Samen met de trotse boer een boompje opzetten: CO2 daar red je perzikbomen mee!

door Peter-Vincent Schuld en Christel Dubos

Een rustig landelijk gebied in zuidoostelijk Spanje. Een achteraf gelegen weggetje dat je niet weet te vinden als je er niet ooit al eens geweest bent.We bevinden ons op het platteland van Albatera waar fruitteler Eugenio Garcia een nieuw stuk land in gebruik neemt. Voorzien van een vernuftig irrigatiesysteem.Via plastic buizen over de dorre grond met stenen en zand zullen weldra de jonge stammetje hun noodzakelijke waterdruppels krijgen om te gaan groeien.

Terwijl in de steden en achter de bureaus demonstranten en politici van alles bedenken om CO2 louter als schadelijk weg te zetten is iedere werkelijk boom gebaat bij – en afhankelijk van dit onzichtbaar gas. Een vitale voeding om de bomen te laten groeien en de vruchten tussen de lippen en de tanden van de consument een paradijselijke smaak af te laten geven.

Als je er bij stilstaat is het eigenlijk wonderlijk.  De natuur heeft ons een grote diversiteit aan vruchten gegeven. Vruchten, eetbaar en uiterst gezond voor de mens. Uitgevoerd in een veelvoud van kleuren waar een kleurenpallet jaloers op kan zijn. Het groeit zomaar of toch niet? Ja de natuur heeft heel wat moois en lekkers voortgebracht.

Hier op deze nu nog dorre grond worden de jonge stammen voorzichtig en met beleid in de grond geplaatst. Over een tijdje zullen hier de plukkers en de boer Eugenio de vruchtenmogen gaan plukken. Als het allemaal mee zit. Er kan altijd wat fout gaan, niet alleen in natuurlijk opzicht, in de vorm van een verloren oogst, maar als de waterprijs stijgt komt de fruitteler voor hogere kosten te staan. Maar denk ook eens aan de brandstofprijzen. Als de olieprijs de lucht inschiet scheelt dat een kapitaal op de netto opbrengst. Immers de beplanting en de verzorging van de fruitbomen, tja daar heb je rijdend materieel in de vorm van tractoren voor nodig. Die apparaten rijden nu eenmaal niet op lucht maar op diesel.

Fruitteler Eugenio Garcia is een agrariër in hart en nieren. Met hart en ziel werkt hij op zijn  landerijen waar hij onder meer citrusvruchten, granaatappels en vijgen teelt. Trots op zijn velden, trots op zijn producten, trots op zijn vak. Maar het wordt hem niet altijd even gemakkelijk gemaakt. De Europese Unie heeft zijn afzetmarkt vergroot nu alle lidstaten zonder invoerrechten de overheerlijke vruchten uit Spanje kunnen invoeren.

Maar de deal van de Europese Unie met de Zuid-Amerikaanse economische tegenhanger de Mercosur, heeft de prijzen erg onder druk gezet. Ja, onder de boeren leeft de zorg over de voedselafhankelijkheid van import en deals die de concurrentie op de Europese markt verstoren.

Er bestaat zorg of de landen waar Europa uit importeert, hun producten wel overeenkomstig onze maatstaven qua voedselveiligheid produceren. Dat er geen verboden bestrijdingsmiddelen of schadelijke veredelingsmiddelen worden gebruikt. De agrariër in Europa heeft zich aan strikte regels te houden en doet deze dat niet kunnen er forse sancties worden opgelegd.

Vruchten telen wordt al gedaan sinds mensenheugenis en is altijd een primaire bron geweest van het voedsel dat we tot ons nemen. In het zonovergoten Spanje, wordt er volop geteeld en Spanje is voor ons allemaal een van de belangrijkste Europese lidstaten als het om citrusvruchten, tomaten, vijgen en andere vruchten gaat. Het produceren van het zachte vruchtvlees waar je zo je tanden in wil zetten.

Op dit stuk land zullen de perziken over enige tijd geoogst kunnen worden. De perzik. Zacht qua textuur, zacht qua voelen. Er wordt niet voor niets gesproken over een zogeheten “perzikhuidje” duidende op de zachtheid van de vrucht en huid. Ach, de perziken, ze voelen aan als vrouwenborsten, de rondingen voelen zacht en je kunt er moeilijk je handen er vanaf en je  hoofd er bij weghouden. Bijna een erotische aantrekkingskracht.

Tja moeder natuur kan ook erg ondeugend zijn. Moet ook wel want anders reproduceert er zich niks in het leven van flora en fauna. Daar zijn we dus zuinig op zo ook fruitteler Eugenio Garcia en zijn landarbeiders. Met een scherp oog betreedt Eugenio zijn land om te inspecteren of het planten van de jonge stammetjes wel goed gaat. Ze worden aangeleverd op pallets, veilig verpakt zodat er amper of geen schade kan ontstaan. Immers ieder aangeschaft stammetje moet binnen enige tijd wel zorgen voor centjes in het laatje.

De investeringen van een fruitteeltbedrijf zijn niet mals en lopen in de bedragen waar u en ik van gaan tollen. De vraag stelt zich echt of we in Europa niet een stukje zuiniger moeten zijn op onze land- en tuinbouw?  Zetten we de agrarische sector niet te veel onder druk door van alles en nog wat te verlangen en te eisen van de mensen die zorgen dat u en ik elke dag te eten hebben en blijven hebben?

Ook fruitteler Eugenio Garcia krijgt te maken met alle facetten die zijn landbouwbedrijf doen knellen. Maar hij is verknocht aan het fruit dat hij teelt, zoals hij verknocht is aan zijn kinderen. Dat neemt niet weg dat Eugenio Garcia echt wel eens zijn hoofd schudt en bezorgd is naar eigen zeggen,

Maar in deze teler schuilt een aimabele, hartelijke man die zeven dagen per week zijn handen uit de mouwen steekt en op het land hard aan het werk is. Weer komt een vraag naar boven drijven. Wie denkt Frans Timmermans wel niet te zijn om de landbouw zo te viseren en naar zijn hand te zetten? Zijn alle klimaat-motieven van Timmermans en de zijnen wel realistisch, redelijk en feitelijk? Is Timmermans wel een eerlijk politicus en bestuurder. Het feit dat Timmermans reeds lange tijd geprobeerd heeft zeer kritische rapporten achter te houden die door de studiediensten van zijn Europese Commissie zijn opgesteld doet het ergste vrezen.

Maar het lijkt dat niemand met enige politieke kracht Timmermans met de benodigde felheid politiek durft te roosteren of hem in een debat te onderwerpen aan een kruisverhoor zoals we dat in het Amerikaanse parlement (congres) met regelmaat terugzien. Het lijkt op een gluiperige en een stroperige situatie.

Van Brussel terug naar zuidoost Spanje. De stammetjes worden met heel veel zorg door de landarbeiders van de potjes van zwart plastic ontdaan. Potjes die u wellicht kent als u bij het tuincentrum uw tuinplanten gaat halen. Met precisie worden er in de grond langs gelijklopende horizontale lijnen kleine gaten gemaakt waarin de stammetjes zorgvuldig worden geplaatst. Als je het schouwspel goed bekijkt dan lijkt het net of de landarbeiders bezig zijn met het verzorgen van kinderen. Zoveel zorg wordt er besteed aan het planten. Het heeft iets vertederends.

Is de plant van het tijdelijk omhulsel ontdaan en in het speciaal daarvoor bestemde gat geplaatst wordt er met dezelfde zorg het nieuwe stammetje gehuld in potgrond met voedingsstoffen langs de irrigatieleidingen. Men neemt er de tijd voor en niet omdat er tijd genoeg is of omdat het hier geschiedt in een land waar de temperatuur verlangt dat het allemaal wat rustiger gaat. Nee het is de zorg voor de uit te groeien boom die de tijd en dus de zorg vereist. Niks machinaal, alles met de hand.

Intussen is men aangevangen met een nieuwe rij. De vrouw van Eugenio rijdt op de tractor met achterop een lading potgrond en rijdt voorop, doch in het tempo van de landarbeiders. Vanaf de vroege uren in de ochtend zijn de mensen hier al aan het werk.

Rij voor rij verschijnt er de nieuwe aanplant. Het heeft iets zachts, iets moois zo’n gecultiveerd landschap met allemaal rijen jonge stammetjes die onder de zon en met je juiste verzorging uitgroeien tot bomen met daaraan zachte en hoogkwalitatieve vruchten. Op kwaliteit wenst fruitteler Eugenio Garcia geen concessie te doen. Met een stelligheid en een oprechte trots vertelt hij over de teelt en de oogst die hij voor ogen heeft. 

Met een scherp oog blijft Eugenio Garcia een blik op zijn fruitbomen houden. Meerdere keren per dag inspecteert hij zijn landerijen en de staat van zijn vruchtbomen. Hij laat van zijn producten door niemand een verboden vrucht maken, al zijn er 100 Timmermansjes.

Weer rijdt de tractor een stukje verder en verschijnen er nieuwe stammetjes in het dorre Spaanse landschap. Stammetjes door mensenhanden geplaatst en door mensenhanden met voedzame potgrond omgeven, door mensenhanden verzorgd.

Een deel van zijn team van landarbeiders bestaat uit Marokkaanse loonwerkers die Eugenio sinds jaar en dag bijstaan op zijn boerenbedrijf. Toegewijd aan hun baas toegewijd aan de producten die hun baas met hun hulp teelt. Maar is iedere landarbeider zo behulpzaam?  Twee Marokkaanse krachten die extern zijn ingehuurd gooien er met hun pet naar. Rond de jonge stammetjes moet een kunststof huls met een netje aan de top van deze huls worden geplaatst ter voorkoming dat dierlijke veelvraten de jonge stammetjes gaan aanvreten of dat de wind het jonge goed aantast.

Ook dat dient met zorg te gebeuren maar niet met de snelheid van een slak. De twee heren hebben er niet al te veel zin in, dit tot irritatie van Eugenio Garcia. Voor een werkkracht hebben ze te weinig spirit en een te grote mond. Omdat hun profeet het verbiedt, althans dat zeggen ze, willen ze ook niet gefotografeerd worden. Het moment leidt tussen een fikse verbale aanvaring tussen Eugenio en uw verslaggever enerzijds en het lamlendig proletariaat anderzijds. De heren vertrekken. Eugenio Garcia is ze liever kwijt dan rijk en zo meldt hij het ook aan het uitzendbureau.

Hoe spijtig ook, Eugenio Garcia moet het stellen met zijn vertrouwde krachten die ook al niet veel op hadden met het tandeloos krokodillengedrag van de twee lieden die er met gierende banden tussenuit knijpen. De twee Marokkanen lijken niet te beseffen wat werken  noch wat persvrijheid betekent in Europa.

Maar op het land gaat het aanplanten gewoon  door, met zorg, met toewijding en met goede zin. Want het bestaande team van werkkrachten beseft dat het ook hen goed gaat als de uiteindelijke oogst goed gaat. De perziken moeten uiteindelijk terechtkomen in de handen van een tevreden consument die van deze vrucht geniet alsof het een teder minnespel is tussen partners. Wie weet komt een van de volgende perziken die u eet van het land van deze trotse fruitteler uit Albatera. Als u ooit weer eens een perzik aan uw mond brengt om er van te genieten, weet dan dan uw genot tot stand kwam dankzij de inspanningen die de fruitteler deed om u dit genot bij u te laten komen. Zo uit de natuur, zo bij u. En oh ja, vergeet niet dat de perzikbomen uitsluitend kunnen uitgroeien als ze C02 tot zich nemen.

Ach, de kranten staan vol als er ergens een boompje wordt geplant in het kader van een memoriaal moment of als een of andere organisatie goede sier wil maken. Hier gebeurde de aanplant in stilte maar deze aanplant verdient op zijn  minst net zoveel respect en waardering als de aanplant die met een hoop poespas de media haalt. En de fruitteler en boer Eugenio? Garcia Hij ploegde vol terechte trots voort. Het leven zoals het is.