Zorgen voor een behoorlijk pensioen is een kwestie van keuzes maken

Een hogere leeftijdsverwachting en het betaalbaar houden van de oudedagsvoorzieningen

vormen op dit moment de voornaamste componenten in de discussies rond de pensioengerechtigde leeftijd.

.

In Nederland zijn de gesprekken tussen regering en vakbeweging spaak gelopen.

Is hier sprake van de klassieke tegenstellingen tussen werknemers, werkgevers en de overheid?

Is hier sprake van een oude politieke links-rechts tegenstelling?

Zou het verstandig zijn om een en ander vanuit andere perspectieven te bekijken?

.

Het onderwerp wekt bij mij interesse en leergierigheid op. Enerzijds omdat ik zelf net de 50 ben gepasseerd en anderzijds omdat ik geen deskundige ben op het gebied van sociale rechten en arbeidsrecht.

De eerlijkheid gebiedt om te zeggen mijn hele leven al met mijn hoofd werk in plaats van met mijn twee linkerhanden en ik altijd vol interesse en waardering kijk naar mensen die middels fysieke inspanningen hun boterham eerlijk verdienen. Het blijft ook bij kijken daar iets als “klussen” niet aan mij besteed is, behalve als het op slopen aankomt.

Maar laten we eens kijken naar het begrip “zware beroepen”. Ontegenzeggelijk is werk in bijvoorbeeld een sector als de bouw een zwaar en uitputtend beroep. Maar in de complex geworden samenleving van alle dag waarbij technologie je dagelijks uitput is de term “zware beroepen” niet alleen meer voorbehouden voor de stoere mensen die met hun handen werken.

Geestelijk uitputtend werk wordt vaak onderschat. We zien niet zelden onder creatieve en academisch geschoolde dan wel creatief of academisch denkende mensen ziektebeelden terug die psychisch van aard zijn. Hoe vaak reageren we niet met enige verbijstering als een bekende creatieveling of wetenschapper op jonge leeftijd overlijdt. De term “zware beroepen” is dan ook redelijk selectief en relatief.

Maar laten we er vooral geen “competitie” van maken over wie er nu het “zwaarste beroep” heeft. Laten we ons beperken tot een groep mensen die fysiek inderdaad zwaar lijden onder het vakmanschap dat ze beheersen, de mensen in de sector van de bouw.

Het is een terechte vraag of een verdere verhoging van de pensioenleeftijd redelijk en billijk is. Zowel vanuit de optiek van de werknemer als vanuit de optiek van de werkgever.

.

Laten we alstublieft het klassieke patroon van de “onoverkomelijke” tegenstelling tussen werkgevers en werknemers even varen.

.

De werknemer komt op een zeker moment in zijn leven op het punt dat verrichten van zware fysieke arbeid niet langer meer doenbaar is. Niet zelden gaat dit gepaard met een voorgeschiedenis van beroepsgerelateerde klachten aan rug, knieën en andere gewrichten, want dan weer leidt tot hoge zorgkosten.

.

De werkgever heeft te maken met een in regel gewaardeerde werkkracht die naar verloop van tijd niet meer optimaal in te zetten is.

Bij onverhoopte ziekte, een risico dat toeneemt naar mate de jaren vorderen, heeft de werkgever te maken met een verhoogd risico op arbeidsongeschiktheid waarvoor hij ook voor een deel de rekening krijgt. In het geval van het “minder presteren” blijven de loonkosten doorlopen terwijl het productiviteitsrendement van de betrokken werknemer daalt.  Voor een onderneming is dat een aderlating. Noch de werknemer noch de werkgever worden hier blij van.

Misschien moeten we de kosten niet aan einde van iemands loopbaan omlaag proberen te halen, maar aan de voorzijde. Dus de facto fiks snijden in de kind-gerelateerde overheidsuitgaven ten faveure van zij die omwille van ouderdom eigenlijk een rustige oude dag verdienen.  Ouder worden is geen keuze, het overkomt je of het overkomt je niet.

.

Het krijgen van kinderen met inbegrip van het aantal kinderen, dat is wel een persoonlijke keuze.

.

De tijd dat meneer pastoor langs kwam om zieltjes te produceren is gelukkig lang voorbij. In veel derde wereldlanden zien we dat het hebben van kinderen wordt gezien als een “oudedagsvoorziening”, wat dat betreft zijn de kinderen daar niet zelden “slaaf door geboorte” en de slavendrijvers zijn de ouders die ze verwekt hebben.

Een kind wordt niet zelden gezien als een “asset”.

Maar niet alleen in derde wereldlanden. Zeker in Europese landen waar een hoge kinderbijslag wordt uitgekeerd is het krijgen van kinderen nogal winstgevend.

En ja, immigranten uit landen waar men gewend is aan grote gezinnen willen “allemaal mee-eten”.  In bijvoorbeeld België keert de mutualiteit (het ziekenfonds) zelfs een geboortepremie van ongeveer 1000,00 EURO uit.

.

Gaat moeder uit werken dan is er nog een toeslag die je kunt krijgen voor de kinderopvang.

Is het wel redelijk dat dit allemaal op kosten van de samenleving geschiedt?

De vraag zou best wel eens met nee beantwoord kunnen of mogen worden.

.

Is het feminisme niet te ver doorgeschoten? De biologische realiteit is dat vrouwen kinderen baren. Voor deze kinderen moet ook gezorgd worden. Maar vrouwen willen ook een baan en economisch zelfstandig zijn. De vraag doemt wel op in hoeverre het de samenleving verantwoordelijk is voor de levensinrichting van een individu. “Hoezo?” Zult u wellicht denken.

Is de samenleving verantwoordelijk om het krijgen en het onderhouden van kinderen te financieren middels kindgebonden budgetten, kinderbijslag en toeslagen kinderopvang?

.

Is de samenleving verantwoordelijk als partners geen kinderen kunnen krijgen via de natuurlijke weg? Met andere woorden is het redelijk om te verwachten van de samenleving dat zij middels zorgpremies en belastinggelden meebetaalt aan IVF-behandelingen. Ongeacht of het nu hetero of  koppels met een andere geaardheid betreffen. Bestaat er ook zo iets als eigen verantwoordelijkheid? Moeten mensen gewoon geen genoegen nemen met het gegeven dat zij geen kinderen kunnen krijgen en als men daar geen genoegen mee neemt men de behandelingen gewoon zelf dienen te betalen.

.

Het krijgen van kinderen in combinatie van het hebben van een baan is eveneens een persoonlijke keuze. Ik zie daar geen enkele verantwoordelijkheid in voor de samenleving. Met andere woorden: Indien je een baan prefereert, dan is het geen gekke gedachte dat je de kosten voor kinderopvang zelf betaalt.

Met de gelden die vrijkomen door het schrappen van kinderbijslag, kindgebonden budgetten en  toeslagen kinderopvang kunnen we op zijn minst bijdragen aan een waardige verzorging en levensonderhoud van de ouderen en dat niet alleen, we temperen ook de explosieve bevolkingsgroei. Immers het oude gezegde luidt “Demografie is Destiny”.