Na zwaar verlies socialisten leert Spanje Nederland een lesje echte democratie. Gijzelt Kaag die democratie?

door Peter-Vincent Schuld en Christel Dubos

We zien in tal van landen binnen de Europese Unie een ruk naar redelijk rechts ontstaan. De verkiezingen voor de gemeenteraden en de regeringen van de autonome regio´s van afgelopen zondag zijn dramatisch verlopen voor de Spaanse socialisten (PSOE) en voor coalitiegenoot Podemos, een extreemlinkse partij op marxistische grondslag. Podemos is zo goed als weggevaagd en speelt op dit moment geen enkele rol van betekenis meer. De grote winnaar van de verkiezingen is de centrumrechtse Partido Popular.

Op maandag 29 mei schreef de Spaanse socialistische premier Pedro Sanchez via een toespraak tot de bevolking per direct vervroegde nationale verkiezingen uit voor 23 juli aanstaande in plaats van de geplande verkiezingen die in november van dit jaar zouden plaatsvinden. Sanchez begreep heel goed dat zijn regering en het beleid niet meer gegeten werd door de Spaanse bevolking. Het siert de voorman van de verliezende partij om de nederlaag van zijn politieke familie toe te geven en daar per direct consequenties aan te verbinden.

Spanje in de persoon van Sanchez stijgt hiermee boven de tegenstellingen uit en geeft aan dat de democratische waarden belangrijker zijn dan het partijbelang en/of machtspolitiek. Daarnaast was het voor Sanchez meteen een goede gelegenheid om van coalitiegenoot Podemos af te komen.Deze partij was de destabiliserende factor en wekte de woede van menig Spanjaard.

Socialisten kochten stemmen in Almeria

Dat de socialisten van de Spaanse PSOE zo’n enorme dreun hebben gekregen was niet meer als verdiend. In de Spaanse gemeente  Mojácar, gelegen in de Spaanse provincie Almería, werden 7 arrestaties verricht door de Guardia Civil wegens fraude met stemmen nadat er eerder 10 arrestaties waren verricht in Melilla waarbij een lokale partij verdacht wordt van het kopen van stemmen.

De lijst van corruptiezaken binnen de Spaanse socialistische partij is onmetelijk lang. We zien maar liefst 141 zaken waarbij de Spaanse socialisten betrokken zijn. Deze lijst is geïndexeerd door
Los Casos de Corrupción en España, de: PSOE – Partido Socialista Obrero Español | Casos-Aislados.com .

Ook binnen de winnende partij Partido Popular heeft niet iedereen schone handen, integendeel, maar de Spaanse socialisten spannen van oudsher de kroon. Links lullen en rechts zakken vullen. De vraag dient zich aan hoeveel gevallen er niet ontdekt werden.

De socialisten en de marxisten van Podemos zijn door het Spaans Grondwettelijk Hof op hun plaats gezet,  de twee lockdowns in de coronaperiode werden onwettig verklaard.  De Spaanse rechtsmacht laat zich over het algemeen niet verstikken door de politiek.

Op dubieuze wijze werden er rookverboden op terrassen doorgedrukt, iets waar bijna geen enkele Spaanse roker zich aan houdt. Asbakken moesten van tafel in diverse regio’s. Gevolg? Peuken op de grond naast en in de buurt van de terrassen. Reden? Omdat rokers middels het uitblazen van de rook corona zouden kunnen overbrengen. Begin dit jaar werd er een nationale wet ingevoerd waarbij tabaksfabrikanten mede moeten opdraaien voor de kosten van het verwijderen van sigarettenpeuken op straat. Kortom, je creëert een probleem en je stelt er een ander voor verantwoordelijk. Socialisme avant la lettre.

De plannen van de socialisten en de marxisten dreigen steeds ingrijpender te worden in de persoonlijke levenssfeer. Toch moet Spanje op termijn uitkijken dat andere verworven rechten zoals het recht op actieve euthanasie niet teruggedraaid gaan worden. De Spaanse katholieke kerk trachtte zich herhaaldelijk met politieke zaken te bemoeien en is een gekend tegenstander van euthanasie en abortus. Spanje zal een evenwicht moeten gaan vinden tussen economisch en moreel liberalisme.

De Partido Popular is lid van de christendemocratische Europese familie, de EVP en als zodanig vertegenwoordigd in het Europees Parlement. De Spaanse kiezer heeft nu “nee” gezegd tegen de socialisten en geeft het voorbeeld dat in Nederland niet gevolgd wordt, namelijk nieuwe verkiezingen wegens geen draagvlak onder het electoraat.

Exit D66 hoogst noodzakelijk, Kaag en haar D66 gijzelen de democratie

In Nederland gebeurt het recht tegenovergestelde. Bij de verkiezingen voor de Provinciale Staten werd de huidige nationale coalitie, en zeker D66, door de kiezers van tafel geveegd. Niet in de laatste plaats vanwege de ongekende arrogantie van deze coalitiegenoot D66, die coute que coute, tegen de wil van de meerderheid van de bevolking in en tegen de redelijkheid in, het wensdenken oplegt als een ware dogmatische doctrine en daarmee de democratische beginselen gijzelt. We zien eveneens dat D66 en haar aanvoerster Sigrid Kaag de beginselen van de partij verkwanselden. D66 dat zich ooit profileerde als een “redelijk alternatief”  is een “onredelijk alternatief” geworden. Een soort van Podemos van de Lage Landen. Al liggen de twee partijen qua ideologie sterk uiteen, maar ze vinden elkaar in het gijzelen van de democratie. Dan moet mevrouw Kaag vooral geen “niet-inhoudelijk huilie-huilie” verhaal ophangen in het programma College Tour. Daar zelfs haar kinderen laten opvoeren om het slachtoffer uit te hangen van de hoon en de afkeer die haar ten deel valt is wel zeer goedkoop. Daarmee geeft Kaag blijk dat ze niet in de electorale spiegel wenst te kijken. Het opvoeren van haar kinderen in een politiek verhaal is toch wel naar een absolute laagte zakken.

Kaag stelt dat haar partij “pro Europese Unie is”. Maar deze liefde is misschien best wel voorwaardelijk. Wat als de politieke instellingen van de Europese Unie in meerderheid een andere politieke kleur zouden krijgen? Die kans is met de Europese verkiezingen in aantocht, zeer denkbaar. Dan willen we mevrouw Kaag nog wel eens horen. Politiek opportunisme? Het is Kaag zeker niet vreemd. Maar ze lijkt voor zichzelf reeds een exit-strategie te hebben bedacht. Iets waar Europa en Nederland gezamenlijk alleen maar beter van worden. Kaag laat kiezers veronderstellen dat de Europese Unie als instituut een haar bevallende kleur heeft, maar in feite hebben de kiezers die kleur te bepalen en niet Kaag. De Europese Unie heeft als instituut geen politieke kleur. Weet iedereen nog wel wat Europa feitelijk inhoudt? Dat is niet wat we dagelijks op ons bord krijgen, maar het electoraat wordt het hoofd wel gek gemaakt met onzin.

Laten we eerlijk zijn, geweld en bedreigingen zijn verwerpelijk in een democratische rechtsstaat, ook tegen Kaag, maar een democratie gijzelen hoort evenmin in een democratische rechtsstaat. Daar lijkt minister Kaag zich wel schuldig aan te maken. Door het niet terugtreden van het Nederlandse kabinet na de verpletterende nederlaag die de zittende regeringspartijen leden bij de verkiezingen voor de Provinciale Staten staken de regeringspartijen een dikke middelvinger op naar de kiezer.  Gedurende de coalitievorming van het huidig kabinet dat in dezelfde partijpolitieke samenstelling doorging na de val van het vorig kabinet, bleek al ruimschoots uit peilingen dat de Nederlandse bevolking geen trek had in nog een periode waarin voornamelijk D66 de andere partijen bij voortduring gijzelden. De “D” van democraten van D66 kan wellicht beter vervangen worden met de “T” van Totalitairen. Een “exit” van het huidig D66 uit de politieke arena zou het vertrouwen in de politiek goed doen. De liberale en vrijzinnige elementen binnen D66 zijn allang verdwenen. Om over democratische waarden nog maar te zwijgen.

Ministerie van Onbelangrijke Zaken

Het Nederlandse kabinet zou beter een voorbeeld nemen aan de Spaanse premier Sanchez en de verstikkende machtspolitiek staken. De minister van Landbouw, Piet Adema, liet vandaag opnieuw verstek gaan bij de oh zo belangrijke Landbouwraad (bijeenkomst van de Europese ministers van Landbouw in Brussel.) Dit terwijl er vergaande en ingrijpende maatregelen op de agenda stonden. De vraag stelt of deze minister, die thans de zoveelste omissie begaat, niet beter een post kan innemen op het denkbeeldige Ministerie van Onbelangrijke Zaken. Daar kunnen we dan meteen ook de klimaathysterie vorm en de woke-idiotie bij onderbrengen. Dan hebben we echt een ministerie dat daadwerkelijk aan (de grote) diversiteit (van onzin) doet.

Met conclusie

Spanje wordt met ingang van 1 juli voorzitter van de Europese Raad. Thans is dat voorzitterschap in handen van Zweden dat eveneens een ruk naar “redelijk rechts” heeft gemaakt. Voor wensdenken is geen plaats in Europese Unie, noch in de afzonderlijke lidstaten.

Voor het overige

De appeltjes van oranje komen uit Spanje