik mij boven de dader, boven de feiten en boven de ballast heb kunnen plaatsen.

Boven de ballast staan betekent feitelijk dat je de ballast niet meer draagt. Het ligt onder je. In mijn hoofd, zijn ook mijn voeten niet in aanraking met die ballast. Ik ben er overheen gezweefd, zonder dat de ballast een onneembare obstakel heeft kunnen vormen.

Hoe zoiets in mijn hoofd heeft kunnen plaatsvinden ? Geen idee.

Daarmee bagatelliseer ik op geen enkele wijze het leed dat anderen is aangedaan. Het leed heeft verstrekkende en niet zelden levenslange gevolgen voor de slachtoffers.

Zelf heb ik altijd een heel seksueel actief leven geleid waarin de natuur een keur van lieve vrouwen op mijn weg bracht met wie ik enorm veel leuke, fijne en spannende momenten heb mogen beleven. Een reden temeer om het plezier te vieren en slechte achter mij te laten.

Ik ben een libertijn met een hedonistische kijk op het leven. Deze genomen en overwonnen vrijheid betekent ook verantwoordelijkheid. Het leren respecteren en het aanvoelen van elkaar. Immers in mijn ogen is seksualiteit alleen leuk wanneer beide of betrokken partners er evenveel van genieten.

Dat betekent dus ook aanvoelen wat en wanneer iets wel of niet kan. Seks is een kunstvorm van het leven.
De synergie van gevoel, verleiding en aantrekkingskracht. De vrijheid van seksualiteit wordt niet begrensd maar verfijnd en belijnd door wat beide of betrokken partners aangenaam vinden en dit ook kunnen aangeven.

“Seksualiteit in samenhang met moraliteit” vind ik een slechte combinatie. Immers moraliteit is vaak ingegeven door culturele en religieuze opvattingen.

“Seksualiteit in onlosmakelijke verbinding met ethiek” acht ik meer gepast. Immers, in dit begrip staat de mens centraal. Hier staat centraal of er sprake is van wederzijdse instemming, of de betrokken partner in staat is om haar of zijn wil kenbaar te maken en grenzen aan te geven. Hier staat centraal of er sprake is van wilsbekwaamheid in samenhang met leeftijd, de mentale gesteldheid en zelfs machtsverhoudingen. Ethiek legt ook een verantwoordelijkheid op de schouders van personen, die uit revanchistische motieven hun sekspartner later aan de schandpaal willen nagelen wegens vermeend misbruik.

Want ook dat bestaat en misschien komt dit wel meer voor dan we met zijn allen denken.

Laten we er kort en helder over zijn. Verkrachting is een misdrijf, een ernstig misdrijf. Niet goed te praten, niet goed te keuren.
Verkrachtingen binnen relaties en zijn evenzeer verwerpelijk en ronduit misselijkmakend!

Nu zijn we een in tijdperk terecht gekomen waarin open en zonder schaamte uit komen voor hetgeen je overkomen is ontaardt is in het het zonder enige vorm van rechtspleging mensen te publiekelijk voor “schuldig” te verklaren. Zulks is volstrekt onaanvaardbaar.
Het publiekelijk beschuldigen van mensen lijkt een vorm van entertainment te zijn geworden en juist dat is een verdomd gevaarlijke ontwikkeling in een rechtstaat.

Iemand aan de schandpaal nagelen omdat seksuele handelingen uiteindelijk toch verricht zijn met wederzijdse instemming is verwerpelijk.

Het iemand valselijk beschuldigen van strafbare feiten is eveneens een misdrijf en niet zomaar een misdrijf.

Immers met onze “sociale media anno 2017 ” zal de onterecht geviseerde persoon zijn leven en tot ver na zijn vergankelijk bestaan worden achtervolgd door het onterechte nawijzen. Eerherstel wordt vaker postuum erkend dan wel verleend dan bij leven.

Immers de gebruikers van sociale media hun hersenhelften, maar ook die van de media in het algemeen gaan niet vaak niet af op de beslissing van het OM om al dan niet te vervolgen of het uiteindelijk verdict der rechters.

Nee het rumoer voorafgaandelijk aan de veroordeling is bijna gelijk aan een volksgericht. Het gros van de mensen baseren zich niet op feiten maar op geruchten en aannames. Al spreekt een rechter of een Hof 100 x “onschuldig” uit, de waas van verdenking blijft om die persoon heen hangen en heeft daarmee levenslang gekregen. Er zijn gevallen bekend waarin onschuldigen die de buitengerechtelijke vinger kregen nagewezen uiteindelijk zelfmoord hebben gepleegd. Als “neerlegger van een valse aangifte” heb je dan simpelweg, samen met de niet zelfstandig denkenden, een leven op je geweten.

Onze rechtstaat kent het fundamenteel begrip “iemand is pas schuldig als het wettig en overtuigend bewezen is”.
Dit rechtsbeginsel dat staat als een huis, maar dat “huis” raakt reeds vaker gesloopt nog voor dat recht gesproken is.

Daarom, doe ik in deze een klemmend beroep op iedereen die voornemend is naar buiten te treden;

Als er echt feitelijk seksueel misbruik heeft plaats gevonden en je bent daarvan overtuigd, aarzel niet en stap naar de politie.

Als je twijfelt… probeer dan alle feiten in je herinnering realistisch en feitelijk te overlopen en blijf eerlijk.

Als het niet is gebeurd en je wil alleen maar iemand beschadigen of treiteren zoek dan psychologische hulp en besef dat je iemand voor zijn leven lang kunt tekenen en zelfs de dood in kunt jagen en dan ben je geen haar beter dan die klootzakken die niet met hun poten van een ander konden afblijven.