#Van de redactie

Over nieuws, verhalen maken en “Hoe zou het nou zijn met?”


Over nieuws, verhalen maken en “Hoe zou het nou zijn met?”
door Peter-Vincent Schuld
Media liggen op dit stevig onder vuur. Ze worden verweten gekleurd nieuws te
brengen, eenzijdig nieuws of zelfs nepnieuws.
Ik ken mijn branche al 32 jaar van binnen en van buiten. Ja, het klopt dat
bepaalde nieuwsmedia berichtgeving kleuren
of eenzijdig belichten, of berichtgeving gewoon achterwege wordt gelaten.
De meest integere manier van werken heb ik mogen ondervinden toen in al
fotojournalist en researcher/onderzoeksjournalist via mijn toenmalig
nieuws/persbureau mijn diensten verleende aan het Duitse weekblad Stern en het
Finse Helsingin Sanomat.
Daar werd budget vrijgemaakt om te feiten te vinden en deze overeenkomstig te
vertellen. Soms reed ik honderden kilometers om maar een zinnetje op een
onderdeel te verifiëren. Nee dat is geen weggegooid geld. Want een zinnetje
wordt in alleen in een bepaalde context gezegd, maar ook in een bepaalde
gemoedstoestand van een persoon waar zelfs de kleuren van de wand of tegels een
invloed kunnen hebben op de manier waarop iemand iets zegt. als je die feiten
bij een interview niet duidt vertel je maar een deel van het verhaal.
Voor interviews ga ik dus graag ter plaatse, ik wil de mensen zelf spreken.
Recht in de ogen kunnen krijgen. Een vertrouwensband kunnen opbouwen, welke het
stellen van kritische vragen niet in de weg staat en vice versa. Quotes niet uit
hun verband trekken om te kunnen scoren.
Op 5 minuten voor een simpel antwoordje van een of andere bekende acteur zit ik
ook niet te wachten. Ik begrijp sowieso mijn collega’s niet
die kinderachtig blij en verafgodend lopen doen als ze een bekend iemand voor
de camera voor een interview kunnen krijgen.
Ja, ik kan blij zijn omdat ik de kans krijg om iemand persoonlijk te spreken.
Maar aan verafgoding doe ik niet mee.
Misschien mogen die betrokken personen wel blij zijn dat ze mij als journalist
mogen treffen, en dat zeg ik met functionele arrogantie.
Het budget van Facts Found is tot op heden redelijk beperkt, maar ondanks dat
proberen wij wel ons uiterste best te doen.
Ik kreeg deze week het voorstel van een zeer bekende Duitse vrouw om het
interview telefonisch te doen, wat ik heb afgeslagen.
Geen persoonlijk treffen, dan ook geen interview. Dit terwijl de collega’s
staan te drommen om haar aan de lijn te krijgen.
Voor de nieuwsconsumenten is het dus belangrijk dat ze ook een kijkje krijgen
in de journalistieke keuken.
Hoe wordt een verhaal gemaakt?
Hoe wordt er gewikt en gewogen.
Hoe wordt er nagedacht?
Om vertrouwen van de lezer te krijgen is het ook zaak dat wij als medium Facts
Found transparant zijn in onze manier van werken.
Dat betekent ook dat we de lezer niet naar de mond praten, maar de lezer
meenemen op ontdekkingstocht langs feiten, meningen en inzichten.
Vaak genoeg denk je terug aan mensen die op je “professionele pad” gekomen
zijn. Daar ben ik geen uitzondering op.
Genoeg rubrieken in bladen en op televisie die gaan over “hoe zou het nu zijn
met?”.
Maar ook genoeg mediapersoonlijkheden die het pad van de journalistiek opgaan
en het niet slecht doen, integendeel.
De wijze waarop Beau van Erven Dorens “5 days inside” maakte was voor mij een
staaltje oprechte geëngageerde journalistiek.
De wijze waarop Johnny de Mol zijn gasten bevraagt en met mensen omgaat is
ronduit warm en integer te noemen.
De manier waarop Gorden al grappend en grollend mensen hun verhaal laat doen
relativeert het leven, waarbij Gordon zich kwetsbaar opstelt.
Nee ik ben niet zo’n disfunctionele arrogante journalist die vindt dat bekende
Nederlanders niet geacht worden journalistiek werk te leveren.
Sterker, ik denk dat we vaak wat van deze mensen kunnen leren, want we zijn
nooit volleerd en we hebben de kundigheid en de waarheid ook niet in pacht.
Iemand die recentelijk indruk op mij heeft gemaakt in de gesprekken die zij
aanging was Olcay Gulsen.
Wat een heerlijk mens, wat een pracht van een vrouw. Haar ontwapenende
gesprekken in haar programma “Beter laat dan nooit” waren pareltjes met als
megaparel de gesprekken met collega-journalist Willibrord Frequin. Willibrord
ging in zijn gedachten terug naar de momenten van recht en onrecht, zijn
bevlogenheid, zijn menselijkheid, zijn brutaliteit om vlak af de vragen te
stellen op een scherpe kritische manier en voor de duvel niet bang. Toch liet
Willibrord zijn tranen de vrije loop toen hij herinnerd werd aan de meest
vreselijke dingen die hij in zijn loopbaan als verslaggever voor Brandpunt 
overal ter wereld onder ogen kreeg. Het menselijk leed. De mens ontmenselijkt op
de meest schrijnende plekken ter wereld. Dat verhaal wil je vertellen. Dat
verhaal blijft je bij. Ik herken zijn gevoelens uit mijn eigen loopbaan.
Olcay Gulsen was in staat om middels een format van op reis in het verre oosten
Peter Faber, Gerard Cox, Barry Stevens en Willibrord
te laten vertellen hoe het nu met ze was. Een mooie vorm van infotainment. Het
klinkt wellicht onprofessioneel, maar ik zou Olcay Gulsen zo een dikke knuffel
willen geven voor haar inbreng en lieve manier waarop zij de vier mannen op
leeftijd liet praten.
Daar kan menig collega-journalist nog wat van leren.
Journalistiek is ook soms persoonlijk afstand nemen van de dingen die je ziet
en ervaart. Soms ook zaken vanuit historisch op macro-perspectief zien waarbij
je even een wat ander oog hebt voor het direct persoonlijk leed. Maar ook ik
ontkwam niet aan het meedragen van een gebeurtenis.
Deze gebeurtenis vond niet plaats in een conflictgebied, maar gewoon tijdens
een werkreis in West-Afrika. In Benin. In het plaatsje Parakou.
Waar een van origine Indiase vrouw op de markt zat te bedelen met haar kindjes
waarvan entje aan het verhongeren was, uitgemergeld en wel.
In een gebied waar geen honger en strijd woedde. Waar de lokale bevolking zich
om de vrouw en haar kindjes bekommerdenen liefdevol hun helpende hand uitstaken.
Ik vraag me vaak af hoe het met dat kindje en die vrouw is afgelopen. “Hou zou
het nu zijn met?”
De gebeurtenis legde ik vast op beeld.
Maar het was sowieso al op mijn netvlies gegrift.
Geen krant wilde de foto omdat ze niet gelinkt was aan een actuele
noodsituatie. Het was een “fait divers” van alle dag.
Maar een “fait divers” van alle dag kan soms meer vertellen over de wereld dan
je op het eerste gezicht zou denken.
Dus hebben wij op onze redactie onze eigen en eigenzinnige koers.
Op de redactie hebben we nu een aantal verhalen in de planning die aangrijpend
en meeslepend zijn.
Om de transparantie te bewaren gaan we u ook vertellen hoe we die verhalen tot
stand brengen. Zeg maar de journalistieke ingrediënten, zoals u op een product
dat u in de supermarkt kunt zien wat er in het door u aangekochte goedje zit.
Over nieuws, verhalen maken en “Hoe zou het nou zijn
                        met?”

De Dagdenkers: Over pompoenen, Halloween, Trump en

Over nieuws, verhalen maken en “Hoe zou het nou zijn
                        met?”

De Dagdenkers: Boy from Brazil: President Jair

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *