Vier het leven, Vier de Vrijheid: Bescherm het vrije leven!

Peter-Vincent Schuld

Het is nooit leuk om over heftige onderwerpen te moeten schrijven waarin je slecht of schokkend nieuws moet brengen.
Je doet je werk, je pleegt hoor en wederhoor, maar de hele tijd vraag je jezelf toch af “heb ik alles wel goed begrepen”.
Je stelt niet alleen kritische vragen aan anderen maar ook voortdurend aan jezelf je herleest de stukken voortdurend.

In korte tijd heb ik nu twee stukken moeten schrijven over het meest negatieve dat een mens met zich mee kan dragen, namelijk haat.
Het laatste verhaal is vandaag verschenen. Haat ten opzichte van homo’s transgenders, donkere mensen, etc. maar ook het beknotten
vrouwen in hun waardigheid en elementaire rechten. Gelukkig waren er diverse vrouwen in het verhaal die tegen die haat en moordlust ingingen.
Er zijn een paar zaken die het waard zijn om tot de laatste druppel bloed voor te vechten, en daar vallen vrouwenrechten zeker onder.

Een vrouw geeft leven en vormt de kern, de bron van ieder zijn bestaan. Ik moest weer even denken aan die ene foto die ik gemaakt heb in het West-Afrikaanse Benin van lokale vrouwen die hun kroost dragen en koesteren. Kon me even geen betere foto bedenken om dit opiniestuk mee te openen.

Het raakt me dat in een beschaafde samenleving zoal die bij ons in de lage landen, we nog op de tekstuele barricaden moeten klimmen
om voor vrouwenrechten, dierenrechten en tegen onder meer homo-haat in het geweer te moeten komen. maar enfin, op dit moment is het niet anders.

Er verblijven bij ons en in de ons omringende landen nu eenmaal een substantieel aan figuren, voornamelijk uit (conservatieve) islamitische middens die het woord beschaving niet kennen. Dan heb ik het zowel over islamitische terroristen als haat predikende imams en niet in de laatste plaats figuren van het type recalcitrant straattuig zoals rapper Boef en consorten. Wat ze gemeen hebben? Het ontwrichten en schofferen van de vrije manier van leven en denken.

Homo’ die voor niets tot bijna dood in elkaar geslagen worden…… omdat ze de liefde delen met mensen van hun eigen geslacht.
Maar laten we vooral ook blijven lachen en het vrije leven vieren en ons niet onze vrijheden laten afpakken.

Ik ben zo hetero als het maar zijn kan, maar ik kan het met homoseksuele mensen over het algemeen altijd goed vinden.
Maar ik vind het heerlijk om er grappen over te maken waarbij ik mezelf ook op de korrel neem. Ik kan mij nog herinneren dat ik met een bevriend homostel op zo’n 100 km van huis in Valencia een Ikea-vestiging bezocht. Ze hadden wat spullen nodig voor hun B&B.

Nou kan mij de hele wereld aan mijn reet roesten. Als ik opeens zin heb om gek te doen, dan doe ik dat.

Wat anderen daarvan vinden zal me een zorg zijn. Dus ik met die gasten op stap, ik dacht ik ga me aanpassen en ga me gewoon super verwijfd gedragen. “Franky wat vind je van dit kussentje?” zei ik op een nichterige toon terwijl ik met mijn vingers zachtjes en ostentatief over de fluwelen stof wreef. En zo ging het maar door met imiteren. Niet van echt te onderscheiden. Andere bezoekers van het winkelpand wisten niet goed wat ze er mee aanmoesten.

We hadden allemaal de middag van ons leven, ons rot gelachen. Het was puur entertainment om het vrouwelijk deel van het stel overdreven te
imiteren zonder te kwetsen. Spot, zelfspot, hartelijk lachen en relativeren.
Mijn eigen vrouwelijk wederhelft die er ook bij was, had spontaan een Tena Lady Live nodig.

Dan lees je in zo’n groep als Multiculturelen bijeen 4G+ dat homoseksuelen de dood wordt toegewenst en dat enkelen het nog graag zelf zouden willen doen. Ik ben daar eerlijk gezegd niet goed van. Het is mijn plicht om het verhaal zo correct
en zo feitelijk mogelijk op te schrijven, maar ook ik heb een geweten en mijn geweten zegt dat zulke haatdragendheid te ziek voor woorden is.

Ik woonde ooit in Portugal en op een zeker moment kwam mijn stiefdochter naar mij toe met de woorden “Peter… heb je even?”, “Natuurlijk meisje” antwoordde ik. “Ik moet je iets vertellen” en ze trok een wat moeilijk gezicht.
“Oke” zei ik, “zeg het maar lieverd”. “Ik ben lesbisch” antwoordde ze. Waarop ik met een glimlach antwoordde met “Ja, oke, wat is nu het probleem?”.
Ik was apetrots dat ze mij als eerste het vertelde en in vertrouwen nam.

Haar coming out had nog geen 20 seconden geduurd en de acceptatie daarvan door mij nog geen halve seconde als het niet minder was. Sterker, ik accepteer dat automatisch. Het is zoals de Duitsers zeggen “kein Thema”.

Mijn stiefdochter haar gezicht straalde van geluk. Wat boeit mij het nou wat voor geaardheid ze heeft, als ze maar gelukkig is.
Ik gaf haar een dikke knuffel zodat ze zeker wist dat ik meende wat ik zei, maar eigenlijk wist ze dat al. Wat wil je met zo vrijgevochten, hedonistische, libertijnse en bij tijd en wijlen totaal gestoorde stiefvader.

Dus die vermaledijde haatzaaiers hebben het dus ook gemunt op mijn stiefdochter, haar vriendin en al die mensen met een andere geaardheid.
Nu heeft ze in de praktijk van mij wel wat weerbaarheid geleerd waardoor ze in een aantal vervelende situaties kordaat een einde kon stellen aan misselijk straattuig-gedrag.

Ook de afkeer van mensen met een donkere huidskleur in die bewuste groep waar ik over schreef ging bij mij door merg en been.

Ik heb het voorrecht gehad dat ik veel in Afrika heb mogen werken en reizen als fotojournalist en op een enkel incidentje na
nimmer problemen heb gehad. Integendeel. Ik voelde me er perfect thuis. Zeker in het West-Afrikaanse Benin waar ik vaak was.

Overal handen schudden, overal een praatje maken, overal even luisteren naar wat mensen te vertellen hebben.
Ik voelde me in mijn element. Je kon het van mijn gezicht aflezen.

Als ik dan uitingen lees over “negers dit en negers dat”, dan word ik daar echt onpasselijk van. Kijk een grap moet kunnen en die mag best lekker “fout zijn” daar ben ik zelf ook niet vies van. Maar om donkere mensen als minderwaardig te beschouwen? Het komt niet in me op.

Tel daar nog eens de nieuwsbeelden bij op over donkere Afrikanen die in Libië als slaven worden behandeld, verhandeld, mishandeld en vermoord dan komt er bij mij een nog grote verontwaardiging naar boven.

Ja ik weet het, de mensen hebben het in donker Afrika niet allemaal even goed. Ik herinner mij ooit nog een tussenlanding in Niamey, de hoofdstad van Niger. Ik loop de hal in van het vliegveld en een jonge gendarme komt leuren om geld, in het begin wat intimiderend, maar daar moet je doorheen prikken. Nou kon ik dat in die setting gewoon niet maken, maar ik heb iets kunnen verzinnen waardoor ik de man in zijn waarde liet en toch niet ten prooi viel aan de “omkooppraktijken”. Sterker zelfs, voordat ik het militaire vliegtuig weer instapte, werd er hartelijk afscheid genomen zonder een onvertogen woord maar wel met een stevige hand shake.

Ik weet nog dat ik tegen wijlen mijn vader ooit zei van “Papa, het zou heel goed kunnen dat ik ooit met een donkere schone dame naar huis kom”.
Mijn vader vond het allemaal wel best.

Ik herinner mij ook nog een moment dat een ober in het hotel waar ik verbleef in Cotonou (Benin) op het terras aan het zwembad door een paar Arabieren als “stront” werd behandeld omdat hij een donkere huidskleur had. Ja, zoiets laat ik echt niet gebeuren. Omdat het hier absoluut geen “Oh-wat-is-Peter-goed-show” is, zijn verdere details volstrekt niet relevant.

Ik hou van de wereld, heb veel gereisd, ga weer veel reizen maken en dus kom je automatische andere mensen tegen in andere culturen.

Ik werd ooit plotsklaps stapelverliefd op een mooie grensbewakingsbeambte op het vliegveld van Almaty, Kazachstan. In een zone op het vliegveld waar je normaal niet mag fotograferen liet ik haar mijn paspoort vasthouden en schoot een foto van haar. Ik moest meteen denken aan die grenswachtster die Elton John bezong in zijn hitsong Nikita, waarbij ik aanteken dat Nikita eigenlijk een mannennaam is, maar da’s voor Elton John gelukkig geen issue.

Nee voor mij geen haat. Daarvoor heb ik teveel geleefd, teveel gereisd en teveel mooie momenten beleefd in tal van prachtige landen waar ik te gast was. Momenten die mij als mens en als (foto)journalist hebben verrijkt en elke dag weer een glimlach op mijn gezicht brengen als ik er aan terugdenk.

Dat betekent niet dat ik naïef of niet realistisch ben, daarom ook stevige kritiek en kanttekeningen als gedrag mij niet bevalt.

Ik adviseer Sylvana Simons zowel dit stuk als het stuk dat ik schreef over haatzaaierij en moordlust nog eens goed te lezen met het goedbedoelde advies om even twee keer na te denken voordat er weer een stortvloed aan onzin uit haar mond komt zetten
om vervolgens mensen onrechtmatig te beschuldigden van racisme, die het woord en de betekenis daarvan nog niet in 1 druppel van hun rode bloedcellen voelen of beleven.

In de wetenschap dat de wereld bijzonder onaangename, harteloze, liefdeloze types en denkbeelden kent, maken we er iedere dag toch weer het beste van.

Even een vriendelijk woord, even een blijk van waardering, even een glimlach en even een flirt. Leven kan zo mooi zijn.