Mogen we wel iets verwachten van de klimaatconferentie in Bonn?

Bernd Timmerman

Fiji krijgers hebben de 23ste internationale conferentie over het klimaat in Duitsland geopend.
25.000 deelnemers uit 193 landen gaan met elkaar praten over de praktijk na het klimaatakkoord van Parijs. Alleen Syrië en de Verenigde Staten steunen dit akkoord niet. Maar wordt er wel gesproken over de werkelijke problemen en zijn de verwachtingen niet gewoonweg te hooggespannen?

Er wordt gesproken in het World Conference Center en in een groot opgezet tentendorp waar vertegenwoordigers zijn van de niet gouvernementele organisaties (ngo’s). Uiteindelijk moeten er spelregels komen voor de principes van het Parijse klimaatverdrag.

Want de 193 landen minus 2 hebben afgesproken dat de temperatuur deze eeuw niet meer dan 2 graden Celsius mag stijgen en het liefst moet liggen dichtbij de 1.5. Ieder land zal met een eigen klimaatplan komen en rapporteert daar eens in de 5 jaar over.

Spelregels voor een spel dat verloren gaat

In Bonn gaat het dan ook niet om nieuwe inhoudelijke afspraken maar om de regels hoe een lidstaat het eigen plan gaat uitvoeren en op welke wijze het verplicht is daarover anderen te informeren.

Het staat er slecht voor en het wordt niet veel beter. De 161 plannen die er liggen zijn onder de maat en komen slechts voor een derde in de buurt van de gemaakte afspraken. Daar komt bij dat de VS onder president Trump het voor gezien gaat houden.

In 2018 zou het grote draaiboek van Parijs klaar moeten liggen op de planken en staat de 24ste conferentie in Katowice, Polen, voor de deur.

Om de feestvreugde nog meer te bederven: de afspraken uit het Kyotoprotocol dat in 2005 inwerking is getreden zijn niet gehaald. In 1997 werd in Japan de wereld misschien wakker om weer in slaap te vallen. Broeikasgassen moesten met 5% afnemen ten opzichte van 1990. De deadline was 2012, maar werd verlengd tot 2020. In Parijs in 2015 kwam er weer enige hoop. Nu spreken 25.000 mensen dan maar weer eens in Duitsland.

Plan van aanpak: waarover?

Komen er spelregels, ja waarschijnlijk wel. Zijn de doelen haalbaar, nee, vergeet het maar.
De jaartallen doen ons al duizelen, de aantallen deelnemers ook en het is overduidelijk dat zowel Kyoto als Parijs waren en zijn gedoemd te mislukken.

Het is te vrijblijvend. Landen bepalen zelf hun plannen en geven dikwijls prioriteit aan andere problemen of kiezen voor opportuun politiek gedrag. De klimaatconferentie gaat het klimaat en ook ons (en de dieren) dus weer niet redden. Dat is jammer voor volgende generaties. De opwarming van de aarde is geen fictie.

De obsessie met eindeloze economische groei is het werkelijke tweede probleem. Na het eerste dat zo volgt. Het is een continue uitbuiting van de planeet aarde waardoor er klimatologische ontwrichtingen ontstaan.

Je kunt je hoofd als klimaatontkenner in de grond stoppen maar dan word je hoofd toch ook opgewarmd. De mens is ontspoord, los van de natuur. De kans op ingrijpen door middel van bijna 200 plannen van aanpakken is een hopeloze missie te vergelijken met VMBO scholen een abonnement te laten nemen op de opera en ballet. Het gaat niet gebeuren.

Te veel mensen, de epidemieën helpen soms

De milieuwetenschapper Jared Diamond heeft aangegeven waarom zwaarden, paarden en ziektekiemen volkeren op weg naar meer welvaart brachten. Omdat zij beschikten over betere wapens, doordat zij snelle transportmiddelen hadden en ziekten meebrachten waartegen zijzelf wel, maar de oorspronkelijke bewoners niet waren bestand.

Het Westen heeft als voorloper de voorspoed ontketend en andere landen, overal te wereld willen de fouten nu nog eens dunnetjes overdoen. Zo leeft de mens in illusies. We leven in een denkbeeldige realiteit van ongekende voorspoed met kapitalisme, liberalisme en economische groei met vrijhandel.

Dit systeem kent geen grenzen, noch ethiek. De mens is te machtig geworden omdat de techniek en technologieën hem en haar gewetenloos hebben ingehaald. De mens bevindt zich in een amoreel tijdperk.

Het eerste probleem

Het grootste probleem is het aantal. Niet alleen de economische groei. Er praten te veel landen mee, er zijn te veel mensen die mee willen doen (25.000), de tenten zitten vol met allerlei goede mensen van nog betere organisaties. Er zijn ook veel minder mensen die demonstreren maar bij God niet weten wat wel kan en haalbaar is. Het is te veel, en waar te veel praten komt een nietszeggend compromis uit de hoge hoed vallen.

Het probleem van het aantal heeft echter niet te maken met de hoeveelheid praters. Er zijn simpelweg te veel mensen op deze aarde. Dat is het eerste probleem en wordt versterkt door het derde probleem. We worden ouder, met meer ziekten maar nog betere medicijnen en behandelingen waardoor we nog ouder raken dan goed voor de mens en aarde is.

In 1987 waren er 5 miljard mensen op aarde. In 1999, waren er 6 miljard soortgenoten. In 2011 kwam het getal van 7 miljard op de tikker en voor 2025 zijn er 8 miljard unieke consumerende mensen. Eind deze eeuw is er vreugde of verdriet over 11 miljard mens-zoogdieren op de planeet die dansen op de vulkaan.

Er zijn er te veel van ons. De grote epidemieën uit het verleden helpen ook geen handje mee. Oorlogen decimeren nauwelijks en nogmaals de schitterende vooruitgang maakt ons ouder.

Er bestaan geen eerste, tweede en derde werelden meer. Er zijn wel eerste , tweede en derde grote internationale problemen waar in Bonn niet over wordt gesproken, straks ook niet elders door de VN.

Te veel, gewoonweg te veel mensen

Er zijn te veel mensen (die een te hoge leeftijd bereiken), dat is te duur om straks op te brengen en er is een heilig geloof in ongeremde economische groei (binnen vrijhandel), waarvoor milieu en dieren worden opgeofferd.

De welvaart is de oorzaak van het geluk en de uitputting die te wachten staat. Klimaat , water en voeding staan onder druk door de massa van mensen die mee willen genieten van wat kan en tegelijk onmogelijk is.

Het enige mogelijke voordeel is dat door de grote crises die komen gaan (opwarming, honger en watertekort) er zulke volksverhuizingen komen met ernstige conflicten waardoor het aantal mensen op aarde drastisch gaat dalen. Alleen dan is het al te laat.

Alaska project

De grootse breinen kunnen het beste met plannen komen. Nu niet wie eerder de A-bom heeft, de goeden of de kwaden, maar om te kijken naar oplossingen (dus ook morele) voor de trilogie van oorzakelijke problemen: te veel mensen, te lang leven in te grote consumptie-welvaart.

Hoeveel mensheid kunnen de aarde, het milieu, de natuur en de dieren aan?

Dat is de centrale vraag die antwoorden nodig heeft om te overleven in de volgende eeuwen. In Alaska, het Milieu-Zwitserland van de wereld.

Wil de mens de aarde redden dan gaat het niet om 193 plannen die niet worden uitgevoerd. Er zijn minder kinderen nodig, natuurrampen zijn misschien zo slecht nog niet, mogen we allemaal wel 100 jaar vieren, verplicht voltooid leven op je 85ste en zijn epidemieën soms niet de vriend van het evenwicht op aarde?

Alleen een Co2 reductie, die kansloos is door het ego van de mens, gaat geen oplossingen geven voor de grootse problemen die straks eenieder raakt.

De bevolkingsbom is rampzaliger dan de atoombom of de Co2-bom.
Daar wordt in Bonn niet over gesproken.

Overconsumptie en overbevolking: mogen deze twee op de agenda voor een toekomst?

Bernd Timmerman
historicus en socioloog