door Peter-Vincent Schuld en Christel Dubos

Zweden is vanaf 1 januari de nieuwe halfjaarlijkse voorzitter geworden van de Europese Unie. Zweden heeft hiermee ook het “moreel leiderschap” van de Europese Unie. Zoals het gros van de landen binnen de EU wordt het land geteisterd door polarisatie, destabilisatie, ongecontroleerde immigratie en gevolgen van de oorlog in Oekraïne.

De verkiezingen van afgelopen nazomer hebben het land wel op een realistisch spoor gezet. De tijd van “dromen” over een ideale samenleving is voorbij. Het land moet sturen op de harde feiten.

Zweden werd op 28 februari 1986 geschokt  door de moord op de toenmalige premier Olof Palme die zonder beveiliging in de hoofdstad Stockholm een bioscoopje met zijn vrouw pikte. Hoe kon dit gebeuren  in het destijds als het zo “vreedzame” Zweden? Het moderne Zweden verloor op die bewuste winteravond definitief haar naoorlogse onschuld.

Hoog tijd om nog maar weer eens voet op Zweedse bodem te zetten en we houden het niet alleen bij de hoofdstad Stockholm. We komen per ferry aan in de haven van het zuidelijke gelegen Ystad. We rijden door de onbemande poorten van de grenscontrole op de ferry-terminal. Immers Zweden is een onderdeel van het Schengengebied. In het verleden wilde Zweden nog wel eens, zich baserende op de uitzonderingsregels, structurele grenscontroles uitoefenen. Maar het kreeg daarvoor een tik op de vingers van Europa omdat Zweden toch deels handelde in strijd met de Schengen-verdragen.

Toch heb je in de haven van Ystad het gevoel dat je een bewaakte landsgrens passeert. Natuurlijk staan er overal borden “Europese Unie”, maar de borden “nothing to declare”, “Polisen en Tull” (Politie en Douane)  vallen ook direct op. Maar is dit wel zo apart? In theorie zouden hier ook ferry’s en andere schepen kunnen aanleggen, afkomstig uit landen die niet tot het Schengen-gebied behoren.

De veiligheidssituatie in Zweden beoordelende kan zeker niet worden uitgesloten dat de Zweedse autoriteiten een halt willen toeroepen aan de import van illegale wapens en criminelen. Het land wordt geteisterd door bendegeweld met een allochtoon karakter, iets wat gewoon feitelijk zonder dralen en zonder om de feiten heen draaiende,  geuit wordt door de nieuwe Zweedse premier Ulf Kristersson.

Natuurlijk zijn we wel eens vaker in Zweden geweest. Maar alles om ons heen verandert snel. Sneller dan we zelf vaak kunnen bijhouden. Het nieuws uit Zweden wordt op dit moment voornamelijk beheerst door de Zweedse aanvraag voor het lidmaatschap van de NAVO en in de afgelopen dagen. Turkije probeert, zoals het overal doet, zich te mengen in de  rechtsstaat van Zweden waar het personen betreft die in Zweden woonachtig zijn en op voet van oorlog leven met de Turkse justitiële autoriteiten. Afgelopen weekend was een koranverbranding in Zweden de oorzaak dat een ontmoeting op ministerieel niveau door de Turken werd afgezegd. Maar Turkije heeft zich niet te mengen in de de Zweedse rechtsstaat. Op geen enkel vlak is Turkije een land dat de vrijheid van meningsuiting respecteert en dat doet Zweden juist wel. Zelfs op de website van de politie in Zweden () worden demonstraties gefaciliteerd rond ontmoetingen die op Zweeds grondgebied gehouden worden in het kader van het Zweedse voorzitterschap van de EU.

Niet iedere Zweed is in de openbare ruimte zo communicatief. Het land staat volgens insiders bekend om zijn ietwat introverte bevolking die contact met vreemden in bijvoorbeeld bussen en treinen wat mijdt en niet snel haar of zijn mening recht in een ander zijn gezicht zal zeggen, maar eerder via een omweg. Veel open en communicatieve mensen zullen of kunnen dit als achterbaks ervaren. Tegelijkertijd moeten we in alle eerlijkheid stellen dat de communicatie met de Zweedse bevolking en zeker de politie, in onze hoedanigheid als journalisten, door ons als open, vriendelijk, zelf uiterst coöperatief en beschermend werd ervaren.

Maar er stelt zich een vraag. Kan het zijn dat door het introverte gedrag van de Zweden en de volkseigenschap om niet met onbekende mensen in het openbaar te communiceren, een soort van “eigen wereld” creëert die parallel loopt aan de realiteit?  Kan het zijn dat je dan zaken mist? Misschien mogen we in ieder geval in het laatste geval in één zaak deze vraag met een mogelijk “ja” beantwoorden. In het nieuws van de afgelopen dagen haalde Zweden de headlines met de veroordeling van een tweetal Zweden die zijn veroordeeld voor spionage voor de Russen, waarvan de veroordeelde werkte voor de Zweedse inlichtingendienst, een zeker aantal Zweedse staatsgeheimen in Russische handen speelde. De Zweden hebben de feiten niet kunnen voorkomen.

Nu is, zoals we al eerder schreven, Zweden altijd al een land geweest dat in haar geschiedenis een gespannen verhouding had met de Russen, in het verleden de nodige oorlogen kende tegen de Russen en de Russen worden nog steeds met argusogen bekeken. Stammende uit de tijd dat wat zich ten zuidoosten in Zweden aan de overkant van het water bevond en voor een lange tijd behoorde tot de Sovjet-Unie (Baltische Staten Estland Letland, Litouwen) of het Warschaupact (Polen). 

Vanuit de haven van Ystad, waar we aankwamen  pakt de vrachtwagenchauffeur, de toerist en de zakenreiziger nu even makkelijk de ferry naar Duitsland of Polen en omgekeerd. De situatie in Oekraïne drukt ons nog maar eens met de neus op het feit dat je onderlinge geschillen maar beter aan de onderhandelingstafel kunt oplossen dan op het bloedig slagveld. Wat dat betreft zijn we met betrekking tot de oorlog die woedt in Oekraïne, teruggekeerd naar een tijd die wij nimmer meer wilden.  Niet alleen het aantal doden en gewonden plus de enorme vernietiging maar ook het onderlinge wantrouwen tussen landen onderling slaat wonden, ook in persoonlijke en individuele relaties. Die wonden kunnen niet zomaar even worden geheeld.

Dan dient er zich een vraag aan. Hoeveel mag het voorkomen van dood, verderf en verdriet kosten? Want de Europese Unie is ten gronde begonnen als een waarborg tegen onderling geweld. Dat vergeten de dames en heren naoorlogse politici nog wel eens in Brussel. Een opfriscursus geschiedenis zou voor de Europarlementariërs en de leden van de Europese Commissie maar ook voor de EU-bevolking niet verkeerd zij. Politici en hun vaak pedante houding naar de burger toe is om wantrouwen vragen. Zweden inbegrepen, zien we dat veel politici echt lijden aan het politieke down-syndroom. Als het te moeilijk wordt staan ze je met een spreekwoordelijke scheve bek aan te kijken en blijven ze inhoudelijke antwoorden op vragen schuldig of komen ze met een ontwijkend verhaal vol nonsens. Dat geldt overigens voor elke politieke kleur. U leest tussen de regels boosheid naar elke politieke familie en dat leest u goed. Want ook in een land als Zweden zien we de gevolgen van politieke naïviteit en onkunde waarvan de burger altijd de benadeelde is.

Via een binnendoor weg rijden we vanuit Ystad naar de snelweg om koers te zetten noordelijke richting. Symbolisch worden we geconfronteerd met zich aandienend leed als een politievoertuig met loeiende sirenes en spookrijdend ons nabij een kruising ons tegemoet komt. Nu zitten we niet op de “faits divers” maar dat laat menselijk gezien niet onverlet dat we ons toch afvragen wat er eventueel gebeurd is en of er zich diep menselijk leed heeft aangediend. We geven alle ruimte aan het politievoertuig dat snel gevolgd wordt door een tweede politiewagen. Waarom is dit gegeven zo symbolisch op onze tocht in Zweden? Omdat het land politieke scheuringen en diepe tegenstellingen kent, maar dat tegelijkertijd er gedeelde waarden overblijven zoals het bieden van hulp in tijden van nood, ongeacht iemands politieke voorkeur. Een mensenleven is onbetaalbaar en kostbaar, al geeft de situatie in Oekraïne daar een volstrekt tegenstrijdig beeld van. Eerst even naar andere harde feiten.

We worden niet vrolijker als we tijdens onze research bij het betrouwbare medium Euractiv een verhaal tegenkomen over het feit dat het hinderen van hulpverleners zoals politie, brandweer en ambulance in Zweden over het jaar 2021 een aanzienlijke stijging heeft gekend. In het internationaal verkeer wordt dit fenomeen als “Blue Light Sabotage” aangeduid. We kennen het helaas ook in Nederland, België en andere landen binnen de EU. Het zegt wat over de verharding van onze samenlevingen in Europa. Maar hoe krijgen we die zieke geest weer in de fles?  “Verbeter de wereld, begin bij jezelf” luidt het credo en dus trachten we op een hoffelijke maar doortastende wijze ons werk te doen. Maar wie zijn exact die lui die aan “Blue Light Sabotage” doen?  Het hoort niet bij het karakter van de Zweedse bevolking.
 

De eerste hernieuwde contacten met de Zweedse bevolking gedurende deze trip vinden plaats op en rond tankstations waar we even een tussenstop maken. We zien en merken een bepaalde nukkigheid onder de bezoekers en klanten. We nemen waar dat mensen vaak in zichzelf gekeerd zijn….onderling. Naar ons als “co-Europeanen” is het volstrekt een ander verhaal. Vriendelijkheid alom, interesse alom. Want wat komen we hier doen buiten het vakantieseizoen? Een alleraardigste medewerkster van een tankstation in Gränna wilde ons absoluut terugzien, “Kom in de zomer terug, het is zo mooi dan laat ik je alles zien”. Hoe we dit moeten interpreteren, dat is verhaal twee, maar het aanbod is in ieder geval verleidelijk, de dame in het tankstation zelf ook. Bij het wakker worden in het hotel in Gränna is de omgeving in ieder geval de moeite waard. Al dat groen, de huizen, de vredigheid en het uitgestrekte water. De idylle van deze locatie staat toch in scherp contrast tot wat we inmiddels hebben meegekregen over de scheuring in de Zweedse samenleving. Maar ook hier in het hotel is het hoffelijkheid en vriendelijkheid alom. We mogen de Zweden zeker niet het voorwerp laten worden van generaliseren.

Toch irriteert het onderling afstandelijke gedrag ook menig Zweed. “Zweedse mensen zijn wat meer gereserveerd en durven elkaar niet recht in het gezicht te vertellen wat ze van iets of iemand vinden” aldus Jonathan Salminen uit het Zweedse Gävle. Hij heeft niets meer met zijn land en is doende om in Zuid-Europa voet aan de grond te zetten. We treffen hem in zijn Zweedse woonplaats. Hij en zijn vriendin Daisy Reed zijn twee mensen die veel moeite hebben met de verharding van de Zweedse samenleving, moeite hebben met de druk om zich tegen het coronavirus te laten vaccineren en onoverkomelijk moeite hebben met het harde en nietsontziende geweld gepleegd door groepen immigranten die de staat van beschaving nimmer hebben weten te bereiken.

¨Het is er sinds de coronacrisis niet beter op geworden” stelt Jonathan. De  harde lockdowns zoals we die elders in Europa aantroffen zijn de Zweden bespaard gebleven. Maar de vaccinatiecampagnes en de sociale dwang hebben een diepe bres geslagen in het toch al zo verdeelde Zweden. Net zoals elders zijn families en vriendenkringen uit elkaar getrokken door oordelen en stigma’s richting mensen die zich niet wilden laten vaccineren. Ze werden ook in Zweden een beetje de paria’s van de samenleving. Noch Jonathan noch Daisy komen in aanmerking voor het stempel noch het stigma “extreemrechts”.  Eerder het tegendeel. Ze zijn eigenlijk eerder van het type “vrijheid blijheid”.  Er is niets maar dan ook niets qua “extreemrechts” in deze mensen terug te vinden evenmin een greintje racisme. Het enige dat ze willen is dat immigranten zich beschaafd en niet invasief gedragen. Beide zeggen echt genoeg te hebben van het intussen erkende gegeven “dat de islamitische testosteronbommen zich “massief vergrijpen aan vrouwen in Zweden”. Daarmee is ook weer niet gezegd dat iedere man met beschreven profiel zich te buiten gaat. Maar het is een stevig probleem.

Feitelijk zijn het niet de Zweedse Vikingen die wijken onbegaanbaar gemaakt hebben en hebben omgevormd tot no go zones. Evenmin hebben de Vikingen eigen vrijstaten gecreëerd die tegen de Zweedse samenleving van vandaag ingaan. Het geweld is vrijwel geheel te wijten aan geïmporteerde figuren met een beschavingsgraad van lieden als Osama Bin laden en in de meeste gevallen van gelijke religieuze en dus islamitische signatuur.

Wij benoemen het probleem zoals het is en draaien niet om de feiten heen. Het is weliswaar één van de crises waar Zweden mee te maken heeft maar wel een gevaarlijke en destabiliserende.  Maar hoe moet je dit probleem nu eerlijk en feitelijk omschrijven zonder dat je mensen viseert die het niet verdienen? Dat is niet eenvoudig. Wellicht herinnert u zich het verhaal dat we enige tijd geleden brachten over Iraanse vrouwen die in Europa op straat kwamen tegen Iraanse religieuze politie na de moord door deze zelfde religieus-criminele bende op Mahsa Amini nadat ze werd aangehouden omdat ze haar islamitisch hoofd-en haarbedekking niet volgens islamitische regels zou hebben gedragen.

De hoofddoeken werden door Iraanse vrouwen in brand gestoken in Stockholm. Wij legden het vast. Het valt op dat in Zweden, Iraanse vrouwen die daar wonen, er moderner eer meer verzorgd bijlopen dan de autochtone bevolking van het Birkenstock-met-sokken-type. Dan hebben we het niet eens over Alie Akhbarretjes  die als woestijn-versies van Ma Flodder maar dan zonder sigaar en whisky mede het openbaar kleurenpalet bepalen.

Gedurende ons verblijf vindt er een dodelijke schietpartij plaats in Gävle nabij het treinstation. Een afrekening naar verluidt tussen Koerden en Eritreeërs. Amper een week later, wij waren al weer vertrokken, werd de schietpartij nog eens dodelijk vergolden. Geen zwaard, geen helm met horens gesignaleerd. Er waren dus geen Vikingen aan het werk geweest. 

Maar het is triest. Maar we denken dat het gebruikelijk narratief inzake immigratie-sceptici als zouden het racisten zijn, maar eens rap verlaten moeten worden. Het gaat om de waarden en normen die meegebracht worden en niet om de huidskleur. Als je dat islamofobie wilt noemen, fijn. Maar het staat ons vrij om maatschappelijke bewegingen inclusief religies te bekritiseren als deze de samenleving destabiliseren en derhalve in gevaar brengen.

Mensen die op allerlei wijzen uiting geven aan een religieuze bagage die ze hebben meegebracht van elders, hoe integreer je deze mensen, hoe krijg je die religieuze frustraties en bagage uit hun hoofd en is dat sowieso wel mogelijk?  Nu gaan alles omvattende en maatschappij inrichtende religie plus een liberale democratie niet samen.  Weer de vraag: Hoe breng je mensen tot geestelijke en intellectuele verlichting als zij gevangen zitten in een spinnenweb van dogma’s en leefregels die voor gaan op de normale ordening van een samenleving? Is dat wel mogelijk en is dat onze taak wel in het westen dat qua autochtone bevolking rap seculariseert? Wat weerhoudt deze mensen om zich te bevrijden van een dogmatisch juk? Misschien is het de gebrekkige intellectuele ontwikkeling. Komende uit samenlevingen waar de legende in de vorm van het woord van de vermeende Almachtige geen tegenspraak kent noch duldt omdat het aardse leven met kennis en kunde maal het voortschrijdend inzicht niet tot de hoofden is doorgedrongen. Het leven waarin je de verantwoordelijkheid voor je eigen leven legt in de handen van een godsbeeld en bij leven primair aanstuurt op een hiernamaals, spoort nu niet echt aan om de dynamiek en een zekere aardse kundigheid zelf eigen te maken. Dat heeft niets maar dan ook niet met huidskleur te maken. Al heb je aids- of lijkvlekken, het is gewoon niet relevant.  Ook westerse simpele zielen bekeren zich tot de islam en vaak redelijk radicaal.

Het conservatief islamitisch beeld zien we terug in de binnenstad van Gävle. Veel vrouwen met kinderen gehuld in stofdoeken en tenten. We kunnen niet anders concluderen dat zij de westerse waarden rondom de vrijheid van de vrouw niet kunnen of willen omarmen uit angst voor wat dan ook. Als het niet hun man of familie is, dan is de angst voor dat vermeende geval daarboven, waarvoor geen greintje, maar dan ook geen greintje bewijs bestaat. Hoe kunnen we deze mensen aansporen tot het omarmen van de psychologische vrijheid?  De dominante zichtbaarheid in de samenleving met niet zelden een berg kroost in een kruiwagen geeft sceptici het gevoel van omvolking. Je kunt het vergelijkeren met de gevoelstemperatuur. Je neemt voortdurend waar mensen die niet zijn meegegaan in de vaart der volkeren. Ook Zweden heeft aanslagen welke werden gepleegd door islamitische terroristen moeten doorstaan. Bij een van deze aanslagen is Jessica Salminen ternauwernood ontsnapt aan letsel of erger zo verklaarde zij tegenover ons. Ook Jessica is een intelligente vrij denkende vrouw, zonder ook maar een enkel spoortje van extremisme. Zij wil geen factoren in haar land die de vooruitgang met inbegrip van vrouwenrechten doen hinderen. Zij is een typisch voorbeeld van een vrouw die in haar leven kennis, kunde en menselijkheid eigen gemaakt heeft zoals menig Zweedse vrouw.

Dat maakt het verhaal zo triest. Normale Zweedse inwoners hebben er genoeg van, maar hun stem wordt vaak door de heersende politieke correctheid weggezet als extreemrechts terwijl deze mensen deze stigmatisering niet verdienen. Zweden is van origine een land waar emancipatie hoog in het vaandel staat en waar vrouwen absoluut gelijk zijn aan de man. Het is zelfs een progressief land waarin de sociaaldemocraten decennia lang een onneembaar instituut waren zoals het Zweedse koningshuis. Dus een vaste waarde is. Links had de meerderheid. Torenhoge belastingen en een verzorgingsstaat waar je u tegen zegt.  Waar hapert het? Waar ging het fout? We proberen even in de hoofden te kruipen van de Zweden en we leren daarnaast dat zo’n 88 procent van de bevolking protestant is (luthers), waarvan twee derde praktiserend. Barmhartigheid en zorgen voor elkaar zijn de facto een christelijke waarden, die weliswaar een andere grondslag kennen dan de sociaaldemocratie maar die elkaar wel vonden in Zweden. Maar het realistisch denken is vercorrumpeerd door naïviteit en een te lange politiek macht van links die natuurlijk meerdere politieke agenda’s heeft en daarnaast altijd op zoek is naar nieuwe kiezers. We kunnen helaas geen andere conclusie trekken.

Veel Zweden hebben net zoals elders het vertrouwen in de politiek verloren. Dat heeft het land ook gemerkt toen “rechts” een weliswaar beperkte maar een duidelijke overwinning behaalde bij de laatste verkiezingen. De qua ideologie opgeschoonde partij Zweden Democraten, eerst verguisd, mocht meeschrijven aan het regeerakkoord in ruil voor steun aan de regering in het Zweedse parlement de Riksdag. Bij links Europa kwam dit niet goed aan, maar links Europa en zeker GroenLinks in Nederland heeft zeker geen lessen te leren met het opgeheven vingertje. Over enige betrokkenheid van voormalig GroenLinks-kamerlid Wijnand Duyvendak bij de extreemlinkse terreurorganisatie RaRA bestaat geen twijfel en nog steeds is mijnheer” RaRa- wat-was-ik?” actief binnen deze partij met een deels communistisch verleden. Maar daarover hoor je geen hond laat staan een mens.

Zweden is een andere koers ingeslagen. Zeker minder naïef en minder groen. Het Ministerie van Milieu moest het meteen ontgelden en werd bij besluit geliquideerd. Daarmee is niet gezegd dat Zweden niet meer om de leefomgeving geeft. Integendeel. Een symbolisch voorbeeld; Ons oog valt op een eenvoudige veegwagen die in Gävle de straten van een wijk met sociale appartementswoningen schoonmaakt. Veel zwerfafval ligt er amper op straat. Links, midden, rechts en de hoeken van de straat worden middels diverse toertjes goed en zorgvuldig schoongemaakt. Ook dat hoort bij een leefomgeving leefbaar houden.

De man van de woningbouwvereniging komt onderhoud plegen. We zeggen hem uit beleefdheid “goedemorgen”, geen woord terug. We laten de man maar. Als hij gelukkig is met zijn onwellevendheid dan moet hij dat weten. Het gebouw kent collectieve verwarming die bij de huurprijs is inbegrepen. Alleen bepaalt de woningbouwvereniging wanneer de verwarming aangezet wordt. Socialisme avant la lettre.

Zoals gezegd Zweden is door de hoge belastingen een verhoudingsgewijs een duur land. Noorwegen en IJsland zijn nog een stuk duurder. Maar wat wil je met een onmenselijk hoge fiscale druk. Tja, de verzorgingsstaat moet ergens van betaald worden. In de stad Gävle wonen verhoudingsgewijs volgens Jonathan en Daisy veel mensen die afhankelijk zijn van langdurige zorg. In het centrum van Gävle zien we een man in zijn scootmobiel.

Hij is lichamelijk niet meer in staat om geheel zonder zorg en hulp zijn leven te leiden. Hij zit daar wat eenzaam maar hij geniet zowel van de duiven die hem kennen en die hij voert maar ook van de begroeting “goedemiddag” die wij de man uiteraard gunnen. We leggen hem vast op de foto.

Maar hoeveel kan een verzorgingsstaat lijden? Want we zien ook een geïmmigreerde mensen waarvan de dochter hulpbehoevend is. Daar kan het meisje in kwestie niks aan doen en menselijkheid is ook ons niet vreemd maar feitelijk legt een stevige verzorgingsstaat met een hoog cijfer aan immigranten die om wat voor reden dan ook een beroep (moeten) doen op diezelfde verzorgingsstaat en daar niet allemaal aan bijdragen wel een hypotheek op de betaalbaarheid maar ook op de haalbaarheid.

Krijg je dan nog normafwijkend gedrag zoals we zien bij de bende-oorlogen en hoge criminaliteitscijfers, dan is een land ver van huis.

Ook Zweden is, zoals het land daartoe volstrekt gerechtigd is, een begunstigde van het Europees Sociaal Fonds (ESF) waarmee het allerlei sociale en werkvoorzieningsprojecten deels betaalt. In de zelfde stad Gävle vinden we het kantoor aan de raad die over de toekenningen van deze Europese gelden beslist. Maar is dat het enige dat we aantreffen? Nee, we treffen een geëmancipeerde man van eind in de twintig aan. Alvin is zijn naam, beeldkunstenaar en muzikant die ook genoeg heeft van de verstikkende sfeer. Een joviale gast die we samen met zijn dochtertje treffen in een Zweedse horecagelegenheid. Ook hij heeft dezelfde harde kritiek op Zweden en het wijze waarop het land zich ontwikkeld heeft en wil bovendien naar warmere oorden. Met zijn ruige baard, zijn lange wilde haren krijgt hij van ons meteen de vriendelijk bedoelde bijnaam “Viking of the Caribbean” . Ook in deze man is er geen greintje extremisme waar te nemen, noch links noch rechts. Gewoon een vrije denker die het heimelijk collectief opgelegde narratief op straffe van sociale uitsluiting meer dan beu is. In Zweden is er zich een andere sociale ramp aan het voltrekken. Namelijk een polarisatie die verstevigd wordt door het niet open en direct met elkaar communiceren. De kosten van de ontwrichting lopen echter gewoon door.

Niet ver buiten het centrum van Gävle is er een gesloten detentiecentrum voor vreemdelingen die moeten ophoepelen. De hekken zijn weliswaar even open omdat er onderhoud gepleegd wordt maar de deuren zijn goed op slot.

We spreken een medewerkster en zij verklaart dat allerlei nationaliteiten in het centrum verblijven, maar verklaart eveneens dat Marokkanen en Algerijnen stevig vertegenwoordigd zijn in de cijfers van lieden die uitgezet moeten worden.

Buiten Gävle bevindt zich een wat grotere gevangenis, stevig omheind met hoge hekken en prikkeldraad. Een plek waar geen lieverdjes worden ondergebracht. Volgens de Zweedse dienst voor justitiële inrichtingen maken vrouwen slechts 5 procent uit van de gevangenispopulatie en slechts de dames keert ooit terug in de bajes.

De overheid moet haar centen binnenhalen om het allemaal maar te kunnen betalen.  Want wie aan Zweden denkt denkt meteen aan alcohol die schier onbetaalbaar is. Het herinnert ons aan een bezoek in het verleden aan het Deense Helsingor waar de Zweden massief, en dan bedoelen we echt massief alcohol kochten voor thuis gebruik en onderwijl zichzelf ook ter plekke lieten vollopen.

Zweden kent namelijk geen vrije verkoop van alcoholische versnaperingen in de normale supermarkten. Nee, de Staat runt de slijterijen genaamd  System Bolaget  die tegen torenhoge prijzen, lees voor het grootste deel accijnzen, alcohol verkopen.

Alcohol verkopen voor thuisgebruik op de vrije markt is in Zweden ondenkbaar. Het verbod op het gebruik, het in het bezit hebben en het verkopen van cannabis wordt streng gehandhaafd en bestraft. Zelfs te streng naar de mening van veel Europese rechtsgeleerden.

Zweden is het voorbeeld van een gekruisigd land dat vooralsnog geen kant uit kan en de mensen evenmin. Contant geld is een vies woord in de meeste supermarkten, winkels en hotels. Zelfs in die mate dat een gast in het Radisson Park Inn hotel in Stockholm, wiens bankkaarten niet functioneerden en niet mocht noch  kon betalen met contant geld. Het werd niet aangenomen. In wat voor samenleving zijn we dan terecht gekomen? De gekruisigde samenleving.

Het staat in schril contrast met de vrolijke en altijd geniale muzikale klanken die de Zweden in de hitlijsten weten te brengen, van ABBA, tot en met The Swedish House Mafia. Het leven werd voor de befaamde DJ Avicii te zwaar en hij is niet meer onder ons. Dan maar in vrolijkheid terugdenkend aan de Army of Lovers, een frivole popband die erotiek en gespeelde bandeloosheid zo wist te brengen dat het voor de meest strenge gereformeerde nog een aanvaardbare verleiding werd met uiteraard de uit 1992 stammende hitsingle “Crucified” te vertalen als “gekruisigd. Hoe toepasselijk in 2023.