Onveilig op straat, veilig bij je hondjes
door: Peter-Vincent Schuld
Ik heb 3 hondjes, één daarvan is Jenna. Een alleraardigst Spaans mormeltje van het ras Podenco.
.
Een beestje dat we aantroffen in het dierenhotel toen we onze andere hond Milo gingen ophalen na een verblijf in België en Nederland. De twee hadden samen verbleven in de buitenruimte en waren vriendjes geworden.
.
Toen wij Milo gingen ophalen hing Jenna in de leiband van Milo, ze wilde haar vriendje niet kwijt. De Britse eigenaar van het “dierenhotel” : “Vind je haar leuk? Neem d’r rustig mee, anders krijgt ze een spuitje, niemand wil haar, als ze niet bevalt breng haar maar terug”. Spuitje? Inslapen? Geen denken aan, en dus zat ze nog eerder in onze auto dan Milo, ze racete naar onze auto die ze eigenlijk helemaal niet kende. Zielsgelukkig was het beestje dat altijd op straat had moeten leven en overleven met alle confrontaties met
andere honden, mensen die haar wegtrapten en mannen die haar sloegen van dien. Ze had een probleem met mannen. Maar al heel snel bleek dit kleine mormeltje alleen maar liefde te willen. In het begin sloopte ze van alles. Haar bijtkracht wat niet te onderschatten. Wat had en heeft dat diertje een kracht in haar kaken. Maar agressief? Alles behalve dat. Ze doet niets liever dan dicht tegen mij aanliggen, knuffelen, als we maar samen zijn. En MIlo? Milo heeft in Jenna zijn levenspartner gevonden, dikke maatjes, stoeien, spelen, eten
en het baasje knuffelen.
.
Ik zei al, de hondjes hebben beiden enorm veel kracht. Of het nu een botje, een stuk hout of wat anders is. De bijtkracht van de honden laat er geen twijfel over bestaan dat als als ze kwaad willen, een hoop ellende kunnen aanrichten. Nee, ze kiezen ervoor om lekker bij hun baasjes te zijn. Ik voel me veilig bij hun, zij voelen zich veilig bij mij. Hoe anders is dat met mensen?
.
Wat zijn dieren in vergelijking tot mensen toch schitterende wezens. Ik kreeg ooit een kop op mijn schouders en een poot op mijn handen van een volwassen tijger, werd vastgehouden uit warmte door een olifantje, paarden die met hun hoofd op mijn schouders vertelden dat ik bij hun moest blijven. Allemaal dieren die fysiek vele malen meer kracht hebben om mij iets aan te doen dan ik als mens.
.
Dan kijk ik naar de mens…. een kerel genaamd Steve B. die in Antwerpen het meisje Julie zomaar om het leven bracht, een Thijs H. die er van verdacht wordt 2 oudere mensen op de Brunsummer Heide en een slachtoffer in de Scheveningse bosjes om het leven bracht, een Michael P. die Anne van het leefde beroofde, een Antwerpse politieman die zijn hele gezin in Wijnegem uitmoordde en zo kan ik nog wel even doorgaan. Liefdeloos, harteloos, gewetenloos. Is de mens van nature slecht? Ik neig die vraag vaak cynisch met “ja” te beantwoorden.
.
Dus ga ik weer naar mijn hondjes, wetende dat ik veilig ben in het bijzijn van mijn beestjes. Liefdevol en hartelijk, gek op elkaar, geen dubbele agenda’s, geen geweld.
Vindt u het vreemd dat ik meer van dieren dan van mensen ben gaan houden?
