Peter-Vincent Schuld

Er hangt in deze Goede Week, de week voor Pasen waarin christenen het lijden van Jesus Christus herdenken, een mystieke sfeer in het Spaanse Malaga. Door de straten verplaatsten zich processies begeleid door melancholische klanken voortgebracht door koperblazers en trommelaars. Leden van lokale broederschappen volbrengen deze week hun jaarlijkse zware taak door enorme baren, ook wel tronen genoemd, door de straten van deze Zuid-Spaanse stad te dragen. Gelovig of niet gelovig, vrijwel iedere bezoeker van dit spektakel wordt getroffen door de devotie en toewijding waarmee de dragers deze enorme voorstellingen van het lijden van Christus en de treurende Maagd Maria door de wijken en het centrum van de stad dragen.

De sfeer in de stad is vredig, vriendelijk, gemoedelijk, ondanks de enorme mensenmassa die vanuit geheel Spanje en elders naar deze Andalusische stad zijn gekomen om dit grote spektakel te aanschouwen. Toeschouwers gunnen elkaar de ruimte om deze eeuwen oude traditie te aanschouwen. De plaatselijk politie waarborgt de veiligheid van dragers en publiek door vriendelijk maar kordaat de ruimte te creëren zodat de enorme baren zich zonder problemen hun weg kunnen vervolgen. Baren van wel 5000 kilo die gedragen worden door soms wel 200 mensen die de lange zware houten balken gezamenlijk op de schouders nemen en deze voort torsen tijdens de uren lange processies door de stad.

Boetedoening staat centraal in deze oude traditie, boete voor de zonden die de deelnemers hebben begaan. Zijn we allemaal geen zondaars in meer of meerdere mate? In sommige gevallen konden misdadigers kwijtschelding van hun straf krijgen als ze deelnamen aan de loodzware processies.

Maar de meeste deelnemers zijn mensen zoals u en ik. Mensen die in het dagelijks leven grote of kleine fouten hebben gemaakt, soms willens en wetens, soms onopzettelijk. Het zijn gewoon mensen die de zware baar op hun schouders nemen. Het individueel gewicht van het harde hout dat op de schouder genomen wordt kan eenvoudig oplopen tot zo’n 40 tot 50 kilo.

Veel deelnemers aan de processies dragen zogeheten “capirotes”, dit zijn puntkappen die de identiteit van de boetedoeners in de processie doen verhullen. De kaarsen, de in goud en zilver uitgevoerde beelden op de gedragen tronen, klaagliederen en de slagen van de trom. Het brengt de totaal deelnemers en de toeschouwers in een soort van trance.

De man die voor een van baar loopt draait zich om en slaat met een hamer op de geelkoperen bel die voor aan de baar bevestigd is. De processie komt even tot stilstand, de dragers hebben even rust.
Maar de slag op de bel klinkt onverbiddelijk en eist van de dragers dat ze hun toch door de straten voortzetten. Gedurende de dag, gedurende de avond, gedurende de nacht.

Voor me trekt een baar aan mij voorbij, de ogen door de kappen die de gezichten bedekken spreken pijn, spreken lijden en spreken doorzettingsvermogen.

Om de hoek komt het zoveelste broederschap met een meters hoge baar met daarop een beeld van een huilende Maria. De baar gedragen door de schouders, de sfeer gedragen door de treurklanken van de muziek. Licht van links naar rechts deinend baant het zich een weg door de invallende avond en de mensenmenigte. Naar mate het daglicht verdwijnt en het kaarslicht overheerst waan je je even eeuwen terug in de tijden dat er nog geen straatverlichting bestond.

Het paasverhaal heeft de gelovigen verteld dat Jezus zijn lijdensweg uiteindelijk met de dood heeft moeten bekopen alvorens de wederopstanding aanving. De nazaros (boetedoeners) zijn aan het einde van hun processiegang uitgeput, zij gaan een nieuw jaar van leven in en er zullen vast en zeker zonden op hun weg komen. Volgend jaar in de Goede Week zullen ze opnieuw de baren kunnen dragen en boete doen hopende op een aflaat.

zie onderstaande fotoserie