Van een EU-survey naar een eindejaarsdrama dat eindigde in een kerstsprookje

Door Peter-Vincent Schuld

Het team van Facts Found is voortdurend onderweg. Niet alleen om verhalen te maken, maar ook om kennis op te doen. Hoe zitten samenlevingen in elkaar? Wat is de invloed van de Europese Unie?

Als er invloed is, is hoe pakt deze dan uit? Hebben landen, regio’s en sectoren voordeel of nadeel bij het lidmaatschap van de EU. Je kunt de feiten op geen enkele andere manier te weten komen door zelf ter plaatse te gaan om te gaan luisteren en kijken.

Op deze tochten maken de mensen ons team van alles mee. De ene keer kleine, leuke en persoonlijke belevenissen, de andere keer zaken die iets vertellen over een breder verhaal.

U heeft gemerkt dat wij nogal actief zijn op Spaans grondgebied. Op 24 december maakten we weer een toer door de bergen en het “platte land”. Het laatste gebied, de Veja Baja genaamd had tijdens de laatste jaarlijkse “Gota Fria” helse overstromingen te verwerken gekregen. Een natuurramp had zich ontvouwen. Klimaatverandering? Het feitelijk antwoord moeten wij u er op schuldig blijven, maar dat er zich meer natuurrampen in zuidelijk Europa voordoen, die in Nederland amper of niet het nieuws halen is een feit.

Op een provinciale weg tussen de stad Elche en het plaatsje Doleres bewoog zich iets op de weg dat in de verste verte niets weg had van een auto of motorfiets, zelfs geen Hollandse wielertoerist of wielerterrorist. Het is maar wat u van fietsers vindt.

Op de doorgaans redelijk druk bereden weg bewoog zich een hond. Midden op de weg.”Bewoog” is nogal zachtjes uitgedrukt. Er was eerder sprake van rennen.Een levensgevaarlijke situatie voor het dier natuurlijk.

We schrijven vaak over dierenleed en dierenwelzijn. Er alleen over schrijven is niet genoeg.Iets doen is gewoon het minste. Auto aan de kant, veiligheidsvestje aan, het verkeer tot kalmte en vervolgens stoppen manen, en wonder boven wonder kwam het beestje vrijwel direct naar ons toe.
Dat is op zich nogal uitzonderlijk voor het soort hond dat het betrof. Het bleek een podenco te zijn. Een heel oud ras dat afstamt van hondenrassen in Noord-Afrika en welke u als “oerhond” telkenmale terugziet in afbeeldingen uit de Egyptische oudheid.

Van origine zijn het jachthonden die zeker in Spanje nogal eens misbruikt worden voor de jacht en als ze niet meer “functioneren” worden ze niet zelden op verschrikkelijke wijze om het leven gebracht. De beelden daarvan zijn ons gekend, maar tonen we niet in verband met het gruwelijke karakter ervan.

Natuurlijk gingen wij direct op zoek naar het “baasje”, maar direct was waar te nemen dat deze hond een fikse afstand had afgelegd en een redelijk uitgeputte indruk gaf.
Bij de mensen aankloppen langs de weg bracht geen soelaas maar we werden doorgestuurd naar
een dierenopvang dat zelf, zo de aanblik ons direct duidelijk maakte nog herstellende was van de natuurramp die zich recentelijk voorgedaan.
De vriendelijke man van de dierenopvang had een chiplezer, maar louter kon worden vastgesteld dat de hond bekend was en we werden nog eens met hondje en al doorgestuurd naar de Policia Local in Dolores.
De middag voor kerstavond. Politiebureau was op slot, dan maar even bellen. De dienstdoende diender van wacht, een uiterst behulpzame agent kon helaas op de middag voor kerst niets anders doen dan wat notities maken, maar had een reeks aan adviezen en natuurlijk even een “mugshot” van het angstig dier.

Nu moet u weten dat een Podenco een bijzonder eigenzinnig maar bovenal een bovengemiddeld zachtaardig, zeg maar gerust lief karakter heeft. Het eigenzinnige uit zich onder andere door als de hond de kans krijgt, het op een lopen te zetten. Het is en blijft een jachthond, windhond kortom een rennende tornado met een bovenmatige nieuwsgierigheid en intelligentie.
OK, dan ontfermen we ons maar over het beestje. Het bleek een alleraardigst moppie, timide en erg beduusd van wat er allemaal gaande was. De beslissing was snel genomen. Als er niemand zou zijn die zich meldde als eigenaar, en die kans was groot, deze honden worden vaak “gedumpt”, dan zou zou ze hierbij haar nestje voor altijd gevonden hebben. We noemden haar Lucky, omdat gelet op het drukke verkeer een aanrijding, die ze niet zou hebben overleefd, erg voor de hand had geleden op haar “marathon op de openbare weg”.

Ze ging met ons mee, we kochten water en wat te knabbelen voor onderweg en reden vervolgens naar ons “kwartier” van waaruit wij werken.
Als snel bleek het bankstel dat dient als lounge bank op de patio haar favoriete plekje te zijn, in het zonnetje, want als Podenco’s met hun ranke lijfje ergens een hekel aan hebben, c.q.ergens feitelijk niet tegen kunnen is het kou. 

In de avonduren werd het dus de benen van uw redacteur waar ze tegenaan lag, in de nachtelijke uren was het de warmte van het bed waar uw redacteur zijn broodnodige nachtrust neemt.Natuurlijk geef je zo’n beestje aandacht, knuffels, kortom wie kan zo’n koddig en lief dier nou weerstaan als je enig hart in je “donder” hebt.
Eerste kerstdag ging voorbij waarbij er alleen aandacht was voor het welzijn van dit alleraardigstwezentje dat maar al te graag aangehaald wide worden.

Het werd Tweede Kerstdag. Niet dat ze die in Spanje, hebben, die hebben al feestdagen te overen plotsklaps ontving ik bericht van een goede bekende dat onze “Lucky” werd gezocht door een radeloze en wanhopige eigenaar. Ik werd gedirigeerd naar een Facebookbericht.
“Lucky” bleek Dina te heten en het was identiek dezelfde hond met dezelfde halsband als op de foto die op Facebook werd getoond.
Dus direct met de eigenaar gebeld, met de deur in huis gevallen “We hebben uw hond in goede gezondheid aangetroffen, van de weg gehaald, in veiligheid gebracht en ons er over ontfermd.

De man aan de lijn vond even geen woorden van blijdschap. Soms zijn woorden helemaal niet nodig, maar je voelt de emotie door de telefoon heen. De hond leefde samen met haar baasje, haar vrouwtje en haar vriendje, een Catalaanse herder in La Marina, toch op enige afstand van de plek waar we haar gevonden hadden. John Moss, zoals de eigenaar heette had intussen Dina  overal al als vermist opgegeven. Dina was samen met haar andere hondenvriendje ontsnapt omdat bouwvakkers het hek van het terrein op hadden laten staan. Het andere hondenvriendje was snel teruggevonden maar Lucky a.k.a Dina, daarvan was tot en met nu geen spoor te bekennen geweest voor het Britse koppel op leeftijd.

Binnen een uur was het hondje op Tweede Kerstdag herenigd met haar baasje in het plaatsje waar wij ze hadden aangetroffen. De “hereniging” was een tranentrekker, wat waren Dina en haar baasje blij om elkaar weer terug te zien. Tijd voor een kop koffie.

Uw redacteur leerde dat er aan dit gelukkig goed afgelopen drama er een ander drama was geweest dar indirect had geleid tot de onverkwikkelijke vermissing. De overstroming in de Veja Baja had ook John en zijn vrouw getroffen en op de mobiele telefoon van John Moss stonden er talloze troosteloze foto’s van hoog water op het laag gelegen stuk grond dat deze Britse 77-jarige oud-vakbondsmedewerker met zijn vrouw en dieren bewoonde. Zijn kippen waren bij de overstroming om het leven gekomen. Een deel van zijn huis was door het wassende water verwoest en thans vonden er herstellings- en renovatiewerken plaats. Juist op dat moment ontsnapte Dina en liep zij haar wisse dood tegemoet.

Die wisse dood kon afgewend worden. Het beestje was herenigd. De tranen van verdriet werden tranen van blijdschap en ook uw redacteur kon het niet droog houden bij de hereniging. Kerstsprookjes bestaan soms echt.