door Peter-Vincent Schuld
Een arrestatieteam hoeft geen open deuren in te trappen. Daar zijn gesloten deuren voor. Deuren van huizen, bedrijfspanden, overheidsinstellingen en raadkamers waarachter heel wat zaken afspelen de het daglicht niet kunnen velen en waar u op ieder moment het slachtoffer van kunt worden. Willekeur, tunnelvisie, misdaad, ignorantie, lamlendigheid, domheid etc.
Het is onmogelijk dat een enkel iemand al dat onrecht in zijn eentje kan bestrijden. Je kan een verschil maken. Dat verschil werd gemaakt door misdaadjournalist Peter R. de Vries. Zijn overlijden is amper te beschrijven maar louter weer te geven een abstract pallet van emoties.
Peter R. stond hen bij, die het slachtoffer waren geworden van onrechtvaardigheid, misdaad. Aan de zijde vannabestaanden en achterblijvers waren van hen wiens stoffelijk overschot werd gevonden en de dader van het levensdelict ongrijpbaar leek. Hij stond de families bij waarvan het stoffelijk overschot van hun dierbare nimmer meer werd terug gevonden.
Je moet toch wel heel erg veel om mensen en de mensheid geven als je het slechtste in de mens trotseert om waarheid en gerechtigheid te zoeken. Geen ongeval, geen medisch falen, maar menselijk handelen is verantwoordelijk voor de dood van collega Peter R. de Vries. Hoe hou je nog hoop als je met lede ogen moet toezien hoe slecht de mensheid kan zijn?
Waar haal je de kracht en de zingeving vandaan? Waar absorbeer je de inspiratie? Hoe groot moet je hart zijn om met toewijzing en liefde heel veel leed van anderen op je schouders te nemen? Hoe krachtig moet je zijn om de bedreigingen te trotseren in de wetenschap dat er mensen daadwerkelijk uit zijn op je gewelddadige dood?
Wat kan ik nog toevoegen aan alles wat is gezegd, geschreven en is uitgeschreeuwd?
Alleen een woorden van gemis, diep respect en intens medeleven met zijn familie en andere nabestaanden. Of is er meer te zeggen?
Ja, er is meer te zeggen. Wij, journalisten, die niet napraten, maar wel zelfstandig nadenken, die niet terugdeinzen om de waarheid te achterhalen en deze bloot te leggen, zijn strijdbaarder en strijdvaardiger dan ooit.
Nee, even geen plaats voor oorlogszuchtige taal. Met het heengaan van Peter R. de Vries zetten we de sereniteit voort , die aanving met de inslag van de projectielen in het lichaam van Peter R. de Vries zijn overlijden uiteindelijk veroorzaakte. Sereniteit om de familie en andere nabestaanden de kans te geven het proces van rouwverwerking aan te laten vangen.
Eigenlijk voelden we dat Peter R. nooit meer de oude zou worden. Ook bij ons trad een zekere mate van wishful thinking in, hoop tegen beter weten in
Peter R., dank voor wat je me aan het begin van mijn loopbaan in de journalistiek hebt meegegeven, onmetelijke dank voor je inspiratie.
Nu resten even de stilte en de bezinning, maar zonder te zwijgen.
Misschien, zoals jij dat aan mij schreef, komen we elkaar weer ergens tegen op de barricaden, op een plek die jij en ik wellicht niet kennen.
Vaarwel Peet!
