Onze redactie is enorm blij met onze Belgische lezers

Het team van Facts Found heeft vanaf het begin voor ogen gehad dat wij er ook zijn voor onze Belgische buren, sterker, Facts Found richt zich naar iedereen die Nederlands leest en spreekt. Voor de redactie was het niet meer dan vanzelfsprekend dat we met Facts Found ons primair op Nederland maar zeker ook op Vlaanderen gingen richten.

Er is meer dan ons bindt dan dat ons scheidt.  Veel media in beide landen hebben hun mond vol over de “inclusieve samenleving”, maar vergeten het gezegde “Beter een goede buur dan een verre vriend”.

Maar wat heeft de redactie tot deze overtuiging gebracht:

Al zijn Nederland en België sinds 1830 officieel gescheiden, de buurlanden komen nimmer van elkaar los.Het voormalig Hertogdom Brabant beslaat grote delen van beide landen. Het Charter van Kortenberg was min of meer de eerste Grondwet die we kenden en we hebben beiden Napoleon en lang daarna de Duitsers over de vloer gehad.

De wederzijdse vaderlandse geschiedenissen van beide landen zijn nauw met elkaar verweven. De Nederlanders verschijnen in Vlaamse TV-programma’s. Vlamingen zijn weer in Nederland te zien. En dan hebben we nog de nodige gezamenlijke TV- prodiucties. De Vlaamse Persgroep uit Asse Kobbegem heeft een groot deel van de Nederlandse dagbladen in handen, Mediahuis is eigenaar geworden van De Telegraaf. Natuurlijk met een zakelijke doelstelling. Ja, het botert wel tussen de twee landen.

Dat is tijdens de onafhankelijkheidsstrijd wel eens anders geweest toen de Nederlandse Admiraal Van Speijk zijn oorlogsschip in de haven van Antwerpen opblies. Gedurfd van de Nederlandse marine om een van haar schepen de Van Speijk te noemen terwijl de zeemacht van België samen met de Nederlanders onder gezamenlijk commando staan.

Ik zou, als ik Belg was, mij toch even achter de oren krabben als ik een huis kon betrekken in Nederland aan de Van Speijkstraat. Maar, we zijn bijna 190 jaar verder en ik geloof dat er op een enkele ludieke sneer na, dit akkefietje intussen is bijgelegd.

In grote lijnen delen we de taal. En ergens zijn we stiekem toch geïnteresseerd hoe wij het als buurlanden stellen. Nederlanders en Vlamingen (c.q. Belgen), we hebben zo onze tegenstellingen en onze cultuurverschillen. Maar als je net even geen Hollands wil horen moet je vooral niet op de Antwerpse Groenplaats of in de buurt van de Antwerpse  Grote Markt komen.

In de 15 jaar dat uw verslaggever vanaf Belgische bodem woonde en werkte heeft hij zich aardig in dat land weten te integreren en het land leren te waarderen. Belangrijk Belgisch nieuws dat in Nederland en Duitsland aandacht kreeg werd gecoverd en met de internationale instellingen zoals de EU en de NAVO in Brussel was het dagelijkse kost.

Kortom we hebben wat met elkaar. Het is juist daarom dat we als redactie hebben gekozen om ons niet alleen op Nederland of op Vlaanderen te richten, maar op beiden. En het werkt! Ongeveer 40% van onze lezers bestaat uit Vlamingen, en dat is nou net wat we wilden bereiken.

Tussen de roep om de terugkeer van de natiestaat, moeten we vaststellen dat  landsgrenzen in de geschiedenis eerder een variabel gegeven bleken eerder dat deze een constant feit gebleken zijn. Maar laten we die discussie niet te ver trekken, want in deze context heeft het geen verdere relevantie.

Voor uw verslaggever was 1987 het beginjaar van zijn professionele loopbaan in de journalistiek. Deze begon onder meer

met een reportage van een Belgisch-Nederlandse rampenoefening in Baarle-Nassau en Baarle-Hertog voor het tijdschrift Alert inzake rampenbestrijding en crisismanagement.  De interesse voor wat er in België plaatsvond was geboren. Maar daar bleef het niet bij. De loopbaan liep voort en in 1993 verkaste uw verslaggever naar Antwerpen, niet aangetrokken door het uitgaansleven maar door de haven. En zo werd het fundament gelegd voor een Belgisch nieuwsbedrijf dat zich voornamelijk richtte op buitenlandse media. Nieuws was er genoeg en niet zelden ook heel tragisch nieuws. Nieuws dat om beeld en duiding vroeg.

Inspirerende factor om lezers in beide landen te bereiken was mede een vermaarde collega  die intussen helaas is overleden. Zijn naam? Rudy Dufour, ooit misdaadverslaggever voor de VRT, nadien VTM om weer op het oude nest bij de VRT terug te keren.

.

Nachten lang analyseerden wij de gebeurtenissen die op dat moment speelden, maar spraken ook over hoe we onze lezers en kijkers in onze afzonderlijke landen van herkomst gezamenlijk konden voorzien van nieuws en achtergronden. Het denken hierover was reeds in 1997 gestart.

De vriendschap tussen uw verslaggever en Rudy Dufour ving aan tijdens de trieste gebeurtenissen die zich afspeelden in België gedurende de zaak Dutroux. Hij was de misdaadverslaggever van Vlaanderen. Hij had zijn bronnen dichter dan dicht op het vuur. Ik had mijn bronnen en we tipten elkaar af als er ergens weer wat zou gaan gebeuren, niet alleen tijdens de affaire Dutroux maar ook gedurende de andere spraakmakende zaak van de Hongaarse dominee Andras Pandy in Molenbeek die zijn hele familie door de gootsteen had laten spoelen met oplosmiddel en overige restanten op andere wijze van de hand deed.

We zaten er bovenop, vanaf de eerste minuten dat de zaken gingen spelen. Zij aan zij maakten we met de andere collega’s een perscentrum van de eerste de beste kroeg bij elke “plaats delict” die er in aanhoudende stroom van schokkend nieuws naar voren kwam. Met een dosis gitzwarte grove humor en alle wettelijk toegestane stimulerende middelen deden we ons werk, uren aan een stuk, dagen aan een stuk, nachten aan een stuk.

De dood van zijn collega Danny Huwé op eerste kerstdag 1989 tijdens de opstand tegen de Roemeense dictator Ceausescu waar Dufour bij was ging kwam hij nooit te boven. Maar ook door en mislukt huwelijk raakte Rudy Dufour, zoon van een rijkswachter, aan de alcohol, raakte zijn baan bij de VRT kwijt, raakte op straat en raakte aan lager wal. We hebben Rudy nog proberen te reïntegreren in mijn toenmalig nieuwsbedrijf in België,  maar daarvoor was Rudy helaas al te ver heen. Af en toe een zak boodschappen en wat toestoppen was wat nog resteerde, tot ik hem uit het oog verloor en jaren later vernam dat hij was overleden.  Toch, wat we toen al bespraken is nu werkelijkheid geworden, 20 jaar later.

Dus we gaan langs de grenzen van Nederland en België, over de grenzen, we kijken naar wat u als lezer mogelijkerwijs boeit. Het beste van twee landen, het beste voor twee landen. Met de Vlaamse bescheidenheid als kracht, met de Nederlandse rappe mond als instrument beschrijven we gebeurtenissen, gevoelens en proberen we ons in te voelen in wat anderen beleven en voelen.

We merken op de redactie dat ondanks onze verschillen er veel onderwerpen zijn die in beide landen spelen, die  de inwoners van beide landen bezig houden, met een gezamenlijke taal als communicator halen wij de denkbeeldige grenspalen

weg, en verbinden we onze lezers zoals de fietsers nu als doen op het “Bels  lijntje”, een oude inmiddels opgeheven spoorweg die nu dienst doet als fietsroute van Turnhout naar Tilburg.

We hopen in de komende tijd weer veel verhalen te mogen brengen die al onze lezers aanspreken aan beide zijden van de grens aanspreken, maar ook die elders wonen. Daarom trekken we de wereld in en schromen niet om verhalen te brengen

waarvoor afstanden afgelegd dienen te worden om ze te maken. Bijzondere verhalen en  bijzondere mensen.

.

Samen zijn we “Facts Found”. Fijn dat u ons leest en hopelijk blijft lezen. Uw interesse wordt door ons zeer gewaardeerd.